- •Прадмова
- •Абламовічы
- •Абрамовіч Адам (1710-?)
- •Абрамовіч
- •Абрамовіч
- •Абрамовіч
- •Абуховіч
- •Абуховіч
- •Абуховіч
- •Авенарыус
- •Агрызка
- •Адамовіч
- •Азарэвіч
- •Алелькавіч
- •Альхімовіч
- •Аляксандр
- •Аляшкевіч
- •Андрыёлі
- •Анімеле
- •Ан цыпа
- •Арамовіч
- •Арлоўскі
- •Аскерка
- •Астравіцкі
- •Астрожскі
- •Аўгусціновіч
- •Аураамка
- •Аўрамій смаленскі
- •Ачапоўскі
- •Багамолец (Bohomolec)
- •Багдановіч
- •Багдановіч
- •Багдановіч
- •Багушэвіч
- •Бажанаў
- •71?.: Опыты земледелия вольнонаёмным трудом. М., 1860; 2 изд. СПб., 1861; Что можно заимствовать у иностранцев по части земледелия. СПб., 1863; 2 изд. СПб., 1867.
- •Базылік
- •3 1558 Б. Працаваў у прыдворнай музыч-най капэле галоўнага пратэктара Рэфарма-цыі ў Вялікім княстве Літоўскім Мікалая
- •Баранецкі
- •Бараноўскі
- •Бардзілоўскі
- •Барздынскі
- •Бароўскі
- •Барташэвіч (Bartoszewicz)
- •Бартольд
- •Бартэльс
- •Баршчэўскі
- •Барычэўскі
- •Белаблоцкі
- •Беркман
- •Бжастоўскі
- •Бжастоўскі
- •Бонч-асмалоўскі
- •Борзабагаты
- •Будзіла
- •Будзіл0віч
- •Будзінскі
- •Буйніцкі
- •Булгакоўскі
- •Булгары н
- •Бучынскі
- •Быкоўскі
- •Быхавец
- •Бычковы
- •Бя рында
- •Вадкоўскія
- •Вайніловіч
- •Вайніловіч
- •Валадковіч
- •Валатоўскі
- •Валовіч
- •Валовіч
- •Ваньковіч
- •Васільева
- •Ваўжэцкі
- •Вашчанка
- •Вашчанка
- •Вераніцын
- •Весялоўскі
- •Вольскі
- •Вяроўкін
- •Вярыга-дарэўскі
- •Вярэнька
- •Гаворскі
- •Гальперын
- •Гальшанскія
- •Галянскі
- •Гарабурда
- •Гарабурда
- •Гараўскі
- •Гарбачэўскі
- •Гарбачэўскі
- •Гарбачэўскі
- •Гардзіслава
- •Гаўрыленка
- •Гаўсман
- •Гаховіч
- •Гашкевіч
- •Гаштольд
- •Гедзімін,
- •Герберскі
- •Гіндэнбург
- •Гітаўт-дзевалт0ўскі
- •Гольц-мілер
- •Грабніцкі
- •Граткоўскі
- •Грум-гржымайла
- •Грыгаровіч
- •Грыневіч
- •Грынявіцкі
- •Гурыновіч
- •Гусаржэўскі
- •Гусоўскі
- •Дабравольскі
- •Дабравольскі
- •Дадэрка
- •Дакучаеў
- •Даленга-хадакоўскі
- •Далеўскія
- •Даманеўскі
- •Дамашэвіч
- •Дамбавецкі
- •Дамброўскі
- •Дамейка
- •Дарагастайскі
- •Дашчынскі
- •Дземід0віч
- •Дзмітрыеў
- •Дмахоўскі
- •Дразд0в1ч
- •Дубовіч
- •Дудышкін
- •Дунін-горкавіч
- •Дунін-марцінкевіч
- •Дыбоўскі
- •Ермакоў
- •Ефрасіння полацкая
- •Ефрасіння рагвалодаўна
- •Жаля30ўскі
- •Жахоўскі
- •Ждановіч
- •Жуковіч
- •Жураўскі
- •Жыпмонт I
- •Жыпмонт II
- •Жэра (Zera)
- •Завадскія
- •Завітневіч
- •Загурскі
- •Залескі
- •Залускі
- •Замысл0ўскі
- •Заранка
- •Зарэмба
- •Зарэмба-каліноўскі
- •Звеніслава
- •Здан0в1ч
- •Івановіч
- •Іваноўскі
- •Іваноўскі
- •Ігнатовіч
- •Ігнацьеў
- •Кавалеўская
- •Кавалеўская
- •Кавалеўскі
- •Кавалеўскі
- •Кавалеўскі
- •7В.:Собр. Науч. Тр. Т. 1—2. М., 1950—56.
