Usprawiedliwienie — Wstrzymujący się od poświecenia.

Pytanie (1909) — Jeżeli osoba jest usprawiedliwiona, miłuje prawdę i sprawiedliwość, chce być przyjemną Nie­bieskiemu Ojcu, i potem przychodzi do wyrozumienia obe­cnej Prawdy i do rozróżnienia między usprawiedliwieniem i uświęceniem, a potem rozważnie zadecyduje by się nie po­święcić, ale jest zadowolona by pozostać na ludzkim poziomie, czy Pan wysłuchuje jej modlitwy potem gdy owa osoba doszła do tego punktu, jeżeli stara się przezwyciężać słabości ciała i prosi Pana o pomoc? W jakim stopniu Pan dopo­maga jej i jak długo mogą tacy pozostawać w usprawiedli­wionym stanie?

Odpowiedź — Odpowiadam, że usprawiedliwienie z wiary jest jedynym usprawiedliwieniem jakie Bóg postanowił podczas obecnego czasu, i przez, usprawiedliwienie z wiary taka osoba jest policzona za sprawiedliwą, czyli doskonałą. Boskim celem w dostarczeniu tego przypisanego usprawiedliwienia jest aby przez to dać tej osobie sposobność do poświecenia siebie, by tym sposobem stać się współ-ofiarą z Panem Jezusem Chrystusem >667< jako członek Jego ciała, z tego wynika, że usprawiedliwienie nie jest dla świata w ogóle, ale tylko dla tych, którzy pragnę, zbli­żyć się do Boga w tym celu by uczynić z siebie ofiarę z naszym Panem.

Rozumiałbym więc, że od czasu gdy dana osoba zade­cydowała nie poświęcić się, byłaby uważaną, z Pańskiego punktu zapatrywania na zewnątrz klasy, którą Pan zamierzył by ko­rzystała ze sposobności i że taka osoba przyjęła łaskę Bożą nadaremnie, w tym znaczeniu, że nie była chętna by jej użyć. Uważam, że taka osoba postąpiłaby dobrze gdyby uznała się zupełnie za usuniętą z pod Boskiego specjalnego zarządzenia w obecnym czasie. Miałaby ona jeszcze, wraz z światem ludz­kości, sposobność do restytucji. Lecz naszą myślą jest, że nie będzie się jej powodzić tak dobrze w następnym wieku, jak nie­którym, co mieli mniej sposobności i mniej przywileju w obe­cnym czasie. Ci, którzy mieli wiele światła, mają stosunkowo więcej odpowiedzialności, i ci, którzy odrzucają wiele światła, mogą się spodziewać więcej karania. — 396

Usprawiedliwienie — z wiary.

Pytanie (1910) — Czy ktokolwiek z pogan będzie usprawiedliwiony z wiary w Tysiącleciu?

Odpowiedź — Rozumiemy, że usprawiedliwienie z wiary sto­suje się do obecnego wieku i do naszego zbawienia — zbawienia Kościoła — które jest nazywane zbawieniem z wiary, w prze­ciwieństwie do zbawienia, jakie było zaofiarowane żydom w ich wieku, zbawienie przez uczynki pod ich Przymierzem Za­konu; a także w przeciwieństwie do zbawienia, jakie będzie zaofiarowane Żydom i światu w następnym wieku, a które będzie zbawieniem przez uczynki, według Nowego Przymierza (Zako­nu). Innymi słowy: Wiek Ewangelii jest jedynym wiekiem, w którym wiara zajmuje miejsce doskonałości. Prawdą jest, że żaden Żyd nie mógł być usprawiedliwiony przed Bogiem przez zachowanie Przymierza Zakonu, o ile nie wierzyłby w Boga; i tak samo jest prawdą, że nikt nie będzie usprawiedliwiony na podstawie zarządzeń Nowego Przymierza, o ile nie wierzyłby w Boga i nie byłby w harmonii z zarządzeniami wówczas obowiązującymi i dostępnymi dla wszystkich. Jednak to nie będzie zbawieniem z wiary ani przez wiarę, lecz zbawieniem przez uczynki Zakonu.

Uczynki Zakonu nie mogły zbawić Żydów w dyspensacji żydowskiej, ponieważ oni nie mogli zachować Zakonu i ponie­waż nie było wówczas pośrednika, przez którego mogliby być podniesieni ze swego upadku. Jednak zarządzenie co do pośrednika zostało uczynione na przyszłość dla Izraela i dla wszystkich, którzy przyjdą pod to zarządzenie w Tysiącleciu. Wówczas będą oni mogli wypełniać wymagane uczynki. Znajdą pomoc do podźwignięcia się z upadku. Tak więc czytamy w Objawieniu, że morze wyda swoich umarłych i grób wyda umarłych, którzy są w nim i że wszyscy staną przed wielką białą stolicą w Tysiącleciu i wszyscy będą sądzeni tak jak zapisane jest w księdze, czyli według uczynków swoich będą sądzeni >668< wówczas. Wyraźne oświadczenie względem nas w czasie obecnym jest, że nie według uczynków naszych jesteśmy sądzeni, ale według naszej wiary, przeto wiara i uczynki będą w Tysiąc­leciu, tak samo jak wiara i uczynki są w wieku Ewangelii, ale wiara w wieku Tysiąclecia będzie proporcjonalnie mniejszą za­ sługą, ponieważ wówczas wszystko będzie wyraźne i łatwe do uwierzenia, a więc nie wiara będzie wówczas specjalnie wyna­gradzana lecz uczynki. W obecnym wieku wiara zajmuje naj­ważniejsze miejsce i jesteśmy wynagradzani nie według uczyn­ków naszych, ponieważ nie mamy żadnych takich uczynków, które mogłyby być nagrodzone. Ale wiara nasza jest wyna­gradzana.

Wiara i uczynki stosują się do obydwóch wieków, ale w jednym wieku wiara jest wynagradzana a w drugim uczynki. W jednym wieku wiara jest miarą, i próbą, tego czy jesteśmy godni lub niegodni, w drugim wieku uczynki będą miarą i próbą tego czy ktoś będzie godny lub niegodny żywota wiecznego.

List do Galatów 3:8, zdaje się szczególnie wskazywać, że mowa jest o poganach, którzy są usprawiedliwiani przez wiarę a nie przez uczynki. Wobec tego rozumiemy, że tekst ten odnosi się do wieku Ewangelii w tym znaczeniu, iż Bóg przewidział, że w ciągu tego wieku będzie usprawiedliwiał pewne jednostki z pośród pogan przez wiarę, tak samo jak za­ mierzył również usprawiedliwić niektórych Żydów przez wiarę. Poganie nigdy nie byli pod zakonem uczynków, ale są przyjmowani pod zarządzeniem Ewangelii, przez wiarę. — 397