Zebrania — Zebrania pielgrzymów, ogłoszenia itd.

Pytanie (1907) — Jaka jest Twoja rada co do zebrań pielgrzymów? Czy jest wskazane wydawać dużo pieniędzy na ogłoszenia, oraz na wynajmowanie sali w obecnym okre­sie żniwa? Czy też byłoby lepiej dawać usługę więcej na korzyść tych, którzy już są w prawdzie? Do jakiego stopnia pielgrzymi powinni zawiadywać tą sprawą?

Odpowiedź — Odpowiem, drodzy przyjaciele, najpierw na ostatnie pytanie, a mianowicie, że pielgrzym nie powinien nawet starać się w ogóle o kierownictwa w tych sprawach. To nie należy do pielgrzyma. Większość kierownictwa wykonywana jest przez nas z biura Strażnicy. Pielgrzymi mają tylko wy­konywać te polecenia, jakie tam są, ułożone, a fakt, że przyjmu­ją oni obowiązki pielgrzyma, wskazuje, że godzą się z tym. Nie oznacza to, że ktoś staje się niewolnikiem, ale oznacza, że tworzy się sztab pielgrzymów na takich warunkach i że pielgrzymi zadowoleni są z tych warunków, uznają takowe i uważają reguły jako będące pod Boskim nadzorem. Dlatego powiem, że pielgrzym nie powinien mieć nic do czynienia w zarządzaniu tymi sprawami. Nie wiem czy pielgrzymi coś po­dobnego czynią, ale jeżeli który coś takiego próbował, to raczej przypuszczam, że zrobił to nieświadomie.

Teraz co do tego jak wiele powinno się ogłaszać, powiem tyle: Wolimy pozostawać to w rękach samych przyjaciół. Ogła­szajcie tak wiele albo tak mało o wizytach pielgrzymów, jak wam się zdaje najlepiej. Uważajcie to za część waszego szafarstwa i sami tego dopilnujcie. Stowarzyszenie pilnuje swojej części dzieła, wysyłając pielgrzyma, pokrywając jego wydatki itp. Pielgrzym zaś wykonuje swoją część. Jeżeli każdy wykona swoją część, wszystko będzie dobrze wykonane. Widzicie więc, że każda strona ma swoją odpowiedzialność w tej sprawie aby czyniła co uważa w swym przekonaniu za, zgodne z wolą. Pańską.

Naszą radą byłoby aby nie urządzać zbyt wiele zebrań publicznych, ponieważ specjalnym celem tych wizyt pielgrzy­mów jest służyć domowi wiary a zebrania publiczne nie zawsze są korzystną rzeczą dla domu wiary. Dlatego zawsze nawołujemy, aby jeśli odbywają się zarówno publiczne jak i prywatne zebrania, żeby zebrania publiczne nie zajmowały wszystkiego czasu, lecz raczej żeby połowa, lub trochę więcej niż połowa, przeznaczona była na sprawy którymi specjalnie interesuje się dom wiary. >770< — 469

Zebrania — o małych klasach.

Pytanie (1909) — Czy radziłbyś aby klasa z trzech lub czterech miała Beriańskie badania, czy też lekcje z Wykładów Pisma Świętego?

Odpowiedź — Moim zdaniem najbardziej właściwe byłoby mieć jedne i drugie. Mamy wiele sposobności i nie potrzebujemy ograniczać się tylko do jednej. Lekcje Beriańskie może będą lepsze na zebraniach publicznych i mogą być bardziej systematyczne, lecz możecie mieć także wieczory z Wy­kładów Pisma św.

W związku z tym radziłbym abyście nie zapominali o zebraniach modlitw i świadectw, albowiem te należą do naj­korzystniejszych zebrań dla Kościoła. W miarę jak cieszą się one powodzeniem widzimy na ogół, że stan duchowy klasy jest dobry i dlatego, o ile to tylko jest możliwe, nie zapomi­najcie o zebraniach modlitw i świadectw. Nie róbcie jednak pomyłki aby składać świadectwa z rzeczy, które wydarzyły się przed laty. Radzimy wybrać sobie co tydzień jakiś przed­miot i oświadczać się, o ile możliwe, w związku z tym przed­miotem. W niektórych miejscach biorą tygodniowe kazania za podstawę do zebrań modlitw i świadectw, i starają się dopilnować aby ich świadectwa miały związek z przedmiotem, mając to wciąż na myśli w ciągu tygodnia i upatrując doświad­czeń, które byłyby zgodne z tym przedmiotem. W zgroma­dzeniu w New Yorku biorą niedzielne popołudniowe dyskusje za przedmiot swoich tygodniowych modlitw i świadectw, a potem baczą na swoje doświadczenia w niedzielę, ponie­działek, wtorek i środę - aż do zebrania świadectw. Jeżeli przedmiotem takim jest cierpliwość, na przykład, baczyć będą do jakiego stopnia utrzymują w sobie cierpliwość, i na ogół przekonują się, że przychodzą na nich w tym czasie pewne doświadczenia cierpliwości. Potem po zebraniu środowym mają ten sam przedmiot na myśli aż do następnej niedzieli, przez co wciąż ten przedmiot jest świeży w ich, umyśle. Ko­rzyść z tego jest w tym, że zawsze mamy świeże przedmioty do naszych rozmyślań i świadectw. Przypuszczam, że każdy z was w doświadczeniu swym przekona się jak nieraz odchylił się od właściwego kierunku, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że tak czyni, lecz gdy zwracamy baczną uwagę na nasze chrześcijańskie doświadczenie, to rzadko kiedy dzień jest stracony. Tak więc, szukając takich, doświadczeń, znajdujemy to czego szukamy. Jeżeli me macie czegoś podobnego na myśli, nie będziecie mieć takiego doświadczenia i prawie nie zauważycie jak Pan opiekował się wami albo jakie mieliście doświadczenie. Przekonaliśmy się że jest to bardzo korzy­stne. — 470