- •Кавячынскі
- •Каганец
- •Каладынскі
- •Каменскі
- •Кантрым
- •Канчэўскі
- •Каралькевіч
- •Каратынскі
- •7В.:Творы. 2-е выд. Мн., 1981.
- •Каржанеўскі
- •Карповіч
- •Карповіч
- •Карташэўскі
- •Карчэўскі
- •Кары цкi
- •Касовіч
- •Касовіч
- •Касовіч
- •Касцюшка
- •Катовіч
- •Кахлеўскі
- •Качаноўскі
- •Каяловіч
- •Кіпрыян
- •Кірыла тураўскі
- •Клакоцкі
- •Клімашэўскі
- •Клімент смаляціч,
- •Кміта-чарнабыльскі
- •Князьнін
- •Крачкоўскі
- •Крашэўскі
- •Крышкоўскі
- •Кукальнік
- •Кулакоўскі
- •Кулжынскі
- •Кульчынскі
- •Кунцэвіч
- •Курбскі
- •Кургановіч
- •Кусцінскі
- •Кутарга
- •Кутарга
- •Кутневіч
- •Лада-заблоцкі
- •Латышаў
- •Лебензон
- •Легатовіч
- •Лепяшынскі
- •Лепяшынскі
- •Ліцыній намыслоўскі
- •Лужынскі
- •Лускіна
- •Лышчынскі
- •Любашчынскі
- •Людагоўскі
- •Лянкевіч
- •Лянчыцкі
- •Ляскоўскі
- •Макоўскі
- •Макушаў
- •Малышэвіч
- •Малышэўскі
- •Мамонічы
- •Манькоўскі
- •Манюшка
- •Манюшка
- •Марал ёўскі
- •Марахоўскі
- •Марашэўскі
- •Маркевіч
- •Маркев1ч
- •Марозік
- •Марцінкевіч
- •Марціноўскі
- •Масальскі
- •Масальскі
- •Маскевіч
- •Маскевіч
- •Матушэвіч
- •Мендэле-мойхер-сфорым
- •Мікешын
- •Мікуцкі
- •Міладоўскі
- •Міхановіч
- •Міцкевіч
- •Міцкевіч
- •Міцкевіч
- •Міцкевіч
- •Мужылоўскі
- •Мурзакевіч
- •Мухлінскі
- •Мысаўской
- •Мялешка
- •Мяржынскі
- •Набароўскі
- •Навадворскі
- •Нагумовіч
- •Нарвойш
- •Наркевіч-ёдка
- •Нарушэвіч
- •Насовіч
- •Незабіт0ўскі
- •Незабытоўскі
- •Несялоўскі
- •Нікіфароўскі
- •Павел 3 візны
- •Пагарэльскі
- •Пагоскі
- •Падабедаў
- •Падчашынскі
- •Пакроўскі
- •Палонскі
- •Панятоўскі
- •Папроцкі
- •Паўстанскі
- •Пачобут-адляніцкі
- •Пашакоўскі
- •Пашкевіч
- •Пельгжымоўскі
- •Перасветаў
- •Петражыцкі
- •Петрапаўлаўскі
- •Пётр 3 ганёндза
- •Пільхоўскі
- •Пратасевіч
- •Пратасовіч
- •П ржав альс кi
- •Рагнеда рагвалодаўна
- •Рагоўскі
- •Радзевіч
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радзівіл
- •Радкавец
- •Радчанка
- •Ражанскі
- •Раманаў
- •Ратондус
- •Ржавускі
- •Рудніцкі
- •Рукевіч
- •Румянцаў
- •Рункевіч
- •Русецкая
- •Русецкі
- •Руткоўскі
- •Сабольшчыкаў
- •Саветаў
- •Савіч-заблоцкі
- •Саковіч
- •Сакольскі
