Sprawiedliwość — Kiedy zaspokojona?

Pytanie (1909) — Czytamy w liście 1 do Tymoteusza 2:5,6, że: Człowiek Chrystus Jezus dał Samego Siebie na okup za wszystkich. Czy wymagania sprawiedliwości zostały w tym czasie zaspokojone?

Odpowiedź — Odpowiadam, że wymagania sprawiedliwości względem świata nie zostały zaspokojone w obecnym czasie, z wyjątkiem chyba, że świat znajduje się w grzechu, a sprawie­dliwość zadowolona jest że ma te wymagania wobec grzesznika. Możemy przeto twierdzić, że sprawiedliwość jest zadowolona, ale nie w taki sposób, że gotowa jest darować grzesznikowi i dać mu żywot wieczny.

Jak więc zastosować to zdanie z Pisma Świętego, że Czło­wiek Chrystus Jezus dał samego Siebie na Okup za wszystkich ? Otóż, drogi bracie, oddanie czegoś na jakiś szczególny cel a po­tem zastosowanie tegoż, to dwie różne rzeczy. Podamy tu ilu­strację: Powiedzmy, że Jan Smith dał milion dolarów na wybu­dowanie kolegium dla nauczania wszystkich Skandynawów na wybrzeżu Pacyfiku. Jest jedną rzeczą dać milion dolarów, inną rzeczą wybudować kolegium, inną rzeczą sprowadzić ludzi do budynku, a jeszcze inną uczyć ich tam, gdy już znajdować się będą wewnątrz; lecz ten co dał milion dolarów, dał je w tym celu. Tak więc kiedy Jezus umarł, dał Samego Siebie jako Okup za wszystkich, co miało być świadczone we właściwym czasie, >585< stosownie do celu, Jaki Bóg z góry wyznaczył i od którego nie odstąpi. — 391

Sprawiedliwość — Podstawa do społeczności.

Pytanie (1916) — Jak może ktoś być współofiarnikiem z Chrystusem, jeżeli sprawiedliwość nie była w pełni pojednana przez Jezusa Chrystusa, kiedy On wstąpił do Nieba?

Odpowiedź — Depozyt złożony na konto sprawiedliwości był zadawalający, dostateczną zasługą za grzechy całego świata; i na mocy tego depozytu, sprawiedliwość była zupełnie pojed­nana do zwolnienia tych członków rodzaju ludzkiego, którzy przyszli pod szczególne przymierze społeczności z Bogiem, przez Pana Jezusa Chrystusa, który uczynił Przymierze przez złożenie ofiary. — 394

Sprawiedliwość — Sprawiedliwy za niesprawiedliwych.

Pytanie (1914) — Jeżeli sprawiedliwość jest gruntem sto­licy Bożej, jak mogła sprawiedliwość pozwolić niewinnemu cier­pieć, ażeby winny był uwolniony?

Odpowiedź — Najlepsza odpowiedź jaką bym, mógł dać na to pytanie, to radziłbym pytającemu przeczytać piąty tom Wykładów Pisma świętego: "Pojednanie człowieka z Bogiem". Lecz w streszczeniu odpowiadam, że sprawiedliwość Boska nie przymuszała do niczego naszego Pana. Sprawiedliwość nie mo­gła zniewolić Go do oddania życia swego za nas. Pismo Święte nigdzie nie nadmienia o tym, że Jezus był zmuszony umrzeć za nasze grzechy, lecz znajdujemy w Piśmie Świętym, że zgodnie ze sprawiedliwością i miłością, Bóg przedstawił Synowi Swemu wielką i cudowną propozycję, zostawiając Jego woli przyjęcie lub odrzucenie tejże. Pismo Święte pokazuje, że On przyjął tę propozycję i wydał Siebie na Okup za rodzaj ludzki.

Co się tyczy Jezusa, była to Jego własna sprawa. Propozy­cją Ojca Niebieskiego było, że, jeżeli Jezus okaże Swoją miłość, posłuszeństwo i wierność do tego stopnia', że uniży się i opuści poziom duchowy, biorąc na się ludzką naturę, którą ma położyć ofiarą na korzyść ludzkości, to On oceni ten dowód miłości i posłuszeństwa i sowicie Go wynagrodzi.

I co się stało? Bóg rzeczywiście nagrodził Go za okazaną wierność i posłuszeństwo. Apostoł Paweł pisząc o Chrystusie, mówi: Który dla wystawionej sobie radości poniósł krzyż, wzgardziwszy sromotą. Pamiętajmy, że On nie był zniewolo­ny do podjęcia krzyża i śmierci; Sam nawet powiedział, że mógł przywołać cały legion Aniołów na swoją obronę, nie był On zmuszony do wypełnienia choćby i joty. Ale dla wystawionej sobie radości, dla wielkiej obietnicy którą Bóg mu dal: odno­śnie królestwa i błogosławieństwa ludzkości, jak również Jego własnego wyniesienia, dla tych to rzeczy znosił krzyż, i wzgar­dził sromotą. Dlatego — mówił Apostoł — Bóg go nader wywyższył i darował mu imię ponad wszelkie imię, aby w imie­niu Chrystusowym' wszelkie kolano się skłaniało, i tych którzy są w niebiesiech, i tych którzy są na ziemi". Kolana na niebiesiech już się skłoniły, uznając Go jako Pana Panów, a kolana na ziemi skłonią się w Tysiącleciu. >586< — 393