Zasługa — a sprawiedliwość.

Pytanie (1911) — Jaka różnica zachodzi pomiędzy sprawiedliwością naszego Pana a, Jego zasługą?

Odpowiedź — Sprawiedliwością naszego Pana było Jego czy­nienie sprawiedliwości, Jego sprawiedliwe postępowanie, Jego doskonały charakter gdy znajdował się na próbie jako człowiek. Zasługą zaś jest Boska ocena tego charakteru Jezusa, Jego sprawiedliwego postępowania. Ponieważ nasz Pan przestał być człowiekiem, przeto nie ma On sprawiedliwości jako istota ludz­ka. Sprawiedliwość, którą On posiadał przed Swoim poświęceniem i w której utrzymał się stanowi w oczach Bożych ową zasługę, która teraz przypisywana jest Kościołowi, a wkrótce użyta będzie przez Niego na zmazanie grzechów całego świata. Jest to dos­tateczna zasługa; albowiem jeden człowiek został potępiony na śmierć, a później inny człowiek, godny żywota, umarł za tamtego. Przeto ta zasługa, ta wartość złożenia życia nie za­sługującego na śmierć, jest do Jego dyspozycji w Boskim zarządzeniu. — 489

Zasługa — Czy Kościół będzie miał całą zasługę, gdy przejdzie poza Zasłonę?

Pytanie (1912) — Gdy cały Kościół przejdzie poza zasłonę, czy będzie miał w swoich rękach całą zasługę Chry­stusową, aby ją położyć na Ubłagalni?

Odpowiedź — Nie; Kościół nie ma nic do czynienia z pojed­naniem za grzech, tak jak w figurze niżsi kapłani nie mieli nic do czynienia z kropieniem krwią Ubłagalni w dniu Pojednania.

Wierzymy, że właściwy pogląd na tę sprawę jest następu­jący: Najwyższy Kapłan, Jezus, wstąpił na wysokość i tam do­konał przypisania Swej zasługi Kościołowi. Ci, co czekali w górnym pokoju za błogosławieństwem Pięćdziesiątnicy, stawili samych siebie przed Bogiem, pragnąc aby On ich przyjął jako ofiarę. Oni nie ofiarowali samych siebie, a tylko stawili siebie na ofiarę; jako czytamy: Proszę was bracia: Stawiajcie ciała wasze ofiarą żywą. To stawienie samego siebie jest sprawa naszą, nie Pańską; natomiast przyjęcie tejże ofiary i ofiarowa­nie jej jest w zupełności dziełem Pana —dziełem Najwyższego Kapłana. Gdy ciało zostało przyjęte jako ofiara, przestaliśmy istnieć jako ludzie i odtąd w oczach Bożych, jesteśmy żywymi członkami Pomazańca, czyli Najwyższego Kapłana.

Najwyższy Kapłan przyjął Kościół jako całość przez jego przedstawicieli w dniu Pięćdziesiątnicy, i według Pisma świę­tego, my przystępujemy do tej łaski, która stoi otworem aż ostatni członek Ciała Chrystusowego zostanie udoskonalony i przejdzie poza zasłonę. Czynność nasza, poza zasłoną nie bę­dzie czynnością niższych kapłanów. Najwyższy Kapłan będzie Tym, który pokropi Ubłagalnię krwią kozła Pańskiego, tak samo jak kropił krwią cielca. Figura oblubienicy powinna być zu­pełnie odłączona od jakiejkolwiek myśli o ofierze, a złączona być może tylko z Odkupicielem i Oblubieńcem, jako >761< współdziedziczka z Nim w królestwie. Figura niższych kapłanów jest tą, która stosuje się do Kościoła pod względem spraw ofiarniczych. — 489

Zasługa — a szata sprawiedliwości.

Pytanie (1912) — Czy właściwym byłoby mówić, że zasługa Chrystusowa nie może być przyrównana do szaty prędzej aż po poświeceniu?

Odpowiedź — Szata jest przykryciem. Weselna szata, wspomniana w jednej przypowieści, przedstawiła zasługę na­szego Pana, przypisaną Jego wiernym, jako przykrycie ich cielesnych zmaz, czyli niedoskonałości. Ta szata jest dla Koś­cioła oznaką perspektywnej oblubienicy, która uznała Jezusa za Głowę i Pana. Inny obraz przedstawia członków Kościoła ubranych w białe szaty i białe czapki; było to zilustrowane w kapłanach; W obrazie tym kapłani przedstawiali braci, czyli członków ciała Chrystusowego, co również wykazuje że oni są niezależni, ale poddani są Głowie, ożyli Jezusowi.

Szata sprawiedliwości Chrystusowej, przypisana członkom Kościoła jako przykrycie ich zmaz, przy zmartwychwstaniu będzie zamieniona na szatę własnej sprawiedliwości. Jak nasz pan przed­stawiony jest jako ubrany w białą lnianą szatę, podobnie i oblu­bienica przedstawiona jest w białej szacie, usprawiedliwienia świętych. Ta przypisana szata przykrywa nasze cielesne zmazy i niedoskonałości w obecnym czasie.

Nowe ciała, jakie Bóg da Kościołowi przy zmartwychwstaniu, będą doskonałe same w sobie i nie będą potrzebowały przy­pisanej zasługi Chrystusowej. Duchowe ciało tych, co dostąpią pierwszego zmartwychwstania będzie zupełnie, kompletne i doskonałe, tak jak było zmartwychwstałe ciało Jezusowe. Szata sprawiedliwości Chrystusowej była przypisana na przykrycie cielesnych niedoskonałości.

Nowa ta szata ma być haftowana. Ten obraz pokazuje, że mamy się starać w obecnym czasie wyrabiać swój charakter na podobieństwo charakteru Jezusowego — aż dojdziemy do doskonałości w duchu; jako czytamy: Bywa (nowe stworzenie, dusza) wsiane w słabości, będzie wzbudzone w mocy, bywa wsia­ne w niesławie, a będzie wzbudzone w sławie; bywa wsiane ciało cielesne (potrzebujące przypisanej zasługi Jezusowej), będzie wzbudzone ciało duchowe (w zupełnym posiadaniu własnej zasługi). — 490