- •Сапуноў
- •Сарбеўскі
- •Сасноўскі
- •Семяновіч
- •Семянтоўскі
- •Сердзюкоў
- •Сердзюкоў
- •Сержпутоўскі
- •Сілівановіч
- •Сімяон полацкі
- •Сітанскія
- •Скарульскі
- •Скрабецкі
- •Славінецкі
- •Слонімскі
- •Слупскі
- •Смаленскі
- •Смародскі
- •Сматрыцкі
- •Смуглевіч
- •Спасовіч
- •Станкевіч
- •Стары улас
- •Стафан баторый
- •Страйноўскі
- •Стрыйкоўскі
- •Стукаліч
- •Судзіл0ўская
- •Судзілоўскі
- •Сцірпейка
- •Сыракомля
- •3 Палацаў, пыхлівых адвечна,
- •Ся машка
- •Сямеўскі
- •Сянкоўскі
- •Тамашэўскі
- •Тапчэўскі
- •Трубніцкі
- •Трусевіч
- •Трутнеў
- •Труцэвіч
- •Турцэвіч
- •Тшашчкоўская
- •Тызенгаўз
- •Тызенгаўз
- •Тылкоўскі
- •Тышкевіч
- •Тышкевіч
- •Урончанка
- •Урублеўскі
- •Урублеўскі
- •Урублеўскі
- •Файніцкі
- •Фалькоўскі
- •Фалькоўскі
- •Фальскі
- •Федаровіч
- •Філалет хрыстафор
- •Фіялкоўскі
- •Хадкевіч
- •Харламповіч
- •Ходзька
- •Ходзька
- •Ходзька
- •Храпавіцкі
- •Храптовіч
- •Храптовіч
- •Цадроўскі
- •Цамблак
- •Цвяткоўскі
- •Цытовіч
- •Цэраскі
- •Цяплінскі
- •Цяцерскі
- •Чалоўскі
- •Чарноўская
- •Чартарыйскі
- •Чаховіц
- •Шадурскі
- •Шалковіч
- •Шапялевіч
- •Шапялевіч
- •Шукевіч
- •Шыдлоўскі
- •Шыманоўскі
- •Шыманоўскі
- •Шымкевіч
- •Юркевіч
- •Ягадзінскі
- •Якубовіч
- •Яленская
- •Яленскі
- •Яльніцкі
- •Янушкевіч
- •Ярашэвіч
- •Ястржэмбскі
- •Яцкоўскі
- •Спіс аўтараў
Барычэўскі
(Барычэўскі-Тарнава) Іван Пятровіч
(1810—24.7.1887)
Беларускі археограф, гісторык, этнограф, фалькларыст i перакладчык. Нара-дзіўся ў сям'і святара Мінскай епархіі. Вы-хоўваўся ў Мінскай духоўнай семінарыі, потым у Кіеўскай духоўнай акадэміі. Пасля заканчэння акадэміі са ступенню старшага кандидата ў 1833—35 быў выкладчыкам славеснасці ў Арлоўскай семінарыі. Пазней служыў на адміністрацыйных пасадах у ве-дамствах шляхоў зносін i публічных збуда-ванняў, дзяржаўных маёмасцей i інш. На-вукова-літаратурную дзейнасць пачаў у 1837 артыкуламі ў часопісе «Журнал Министерства народного просвещения», сярод ix «Пра рускі летапіс у Літве, названы Хро-нікай Быхаўца» (1838), «Першае падарожжа англічан у Расію ў 1553» (1838) i інш. У 1840—41 паявілася яго першая вялікая