Nieprzyjaciel — Ostatni, który będzie zniszczony.

Pytanie (1911) — Powiedziane jest, że ostatnim nieprzyjacielem, jaki zostanie zniszczony, jest śmierć. Jak to ma być? Adamowa śmierć, czy jak ?

Odpowiedź — Ostatni nieprzyjaciel, jaki ma być zniszczony — jak to rozumieć? Znaczy to, że śmierć która jest nieprzyjacielem, zostanie zniszczona. Wtóra śmierć nie jest nieprzyjacielem Boga, ani tych co są w harmonii z Bogiem; ona będzie dla zniszczenia tych, którzy nie zechcą pojednać się z Bogiem. Zamiast być krzywdą, wtóra śmierć będzie błogosławieństwem dla wszystkiego stworzenia. Natomiast śmierć Adamowa jest nieprzyjacielem. Była nieprzyjacielem, ponieważ przez cały okres czasu ludzie umierali śmiercią Adamową, nawet tacy, którzy gdyby mieli sposobność, znajomość itd., pragnęliby służyć Bogu i być z Nim w harmonii. Niewątpliwie i sam Adam, już po zgrzeszeniu, byłby uradowany gdyby Bóg rzekł mu: „Oto Adamie, dam ci drugą sposobność i próbę, wróć się do Raju; ale jeżeli jeszcze raz zgrzeszysz, będzie to dla ciebie wtóra śmierć i wówczas będzie już koniec wszystkiego”. Oczywiście Adam byłby bardzo zadowolony, gdyby dostał taką sposobność. — 260

Nieprzyjaciele — Miłuj swych własnych.

Pytanie (1905) — Którzy to są nieprzyjaciele, których mamy miłować ?

Odpowiedź — Twoi nieprzyjaciele. Nie potrzebujecie miłować moich nieprzyjaciół. Ja będę czynił to sam. >316< — 260

Nieśmiertelność — Kiedy wywiedziona na jaw?

Pytanie (1908) — Czy Pan nasz wywiódł na jaw nieśmiertelność przed czy po Swoim zmartwychwstaniu?

Odpowiedź — Apostoł mówi, że Pan wywiódł na jaw żywot i nieśmiertel­ność przez Ewangelię. Ani Jego życie, ani Jego umieranie, ani Jego zmartwychwstanie, nie wywiodło tego na jaw w najzupełniejszym znaczeniu tego słowa; Ewangelia tego dokonała, a Ewangelia ta nie była w zupełności rozumiana przez apostołów w czasie zmartwychwstania Pana, lecz dopiero później, kiedy otrzymali ducha świętego. Były pewne rzeczy, wypowiedziane przez Pana, które na to wskazywały, ale apostołowie wówczas jeszcze nie rozumieli tej sprawy; rzeczy te wciąż jeszcze były przed nimi ukryte i dopiero zostały dla nich wywiedzione na jaw w dniu zesłania ducha świętego. Dopiero wtedy zaczęli rozumieć, że była nie tylko nadzieja dla całej ludzkości, która ostatecznie wróci do harmonii z Bogiem, ale że także jest inna jeszcze nadzieja, o wiele większa, o wiele wspanialsza, dla Kościoła, który jest Oblubienica Chrystusową, Ciałem Jego; a tą nadzieją jest nieśmiertelność. Tak więc Chrystus, Swoim poselstwem — którego ośrodkiem była Jego śmierć i zmartwychwstanie — tym wielkim poselstwem ewangelicznym, wywiódł na jaw, wszystkim którzy chcą widzieć, zarówno życie, jak i nieśmiertelność. Skoro tylko przyjmujemy światło, możemy widzieć w umyśle naszym to świadectwo, że Jako Ojciec ma żywot Sam w Sobie, tak też dał i Synowi, aby miał żywot Sam w Sobie.

Możemy widzieć w tym świadectwo odnoszące się do nieśmiertelności Kościoła; jak również możemy widzieć, że On złożył Swe życie za cały świat, aby wszyscy mogli mieć żywot i to obfitszy żywot. To jest ogólne świadectwo, odnoszące się do życia dla całej ludzkości, ale żeby ujrzeć je w wyraźniejszej formie, potrzeba błogosławieństwa ducha świętego, danego w dniu zesłania ducha świętego, które otwiera oczy naszego wyrozumienia odnośnie tych rzeczy, o których Pan nasz powiedział i które z ilustrował doświadczeniami własnego życia. — 335