Ofiara — Kaina I Abla.

Pytanie (1909) — Co pobudziło Kaina i Abla do składania ofiar Bogu i co z nimi było uczynione?

Odpowiedź — Ja nie wiem czy Pan im powiedział aby Jemu ofiary miały być przyniesione, czy nie. O ile Pan Bóg im tego nie powiedział słowami, możemy słusznie rozumować, że oznajmił im to w inny sposób. Prawo Boże było oryginalnie wyryte w ich sercach. Na samym sklepieniu ich czaszek znajdował się organ czci i uwielbienia, który mógł im podyktować: „Powinniście oddać cześć wielkiemu Bogu który stworzył wszechświat. Powinniście coś uczynić, co wskazywałoby na wasze pragnienie aby być w harmonii z nim”. Być może, iż stało się to w ten sposób, a być może że Bóg do nich przemówił wprost i dokładnie. W każdym bądź razie, gdy przynieśli Mu swe ofiary i okazało się że ofiara jednego została przyjęta, a drugiego odrzucona, wtenczas Kain, którego ofiara nie została przyjęta, powinien był natychmiast odejść i przynieść ofiarę, która byłaby przyjęta. Powinien był powiedzieć: „Able, widzę że Bóg twoją ofiarę przyjął, a mojej nie przyjął. Zamienię się z tobą. Daj mi najlepsze z trzód swoich, a w zamian dam ci wszystek owoc z ziemi mojej”. Wtedy Bóg wejrzałby na ofiarę jego. >334< Bóg chciał przez to wykazać, że jedyny sposób, w której Boskiej Sprawiedliwości mogłoby stać się zadość, było przez ofiarowanie życia. Tak więc, jeszcze wtenczas Pan Bóg pozostawił lekcję, zasługującą ha uwagę, mianowicie, że tylko przez ofiarowanie życia mógł Zbawca stać się tym Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata; podczas gdy usposobienie Kaina wskazywało, że nie posiadał właściwego szacunku ku Bogu. — 609

Ofiara — Dary I ofiary za grzech.

Pytanie (1911) — Co oznaczają słowa Apostoła, że nasz Pan był postanowiony aby ofiarował dary i ofiary za grzech ?

Odpowiedź — Pismo Święte dowodzi, że w Tysiącleciu rodzaj ludzki będzie miał przywilej składania Bogu darów, lecz nie jako ofiary. Przetoż w Tysiącleciu część dzieła Najwyższego Kapłana będzie przyjąć te dary, i uczynić je przyjemnymi Bogu, przez Swoją własną zasługę i prawa jako Kapłana Melchizedeka. Możemy jednak zastosować ten tekst słusznie i do obecnego czasu. Apostoł wspomina najpierw o darach, więc zobaczmy w jaki sposób Najwyższy Kapłan ofiaruje dary obecnie. Niewątpliwie, gdy nasz Pan poświęcił swoje życie, był to dar z Jego strony. Ojciec przyjął ten dar, a ostatecznie dozwolił na to aby dar Pana naszego stał się ofiarą za grzech za wszystkich. Podobnie, w Wieku Ewangelii „bracia” są zapraszani do stawiania ciał swoich ofiarą żywą — aby oddali samych siebie Bogu. — Rzym. 12:1.

Gdy w ten sposób samych siebie przedstawiamy jako dar Bogu, nie jest to ofiara za grzech, ponieważ tego nie jesteśmy w stanie uczynić. Lecz według Boskiego zrządzenia, każdy dar taki jest przyjęty przez zasługę Chrystusa; to też ostatecznie dary te, według zarządzenia Boskiego, będą stanowić wielką ofiarę za grzech złożoną przez Najwyższego Kapłana na korzyść świata. W ten sposób Najwyższy Kapłan jest postanowiony, aby ostatecznie złożył ten dar jako ofiarę za grzech świata.

Apostoł powiada, że wśród tych, którzy służyli w urzędzie Najwyższego Kapłana był zwyczaj ofiarowania darów i ofiar za grzechy. Następnie Apostoł wskazuje na Jezusa, owego pozaobrazowego Najwyższego Kapłana, który z konieczności musiał mieć coś do ofiarowania. On również musiał ofiarować dary i ofiary za grzechy dla wypełnienia urzędu kapłańskiego. On stawił Siebie bez zmazy przed Bogiem; i na tej podstawie stał się Ofiarą za Grzech; a przez Jego zasługę to samo jest prawdą i o Jego Kościele, o tych wszystkich którzy dobrowolnie ofiarowali się Bogu. — 609