праца «Аповесці i паданні народаў славян-скага племені» (у 2 частках), працягам якой былі «Народныя славянскія апавядан-ні» (1844). Гэтыя працы ўключалі значную колькасць матэрыялаў, якія публікаваліся ўпершыню. Б. адзін з першых пачаў выву-чаць гісторыю i старажытнасці народаў Вя-лікага княства Літоўскага, напісаў грунтоў-ныя працы «Даследаванне пра паходжанне, назву i мову літоўскага народа» (1847), «Праваслаўе i руская народнасць у Літве» (1851) i шэраг артыкулаў. Пазней Б. рэда-гаваў 5-ы том выдання «Акты Заходняй Ра-сіі». Аўтар публікацый i артыкулаў па розных галінах ведаў. Зрабіў шмат выкладак па пытаннях гісторыі епархій i іерархаў, апісання манастыроў, гісторыі i старажыт-насцей, гісторыі кнігадрукавання, мова-знаўства, статыстыкі, этнаграфіі i інш. Па-мёр у Выбаргу.
БАРЭЙКА
Аляксандр, гл. Ходзъка Аляксандр
БАРЭЙКА
Юзаф (1729—1762)
Прафесар красамоўства Віленскага шля-хецкага калегіума, перакладчык Цыцэрона на польскую мову. Месца нараджэння не-вядома. У 1763 у Вільні выйшла яго праца «Навука пра красамоўства» (выдавалася двойчы), якая складалася з трох самастой-ных частак: свабоднага выкладання рыто-рыкі Цыцэрона, разважанняў пра карысць, што прыносіць моладзі вывучэнне краса-моўства, i падборкі ўзорных прамоў дзяр-жаўных дзеячаў Рэчы Паспалітай. Асновы красамоўства выкладзены Б. уперамежку з разважаннямі пра значэнне i мэты наву-чання i выхавання, пра ролю настаўніка, месца навукі ў жыцці грамадства, неабход-насць палітычных рэформ. Глыбока ўсве-дамляючы неабходнасць выхаду духоўнай культуры Рэчы Паспалітай ca стану дэпрэ-сіі, лічыў за неабходнае павышаць ролю навукі ў жыцці грамадства, гаварыў пра не-пазбежнасць рэформ. У канцы кнігі заклі-каў моладзь настойліва авалодваць ведамі, бо гэта дасць магчымасць з часам упарад-каваць дзейнасць сеймаў i сеймікаў i іншых дзяржаўных органаў, умацаваць міжнарод-ны аўтарытэт Рэчы Пасп&тітай. Усё гэта збліжае Б. з асветнікамі Беларусі i Літвы апошняй трэці 18 ст.
Шт.: Бирало А.А. Философская и общественная мысль в Белоруссии и Литве в конце XVII — середине ХУТП в. Мн., 1971. С. 128—129.
В.В.Краснова.
