Wtenczas upadną na twarze swoje

I pójdzie wiele ludzi, mówiąc: Pójdźcie a wstąpmy na górę Pańską. A będzie nas uczył dróg Swoich i będziemy chodzili ścieżkami Jego. (Izaj. 12:3) Na innym miejscu Pismo Święte zapewnia nas, że gdy się On okaże, my również (klasa Oblubienicy) okażemy się z Nim w chwale. Po ukończeniu ofiarowania i po uwielbieniu Kościoła przyjdzie Pan drugi raz ku zbawieniu, aby zbawić i błogosławić wszystkich ludzi. Naj­wyższy Kapłan w figurze nie powrócił znowu do Świątnicy Najświętszej, ale podniósł ręce i błogosławił ludowi. Wtenczas okazała się chwała Pańska wszystkiemu ludowi, który wydawszy wielki okrzyk, padł na twarze swoje. (3 Moj. 9:23,24.) Tak też ludzie po całym świecie upadną przed onym wielkim Mesjaszem. To właśnie będzie dzieło Chrystusowe przez tysiąc lat — podnoszenie ludzkości i ofiarowanie im ko­rzyści, wypływających z Ofiary Dnia Pojednania. >726< — 636

Wtóre Przyjście — Obłok mgły.

Pytanie (1916) — Jeżeli Chrystus przyszedł, gdzie On jest i kim On jest?

Odpowiedź — Umysł pytającego niezawodnie był zamro­czony mgłą. Zabrałoby takiemu miesiąc czytania, aby mógł dostać nawet przebłysk tego tematu. Nie łudzę się nawet na­dzieją, że mógłbym przebić tak gęstą mgłę, więc nie będę pró­bował. — 637

Wybory — Niewiasty nauczycielkami w Kościele.

Pytanie (1905) — Proszę o informację, czy niewiasty są obierane do przewodniczenia w zgromadzeniu w Allegheny? Jeżeli nie, to dlaczego nie? Było mi mówione, że niewiasty są tam obierane.

Odpowiedź — Nie tak rzecz się ma; siostry nie są obie­rane w zgromadze­niu w Allegheny. Pan nie obrał sióstr na apostołów, ani w liczbie owych siedemdziesięciu uczniów, któ­rych rozesłał głosić Ewangelię, pomimo, że Jezus miłował sio­stry. On miłował Martę i Marię tak samo jak ich brata Łaza­rza. Pan jednak, nigdy nie naznaczył sióstr na nauczycieli w Kościele, więc i my nie mamy prawa mówić inaczej. Ja zawsze myślę, że Pański plan jest najlepszy. Gdybym miał wątpić w zdolność Pana do regulowania Swoim Kościołem tutaj, to mu­siałbym zwątpić w Jego zdolność do zarządzania niebem. Naszą rzeczą jest kroczyć Jego ścieżką, a nie wyszukiwać własnej ścieżki i żądać, aby Pan szedł naszą ścieżką. — 236

Wybory — Co do przewodniczącego.

Pytanie (1909) — Czy jest jakiś biblijny powód prze­ciwko obieraniu przewodniczącego z pomiędzy starszych w zgromadzeniu, gdzie obranych jest więcej starszych i gdzie niekiedy jest sporo spraw do załatwienia?

Odpowiedź. — Nie. Faktycznie porządek jest wymaganym. Jeżeli zgroma-dzenie nie wybierze przewodniczącego, to starsi sami mogą to uczynić. — 236

Wybory — Biblijne kwalifikacje.

Pytanie (1909) — Podaj biblijne kwalifikacje na star­szych i diakonów.

Odpowiedź — Zobacz szósty tom Wykładów Pisma świę­tego, gdzie znajduje się około 40 stronic w tym przedmiocie. Myślę, że byłoby dotrze, aby przewodniczący zwrócił na to uwagę zgromadzenia około miesiąc przed wyborami i zachęcił wszystkich do przeczytania tych stronic w szóstym tomie, aby w ten sposób wszyscy sprawę tę dobrze rozumieli. — 236

Wybory — Liczba starszych I diakonów.

Pytanie (1910) — Jako zgromadzenie zamierzaliśmy urządzić wybory według szóstego tomu Wykładów Pisma Świętego; lecz nie wszyscy z nas pojmują porady tam >727< podane. W jednym miejscu zdaje się jakoby doradzano obrać na starszych wszystkich, którzy się do tego nadają, gdy zaś w innym miejscu powiedziane jest, iż należy obierać starszych stosownie do wielkości zgromadzenia. Przeto niektórzy ro­zumieją, że gdy jest, na przykład, sześciu braci sposobnych do starszeństwa, aby obrać wszystkich, inni natomiast mó­wią, że ilość starszych powinna być w proporcji do zgroma­dzenia, czyli że gdzie zgromadzenie składa się z dziesięciu osób, tam powinien być tylko jeden starszy; na 25 osób, dwóch starszych itd.

Odpowiedź — Pytającemu rozchodzi się o sprawę obierania starszych. Czy wszyscy mający kwalifikacje na starszych mają być obrani, czy też tylko około jeden z dziesięciu? Według mojego wyrozumienia, wszyscy objawiający kwalifikację na starszych mogą być z właściwością obrani; tak, że gdyby zgro­madzenie składało się z sześciu braci i wszyscy byliby jedna­kowo sposobni, radziłbym obrać ich wszystkich. Służąc kolejno w zgromadzeniu, oni mieliby też sposobność usłużyć gdzie indziej. Im więcej starszych, tym lepiej. Wątpliwym jednak jest, aby w zgromadzeniu składającym się z sześciu, wszyscy byli sposobni na starszych; lecz gdyby byli, ja byłbym za tym, aby wszyscy służyli.

Moim zrozumieniem jest, że każdy pomazany duchem świętym upoważ­nionym jest do nauczania. Pamiętajmy, że w pro­roctwie o naszym Panu jest powiedziane: Duch Panującego Pana jest nade mną; przeto Mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangelię cichym. (Izaj. 60:1-3.) Ktokolwiek otrzymuje tegoż ducha, ten ma pomazanie od Ojca do nauczania. To jest jego ordynacja (wyświęcenie) i jego autorytet do nauczania. Gdy przy tym ma on odpowiedni głos i dobrą pamięć i przy­miotów tych używa w harmonii z Słowem Bożym, jest on upo­ważnionym do nauczania, w proporcji do posiadanych talentów.

W sprawie sióstr są pewne ograniczenia. Siostra nie po­winna nauczać publicznie, lecz ma ona wiele innych sposobów nauczania. Może być pomocną w wielu okolicznościach i pry­watnie opowiadać drugim ona wesołą nowinę. Tak więc wszyscy możemy kazać Ewangelię, a nie tylko ci, co czynią to na estra­dzie lub kazalnicy. Wszyscy możemy kazać naszym życiem i mam nadzieję, że wszyscy to czynimy.

Byłem raz zapytanym: Ilu kaznodziei jest pomiędzy wami'' Odpowiedzia­łem, że ponad dwadzieścia tysięcy. Gdy pytający został tym ogromnie zdziwiony, poinformowałem go, w jaki spo­sób: "Według mojego wyrozumienia wszyscy wierni i poświę­ceni Panu są pomazani do nauczania. Niektórzy nauczają publicznie, inni czynią to prywatnie. Niekiedy głosimy Ewan­gelię jednej osobie, a niekiedy zgromadzeniom z setek, a nawet z tysięcy osób." — 236