20. Филасофия адраджэння.

Гэтая ф. яшчэ наз ф. рэнесансу. Шырокае развиццё атрымала у перыходны перыяд ад сераднявечча да новага часу(14-16 ст.).Узникае думка, што неабходна вяртацца да антычнасци ва усих сферах жыццядзейнасци. Адраджэнне-гэта перыяд кали сераднявечча вычарпала сябе, а новы буржуазны лад яшчэ не аформиуся.Адраджаюцца прынцыпы антрапацэнтрызма і гуманізма. Дж.Бруно зьяул доктарам фіі. Галоунай мэтай яго фии зьяул. пазнанне и вывуччэнне прыроды. Праблемы суадносин прыроды и бога Бруно разглядае з пазицыи пантэизму т.е. прырода –гэта и ёсць сам Бог. Бог знаходзицца не над прыродай, а унутры яе. Бруно писау што у кожным прадмеце існуе кропія агульнай сусветнай душы. Разглядаючы космас Бруно згаджауся з Каперникам, што любая зорка можа разглядацца як цэнтр сусвету. Бруно адмауляу раздзяленне на зямное и нябеснае, злучау іх у адно. Уводіў агульную адінку іх быцційнасці-манаду,якая уяўл-ца у 3 сэнсах:анталагічным,фізічны(манада-неатам) і матэм-ны(манада-кропка, што робіць лінію>плоскасць>прадмет).Вярхоўная манада-Бог,як сімвал супрацлегласцей(любоў-пачатак нянавісці…)

21. Филасофия новага часу.

Ф. новага часу ха-ца занепадам аутарытэту царквы и аднычасова уздымам аутарытэту навуки. Яны адрозниваюцаа у наступным:1) Навука карыстаецца интэлект-ми сродками и не абапираецца на дзяржаву 2) Навука не зьяул суцэльнай систэмай 3) Навука дапускае сумненне адносна исциннасци сваих палажэнняу у той час як рэлигия вылучаецца сваёй непарушнасцю. Разглядаючы працэсс пазнання Бэкан крытыкавау як вузких эмпирыкау, якия недаацэньвали чалавечы розум, так и рацыяналистау, якия не звяртали уваги на пачуццёвае успрыняцце сусвету. У сваим вопытна-индуктыуным метадзе Бэкан сцвярджае, што чалы интэлект атрымливае пачатковую инфармацыю эмпирычнат.е. пры дапамозе слыху и зроку, а потым ужо чалы интэлект здольны пераапрац першасную инф. Гэты працэсс наз лагичным здумленнем.

Згодна Бэкана, у аснове пазнання-памяць(стварае гісторыю,як навуку ), уяўленне(ств. паэзію і маст-ва) і розум(ств прыродазнаўчыя навукі)

Асн памылкі, якія перашкаджаюць чалу у пошуках ісціны навуковымі сродкамі(5 прывідаў):

1)прывід(памылка) рода-пачатак усяго складанага прысутнічае у самым простым

2)пр пячоры існуе дякуючы індывідуальнасці чала(адукацыі, прафесіі…)

3)пр кірмашу існуе дякуючы няправільнаму выкарыст тэрміналогіі і брыдкаслоўя

4)пр тэатра-мы скрываем сваю сутнасць(ілжом)

5)пр аўтарытэта- нах аўт-ты у навуке(доказы руляць)

Пытна-індуктыўны мет Бэк-для пазнання быцця трэба злучаць у сабе вопыт імпірыкаў(пачуцці) і разважанні рацыянал.(навука)(мурашы, паук і пчала)

22. Филасофия Канта

Иснаванне ням класич ф. прыходзицца на 18-19ст. Асн прадстауниками зьяул.

Эмануил Кант, Гегель, Феербах. Ёй прысутны высоки узровень у развицци усих ф-их пытанняу.

Нямецки ф-и матэрыялизм и идэализм зьяул. вершынями адпаведных ф-их напрамкау. На сённяшни дзень нямецкая класичная ф. увасабляе самы распрацаваны и самы вытанчаны варыянт ф.

У пазнанни сусвету Кант выкарыстоувае 2 паняцци – апрыорый и постпрыорый:

1)апрыорый(давопытнасць)-прызнанне таго, што иснуе само сабой без якога-дзь вопыту.

2)постпрыорый(паслявопытнасць)- прызнанне ісціны пасля доказуякога-дзь вопыту.

Апрыярызм-азначае, паводле Канта, што иснуюць 2 формы пачуццёвасци-прастора и час. Кант раздзяляу усё иснуючае на 2 частки:

1)Свет зьяу(феномены)- тое што можна зафиксаваць пры дапамозе пачуццяу

2)Рэчы у сабе(ноумены) прадстауляе сабой абьектыуную рэальнасць.Ноумен-гэта змест прадмета яки немагчыма зафиксаваць пачуццёва.

Асн працы Канта:”Натуральная гіст”і”Тэорыя неба”

1)“Крытыка чыстага розуму”-аналізуе чалую думку, як нейкі тэарыт аб’ект,існуючы без адносн вопыту

2)” Крытыка практычнага розуму”-практ розум-сіст прыняцця чалам нейкага рашэння і паводін.маральнасць і амар-ць деянняў.

3)”Крытыка здольнасці сцвярджэнняў”-сцвяржд.-любое выказванне, якое злучае 2 ці больш паняцці(стол высокі)

Антыномии- гэта невырашальныя супярэчнасци, якия узник. и иснуюць у чал Розуме. Яны узникаюць з-за таго, што чал розум спрабуе асэнсаваць такия паняцци, як вечнасц,ь прыгажосць час прастора справядливасць, што зразумець ни пачуццями ни розумам немагчыма. Асноуными антыномиями з’яуляюцца:а)матэмат антын:(напр чал разважаючы аб иснав Бога сумняваецца ци Бог ёсць ци яго няма).Кант гэта тлумачыць так што розум чал хоча зразумець зместава ци як рэч у сабе,а фактычна розум здольны успрымаць як з’яву як феномен б) дынамичная антын: праяуляецца у тым што у свеце усё адзина и непадзельна, усё структурна арганизавана залежна и падпарадкавана, адсюль выплывае што сусвет иснуе як штосьци адзинае и шматликае.

Кант разглядау пытанни аб прыродзе и сутнасци чал марали.Тэрмин императыу з лац з-н ,загад,ён выкарыстаны К. у «Крытыцы практычн розуму».Маральнае правила К: 1)чал павинен киравацца тым з-нам яки падыходзиць и для яго и для иншых, 2)дзейничай так каб ты адносиуся да сябе и да иншага як да мэты якую неабхобдна разгадаць.Нельга адносицца да иншага Я як да нейкага сродку у дасягненни сваёй мэты.

Уся систэма маральных прынцыпау зводзицца да:

1) неабходнасци якая иснуе у пачуццёвым свеце.Тут чал падпарадкаваны прычыннай залежнасци зн прычына- аснова жыцця чал(нар и смерци) 2)свабоды якая трактуецца науменальна г.зн як свабода унутранага свету чал и не болей.Свабода чал у рэальнасци не можа иснаваць бо яна парушае свабоду иншых людзей.Чал дасягае свабоды тольки у думках.