БАРЭЙКА
Ян, гл. Ходзъка Ян
БЕЗ-КАРНІЛОВІЧ
Міхаіл Восіпавіч (10.10.1796—19.1.1862)
Беларускі гісторык, краязнавец i этнограф, вайсковы тапограф, статыстык, гене-рал-маёр. Нарадзіўся ў дваранскай сям'і ў Магілёўскай губ. Скончыў 1-ы кадэцкі корпус (1816). Пад яго кіраўніцтвам у 1831—47 праводзілася тапаграфічнае i вай-скова-статыстычнае вывучэнне Мінскай, Наўгародскай, Віцебскай, Валынскай гу-берняў i Беластоцкай акругі. У час знахо-джання на Беларусі збіраў гістарычны i эт-награфічны матэрыялы, на падставе якіх выдаў кнігу «Гістарычныя звесткі пра вы-датныя мясціны на Беларусі...» (СПб.,
54
1855), дзе таксама разгледжаны пытанні эт-нічнай тэрыторыі, побыту i культуры бела-русаў. Тэрыторыю Беларусі абмяжоўваў Ві-цебскай i Магілёўскай губернямі, астатнія землі называў Літвой. Беларусамі лічыў толькі «нашчадкаў крывічоў», гаварыў пра беларусаў як пра асобны народ i ставіў ix у адзін шэраг з суседнімі народамі. Адзначаў згуртаванасць Полацкай зямлі ў 1230—40-я гады ў барацьбе з нямецкай агрэсіяй, да-казваў паходжанне вялікага князя Вялікага княства Літоўскага Віценя з роду полацкіх князёў. Даў даволі аб'ектыўную характа-рыстыку беларускага народа, апісаў яго цяжкае жыццё, аднак як памешчык для па-ляпшэння сялянскай гаспадаркі прапана-ваў ссяляць сялян у вялікія вёскі, захоўваць патрыярхальныя сем'і i нават злучаць у ад-ну сям'ю (адзін двор) невялікія сем'і сусе-дзяў. Асобныя раздзелы кнігі прысвяціў апісанню народных абрадаў, звычаяў, выт-ворчай дзейнасці, народнай метэаралогіі. М.Г.Чарнышэўскі лічыў гэту кнігу «не бес-карыснай для тых, у каго пад рукамі няма добрага збору кніг па рускай гісторыі».
Те.: Витебская губерния. СПб., 1852; Исторические сведения о примечательнейших местах в Белоруссии с присовокуплением и других сведений, к ней же относящихся. СПб., 1855 (репр. изд. Мн.. 1995).
БЕКАРЭВІЧ
Сцяпан Міхайлавіч
Краязнавец i этнограф сярэдзіны 19 ст. Быў свяшчэннікам Нежкаўскай царквы ў Магілёўскім пав., вывучаў сямейны побыт, абрады i вераванні сялян Магілёўшчыны. У
газеие «Могилевские губернские ведомости» надрукаваў артыкулы «Сельскія нары-сы. Сяло Нежкава» (1864. №31, 33, 45), «Сель-скія нарысы. Вясельны абрад у сялян у прыходзе с. Нежкава Магілёўскага павета» (1865. №13), «Погляд на ўласнасць» (1867. №29) i інш.
Шт.: Бандарчык В.К. Псторыя бела-рускай этнаграфіі XIX ст. Мн., 1964.
