Przybytek — Na co były ofiary Dnia Pojednania?

Pytanie (1912) — Czy ofiary dnia Pojednania były za ludzkie grzechy popełnione przez nieświadomość ?

Odpowiedź — Było to zupełnym zmazaniem wszystkich grze­chów aż do tego dnia. Jest to tylko przedstawieniem pierwszego dnia Pojednania, co pokazuje, że gdy raz przystąpimy i otrzymamy nasze błogosławieństwa z ofiary dnia pojednania, to zmazane zostało wszystko cokolwiek moglibyśmy wiedzieć. — 701

Przybytek — Ofiary przed I po Dniu Pojednania.

Pytanie (1912). — W Cieniach Przybytku czytamy: Należy zauważyć różnice pomiędzy ofiarami w dniu Pojednania, a ofiarami po tymże dniu. Tamte przedstawiały pojednanie za grzech Adama, gdy zaś następne były za osobiste uchybienia po­pełniane nieświadomie lub dobrowolnie. Orzeczenie to wpro­wadza mnie w pewne zakłopotanie, ponieważ u Żydów 9:7, Apo­stoł uczy, że ofiary w dniu Pojednania były za wszystkie popełnione grzechy całego ludu.

Odpowiedź — Pismo to brzmi: Ale do drugiego raz w rok sam najwyższy kapłan, nie bez krwi, którą ofiaruje sam za się i za ludzkie nieświadomości.

Niema żadnej sprzeczności pomiędzy tym tekstem a tym co powiedziane jest w Cieniach Przybytku. Apostoł mówi tu o ofiarach dnia Pojednania a nie o ofiarach po tymże dniu. Zgodnie z świadectwem Starego Testamentu, Apostoł wyjaśnia, że urządzenie ofiar w dniu Pojednania było w dwóch częściach. W pewnym znaczeniu tego słowa, ofiary w dniu Pojednania były wszystkie jedną ofiarą jednym dziełem za wszystek lud; lecz w innym znaczeniu, były to dwie ofiary; pierwsza za ka­płanów i Lewitów, druga zaś za lud i o tej właśnie części mówi Apostoł w tym tekście. On mówi, że kapłan ofiarował sam za się i za ludzkie nieświadomości, czyli uchybienia. Pierwsza, czyli krew cielca, była za kapłana i za jego dom, druga zaś, za uchy­bienia, czyli za grzechy ludu.

Te uchybienia ludu, za które kapłan dokonał pojednania, nie były to grzechy dobrowolne, ale popełnione z nieświadomości, przesądu, zaćmienia itp. — dziedzicznie. Innymi sło­wy, Bóg zamierzył przebaczyć i zmazać z ludzkości wszystkie >483< grzechy jakie wynikły wprost lub pośrednio z nieposłuszeństwa Adamowego. Lecz, jeżeli po otrzymaniu tego błogosławieństwa i znajomości, grzeszymy w pewnej mierze dobrowolnie, ta część dobrowolnego grzechu nie jest przykryta pojednaniem. — 701

Przybytek — Gdzie znajdował się Złoty Ołtarz?

Pytanie (1912) — Jak rozumieć wiersz Żyd. 9:4, gdzie apo­stoł Paweł pisze, że złoty ołtarz był w Świątnicy Najświętszej ? Niektórzy podają myśl, że ową złotą kadzielnica była mała kadzielnica, w której kapłan przynosił ogień z miedzianego ołtarza.

Odpowiedź — Zachodzi widoczna różnica pomiędzy opisem sprzętów w Przybytku przez apostoła Pawła, a tym jak podane jest w Starym Testamencie. Musimy się jednak trzymać tego, co opisane jest w Starym Testamencie, ponieważ argument Apo­stoła podtrzymuje Stary Testament. On mówi, że było konie­cznym dla najwyższego kapłana ofiarować kadzidło na złotym ołtarzu, zanim mógł wejść do Świątnicy Najświętszej. Z tego argumentu Apostoła, jak i z opisu podanego w Starym Testa­mencie wynika, że złoty ołtarz nie mógł znajdować się w Świąt­nicy Najświętszej. Przeto jedynym wyjaśnieniem byłoby, że albo Apostoł potknął się w słowie, albo też pisarz, któremu Św. Paweł list ten dyktował, napisał niewłaściwie, poza zasłoną, zamiast przed zasłoną. Nie jest to jednak poważna sprawa. Nic ważnego na tym nie zależy. Wiemy, co było rzeczywistą inten­cją przy tych okazjach. Złoty ołtarz był w Świątnicy, a nie w Świątnicy Najświętszej i bez względu, jak ta niedokładność w tym opisie się zakradła, rzeczywisty stan rzeczy nie został przez to zmieniony. — 702