Przymierza — Czy jesteśmy związani Przymierzem Zakonu?

Pytanie (1912) — Jeżeli Przymierze Zakonu ciągle jeszcze działa, a jak powiedziałeś, zostało dodane do Przymierza Abrahamowego, czy nie oznaczałoby to, że jesteśmy teraz związani Przy­mierzem Zakonu ?

Odpowiedź — Przymierze zakonu ciągle jeszcze obowiązuje tych, którzy są pod przymierzem zakonu, a uczynione ono zosta­ło z cielesnym nasieniem Abrahama. Jest nasienie przez Izaaka i przymierze potępia to nasienie aż do tego czasu. Są tylko dwie drogi wiodące do Nowego Przymierza. Jedna jest tą, która została otwarta za dni Jezusa, mianowicie przez śmierć przymierza zakonu, aby wejść w związek z drugim przymierzem. Być poczytanym za umarłego dla przymierza zakonu, jest jednym sposobem. Tylko żydzi umarli dla przymierza zakonu mogli stać się żywymi dla innej nadziei. W taki sposób stali się oni "umarłymi z Chrystusem". Muszą być umarłymi z Chrystusem wszyscy, którzy chcą mieć z Nim dział w przyszłości.

Inny sposób jest taki: Przymierze zakonu jest cieniem Nowe­ go Przymierza, tak jak pośrednik przymierza zakonu był cieniem Wielkiego Pośrednika, Chrystusa, Głowy i Ciała. Bóg wzbudzał Proroka przez te wszystkie lata. Jezus głowa, Kościół ciało, taki jest porządek. Wnet ten Wielki Prorok, pozafiguralny Mojżesz, będzie kompletny. Bóg mówił nam, przez Syna Swego, ale mówię nie Chrystusa jeszcze się nie zaczęło. Ojciec teraz zaprasza Oblubienicę. Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli go Ojciec nie przycią­gnie. Dzieło tysiąca lat dokonane będzie przez Syna. Zauważcie, jak figuralny Mojżesz przedstawia tu pozafiguralnego Mojżesza, a jak instytucja przymierza zakonu przedstawia instytucję Nowego Przymierza. Kiedy tylko figura przestaje istnieć, zaczy­na się pozafigura. Tak więc przymierze zakonu istnieje dokąd >498< nowe przymierze nie zajmie miejsca tegoż, Nowe Przymierze zostanie zapieczętowane i zajmie miejsce przymierza zakonu. A co się stanie ze starym przymierzem? Moi drodzy bracia, co się staje z wtorkiem, gdy środa zajmie jego miejsce?

Nowe przymierze zacznie się kiedy Pośrednik będzie goto­wy. Stanie się to wtedy, gdy Chrystus, Głowa i ciało, będzie kom­pletny. Jeżeli jesteśmy członkami Ciała Pośrednika tego No­wego Przymierza, to nie możemy być pod Przymierzem Zakonu. Mam nadzieję, że dostatecznie jasno wam to przedstawiłem. —193

Przymierza — Co Zakon daje Żydom?

Pytanie (1910) — Co Przymierze Zakonu daje teraz Żydom, widząc że Chrystus przez posłuszeństwo zabrał nagrodę?

Odpowiedź — Nagroda stracona. Tak jakby przy wyścigach, ktoś z was zapisał się do biegu a byłaby tylko jedna nagroda, i przypuśćmy, że ten ktoś zdobył nagrodę w tym biegu. Inni mogliby biegnąć cały rok, lecz nie mogliby otrzymać nagrody. Tak samo z Żydami. Oni mogą biegnąć i biegnąć, ale nagroda już dla nich stracona, o ile to tyczy się Przymierza Zakonu. — 173

Przymierza — Czy Bóg mógł układać się z Adamem?

Pytanie (1911) — Kiedy Adam zgrzeszył, czy Bóg mógł był zawrzeć z nim Przymierze Zakonu, jakie zawarł z Izraelem, przymierze ofiarujące życie pod warunkiem wypełnienia zakonu ?

Odpowiedź — Sądzimy, że nie byłoby właściwe przypuszczać, iż byłoby to zgodne z zasadami Boskimi, po tym gdy Adam już przeszedł zupełną i kompletną próbę, chybił w tej próbie i został skazany na śmierć, aby Bóg miał bagatelizować Swoją władzę i decyzję, przez zrobienie jeszcze jednej propozycji Adamowi, skoro ten już znalazł się w upadłym stanie. Wydaje się, że nawet samo wzmiankowanie próby byłoby niezgodne z zasadami Bo­skimi, dokąd zupełne zadośćuczynienie za popełnione już prze­stępstwo nie byłoby wprzód uczynione.

Widzimy znaczną różnicę pomiędzy Adamem, a dziećmi Ada­mowymi, które urodziły się w niedoskonałości i które nigdy świa­domie i dobrowolnie oraz inteligentnie nie grzeszyły przeciwko Bogu, ani też nie miały sposobności czy oferty przekonania się czy będą zdolne zachować Zakon Boży.

Bóg dał Izraelowi pewne figuralne usprawiedliwienia, figu­ralne uświęcenia itd., a to w celu wyrażenia pewnych instrukcji, przepowiadających wielkie błogosła-wieństwo, jakie ostatecznie będzie zlane na ludzi - dając im sposobność powrócenia do łaski Bożej i wiecznego życia. —191