БЕКЕШ
Каспар (Bekiesz Gaspar; 1520—7.11.1579)
Ваенны, палітычны дзеяч, атэіст і матэ-рыяліст 16 ст. Паходзіў ca старадаўняга венгерскага роду. Бацька, Уладзіслаў, віцэ-бан лугоскі i нямецкі, шляхціц з мясцовас-ці Бекеш (адсюль прозвішча). 3 1557 слу-жыў у Сямігроддзі пры двары Яна Жыгі-монта. У 1565 узначальваў пасольства ў Канстанцінопаль, каб атрымаць ваенна-па-літычную дапамогу ад турэцкага султана супраць цэсара Свяшчэннай Рымскай ім-перыі. Падтрымліваў нацыянальна-вызва-ленчы рух у цэсарскай Венгрыі. У канцы 1560-х гадоў уступіў у новую палітычную кааліцыю i падтрымліваў Габсбургаў у ім-кненні падначаліць сабе Сямігроддзе (дага-вор падпісаны 16.8.1570 у Спіжы). Пасля абрання Стафана Баторыя каралём Рэчы Паспалітай у 1571 удзельнічаў у няўдалых палітычных інтрыгах i спрабаваў ваенным шляхам рэалізаваць свае планы. У 1575 яго войскі ўшчэнт разбіты, а досыць значныя зямельныя ўладанні канфіскаваны. Памі-рыўшыся са Стафанам Баторыем, Б. стала асеў у Рэчы Паспалітай. Ваеннымі талента-мі i асабістай мужнасцю вызначыўся ў аба-роне Эльбланга ў 1577 i ў полацкай кампа-ніі 1579. У час штурму Полацкай крэпасці ўзначальваў венгерскія харугвы i артыле-рыю. Карыстаўся павагай Стафана Баторыя. Па хадайніцтве мясцовай шляхты ў 1579 атрымаў шляхецтва Вялікага княства Літоўскага, дадатковыя маёнткі, у т.л. ў Га-родзенскім пав. Памёр у Гародні, пахаваны ў Вільні на Лысай гары, якую пазней назвал! Бекешавай (як арыянін пахаваны па-за межамі хрысціянскіх храмаў). На думку даследчыкаў, у апошнія гады жыцця нале-жаў да найбольш радыкальных атэістаў i матэрыялістаў Беларусі i Вялікага княства Літоўскага. Яму прыпісваецца ўласны над-
55
магільны надпіс, дзе ён рэзка адмаўляецца ад асноўных рэлігійных догматаў. «Усё маю з сябе, не веру ў Бога, Не прагну яго неба,
не баюся пекла, ... Жыў заўсёды сам па сабе i быў заўсёды старанным. Не турбуюся пра божы суд, Не трывожуся пра чела
i тым больш пра душу, Якая памерла разам са
мной...»
Те:. У кн.: Из истории философской и общественно-политической мысли Белоруссии. Мн., 1962. С. 92—99.
Jlim:. Merczyng H. Polscy deiści i wolnomyśliciele Jagiellonów // Przegląd Historyczny. 1911. T. 12. Nr 3; Szadeczrky Z. Kornyati BekesGaspar 1520—1579. Budapest, 1887.
Г.Я.Галенчанка.
БЕКЮ
Аўгуст (3.5.1771—26.7.1824)
Урач, педагог. Нарадзіўся ў г. Гродна. Айчым польскага паэта Ю.Славацкага. Ву-чыўся ў Гродне i Кёнігсбергу. Скончыў Га-лоўную Віленскую школу (з 1803 — Вілен-скі імператарскі універсітэт), дзе ў 1789 ат-рьі,.іаў ступень доктара філасофіі, у 1793 — доктара медыцыны. 3 1797 працаваў там ві-цэ-прафесарам паталогіі, тэрапіі i фармака-логіі, з 1806 прафесар паталогіі, філасофіі, гігіены. У 1804 пасланы ў Шатландыю для даследавання прышчэпкі воспы. Вярнуў-шыся адтуль, першы на Беларусі i ў Літве пачаў вакцынацыю супраць воспы. У 1807—12 быў членам школьнай камісіі, у 1809 папячыцелем школ. Асноўныя свае працы па шпітальнай справе i гігіене дру-каваў у часопісе «Dziennik Wileński» («Дзён-нік Віленскі»). Удзельнік ліквідацыі тайна-га патрыятычнага таварыства філаматаў у Віленскім універсітэце. Сярод абвінавача-ных за прыналежнасць да філаматаў быў i А.Міцкевіч, які ў драматычнай паэме «Дзя-ды» вывеў Б. пад імем доктара, якога за непрыстойныя ўчынкі забівае маланка. Б. сапраўды загінуў ад удару маланкі.
Te.: O wakcynie ciii tak zwanej ospie krowiej. Wilno, 1803; Rozprawa doskonałości szpitalów. Wilno, 1807; O porzadnem utrzymywaniu spitalów. Wilno, 1807; O łażeniu medycyny z chirurgia, Wilno, 1817.
