150. Канстытуцыя бсср 1978 года.

Канстыту́цыя (лац. constitutio – устанаўленне) – асноўны закон дзяржавы. Вызначае грамадскі і дзяржаўны лад, парадак і прынцыпы стварэння прадстаўнічых органаў дзяржаўнай улады, выбарчую сістэму і прававое становішча асобы, парадак арганізацыі, кампетэнцыю органаў улады і кіравання, арганізацыю і асноўныя прынцыпы правасуддзя. Канстытуцыя мае вышэйшую юрыдычную сілу ў параўнанні з усімі іншымі нарматыўна-прававымі актамі пэўнай нацыянальнай прававой сістэмы. Першай канстытуцыяй у сучасным яе разуменні была Канстытуцыя ЗША.

3 лютага 1919 на Усебеларускім з'ездзе саветаў была прынятая першая канстытуцыя БССР.

Канстытуцыя БССР 1927 года мела выключна важнае значэнне для далейшага ўтварэння нацыянальных саветаў і паляпшэння іх працы. Яна развіла агульныя палажэнні Канстытуцыі рэспублікі 1919 года аб роўнасці нацыянальнасцяў. Разам з гэтым яна ўтрымлівала шэраг нормаў простай дзейнасці. У артыкуле 15 Асноўнага Закону было прызнана за ўсімі грамадзянамі права карыстання роднай мовай на з'ездах, у судзе, кіраванні і ў грамадскім жыцці. Нацыянальным меншасцям забяспечвалася рэальнае права адукацыі ў школе на роднай мове. У дзяржаўных і грамадскіх установах і арганізацыях усталёўвалася поўнае раўнапраўе беларускай, польскай, яўрэйскай (ідыш) і рускай моў. Было вызначаным, што найважнейшыя заканадаўчыя акты павінны друкавацца на беларускай, польскай, яўрэйскай і рускай мовах.

151. Другі Ўсебеларускі Народны Сход.

Усебеларускі народны сход — агульны сход прадстаўнікоў беларускага ўраду, кіраўнікоў прадпрыемстваў і прадстаўнікоў іншых галінаў гаспадаркі. Адбываецца кожныя пяць гадоў перад чарговымі прэзыдэнцкімі выбарамі ў менскім Палацы Рэспублікі. На сход вылучаюцца дэлегаты з усіх рэгіёнаў Беларусі. Урад складае каштарыс расходаў на падрыхтоўку і правядзеньне сходу ды ажыцьцяўляе яго фiнансавае і матэрыяльна-тэхнічнае забесьпячэньне. З другога сходу колькасьць удзельнiкаў складае 2500 чалавек, у тым лiку ад Менска — 400, ад кожнай вобласьцi — па 350. Дзейсная ўлада ацэньвае яго як «найвышэйшую форму дэмакратыі», прызначаную для абмеркаваньня найістотнейшых пытаньняў жыцьця дзяржавы, параўноўваючы з народным вечам. Традыцыйны выступ Аляксандра Лукашэнкі перад дэлегатамі народнага сходу з праграмай сацыяльна-эканамічнага разьвіцьця палітолягі называюць ягонай перадвыбарнай праграмай. Другі сход пад лёзунгам «За сильную и процветающую Беларусь» адбыўся 18 траўня 2001 году, за чатыры месяцы да прэзыдэнцкіх выбараў. З удзелам 2500 дэлегатаў, абраных на гарадзкіх, раённых і працоўных сходах найбуйнейшых прамысловых прадпрыемстваў усіх рэгіёнаў краіны. Паводле ўхваленай 2-ім сходам рэзалюцыі, Праграма разьвіцьця на 2001—2005 гады мела 4 напрамкі:

• утварэньне выніковага парадку аховы здароўя,

• актывiзаваньне iнавацыяў i ўкладаньняў,

• нарошчваньне экспарту тавараў i паслугаў,

• развiцьцё жыльлёвага будаўнiцтва, аграпрамысловага комплексу.

152. Савет Эканамічнай Узаемадапамогі.

Савет эканамічнай узаемадапамогі (СЭУ) - міжурадавая эканамічная арганізацыя, якая дзейнічала з 1949 па 1991 гады, створаная па рашэнні эканамічнага нарады прадстаўнікоў Балгарыі, Венгрыі, Польшчы, Румыніі, СССР і Чэхаславакіі. СЭУ створаны ў 1949 годзе, але па-сапраўднаму актыўная яго дзейнасць пачалася каля 1960 года, калі кіраўніцтва СССР спрабавала зрабіць СЭУ свайго роду сацыялістычнай альтэрнатывай ЕЭС (Еўрапейскае эканамічнае супольнасць або «агульны рынак», папярэднік Еўрасаюза). Яго мэтай было эканамічнае і навукова-тэхнічнае супрацоўніцтва краін сацыялістычнага лагера. Таксама распрацоўваліся адзіныя стандарты і нормы для краін-удзельніц. З 1964 года пачала дзейнічала новая сістэма шматбаковых разлікаў паміж краінамі-членамі СЭУ. У пачатку 1970-х гадоў краіны-члены СЭУ перайшлі да новага этапу развіцця - сацыялістычнай эканамічнай інтэграцыі. В 1971 году была принята Комплексная программа социалистической экономической интеграции. Ставилась задача развития высших форм экономической интеграции. У 1974 СЭУ атрымаў статус назіральніка ў ААН. Мэтай стварэння СЭУ абвяшчалася садзейнічанне эканамічнаму развіццю краін-удзельніц, падвышэнне ўзроўню індустрыялізацыі, ўзроўню жыцця, прадукцыйнасці працы і г. д. У 1987 годзе было вырашана стварыць адзіны сацыялістычны рынак. Рэфармаванне сістэмы знешнеэканамічных сувязяў пры захаванні ў ранейшым выглядзе эканомікі краін-членаў СЭУ было нерэальна. Крызіс ўзаемнага эканамічнага супрацоўніцтва краін СЭУ працягваў паглыбляцца. Галоўная прычына распаду СЭУ - да часу свайго ўступлення на «шлях сацыялізму» большасць краін не дасягнулі той высокай стадыі індустрыяльнай сталасці, якая прадугледжвае фарміраванне ўнутраных стымулаў да інтэграцыі. Крушэння СЭУ ў пэўнай меры спрыяла і выдача жаданага за сапраўднае і продуцірованіе непрацуючых інтэграцыйных праграм.