Jlim.: Bieliriski J. Uniwersytet Wieleriski (1579—1831). T. 1—2. Kraków, 1899—1900.
БЕЛАБЛОЦКІ (Белабоцкі)
Андрэй (Ян) Хрыстафоравіч
Усходнеславянскі паэт i філосаф 2-й па-ловы 17 — пач. 18 ст. Скончыў слуцкую кальвінісцкую гімназію, вучыўся ў Фран-цыі, Італіі, Іспаніі, дзе авалодаў многімі мовамі. Быў кальвінісцкім прапаведнікам у Слуііку, настаўнікам у Магілёве. 3 прычы-ны праследаванняў езуітамі вымушаны быў пераехапь у Смаленск, a ў 1681 — у Мас-кву, дзе прыняў праваслаўнае веравызнан-не i змяніў сваё ранейшае імя (1682). У Маскве займаўся перакладчыцкай i літара-турна-педагагічнай дзейнасцю. У 1686—91 як перакладчык з лацінскай мовы з па-сольствам Ф.Галавіна наведаў Кітай. Аўтар твораў «Кароткая гутарка літасці з ісцінаю» (1685), «Вялікая навука Раймунда Люлія», «Кніга філасофская» (1698—99) i інш. Да пераходу ў праваслаўе не прызнаваў афі-цыйнай царквы, крытыкаваў Біблію. Веру лічыў асабістай справай кожнага чалавека. Філасофію ставіў вышэй за багаслоўе. У яго філасофскіх поглядах перапляталіся ідэі рацыяналізму, дэізму i пантэізму. Ад-стойваў адзінства душы i цела. Галоўны па-этычны твор Б. — паэма «Пентатэугум, або Пяць кніг кароткіх» — напісаны на стараславянскай мове, у якім адчуваецца ўплыў беларускай мовы. Крыніцамі пры напісанні «Пентатэугума» паслужылі творы нямецкіх паэтаў-лаціністаў М.Радэра, І.Ні-са i Я.Бальдэ, а таксама ix польскія апра-цоўкі. У паэме асуджаецца марнасць зям-нога быцця, несправядлівы падзел даброт
56
пры тагачасным ладзе, паразітызм паную-чага класа, прадстаўнікі якога заканамерна павінны трапляць у пекла. «Пентатэугум» напісаны эмацыяльным, тыпова барочным стылем. Пяру Б. належаць пераклад пер-шых дзвюх кніг трактата Фамы Кемпійска-га «Аб наследаванні Хрысту». У розных крыніцах Б. часта блытаюць з польскім па-этам Янам Белабоцкім (каля 1600 —пасля 1661), які не меў дачынення ні да Беларусі, ні да Расіі.
Те.: Краткая беседа милости со истиною: О божий милосердии и учении. [М.], 1712; Памятники древней письменности. Т. 18. М, 1878; Пен-татеугум // Русская силлабическая поэзия XVII— XVIII вв. Л., 1970.
Mim.: Мальдзіс А. На скрыжаванні сла-вянскіх традыцый. Мн., 1980. С. 53—57, 59—61; Прашковіч М. Ян (Андрэй) Белабоцкі // Гісторыя беларускай дакастрычнійкай літарату-ры. Мн., 1968. Т. 1;Горфункель А. «Пен-татеугум» Андрея Белобоцкого // Тр. Отдела древнерусской литературы. М.; Л., 1965. Т. 21; Дорошевич Э., Конон В. Очерк истории эстетической мысли Белоруссии. М., 1972. С. 104—105; Подокшин С. Вольнодумец из Белоруссии Ян Белобоцкий // Молодые ученые и современная философская наука. Мн., 1964; Яго ж. ...Ян Белобоцкий // Очерки истории философской и социологической мысли Белоруссии (до 1917 г.). Мн., 1973.
-14.4.1888)