- •1. Ф. Яе сутнасць и эвалюцыя.
- •2. Прадмет и структура ф.
- •3. Ф.Праблематыка ,ф-ии филисофии.
- •4. Формы тлумачэння сусвету, светапогляд.
- •5. Узаемаадносины ф. И прыватных навук
- •6. Матэрыялизм и идэализм (их варыянты)
- •7. Филасофия Пифагора
- •8. Філасофія старажытнай Індыі.
- •9. Філасофія старажытнага Кітая.
- •10. Милецкая филасофия.Гераклит
- •12. Филасофия Зянона
- •13. Атамистычная филасофия
- •14. Вучэнне сафистау.
- •15. Филасофия Сакрата
- •16. Филасофия Платона.
- •17. Филасофия Арыстоцеля
- •18. Схаластыка.
- •19. Рэалізм - Наміналізм.
- •20. Филасофия адраджэння.
- •21. Филасофия новага часу.
- •22. Филасофия Канта
- •23. Филасофия Гегеля.
- •24. Филасофия Феербаха
- •26. Асноуныя катэгорыи марксизма
- •27. Быццё як филасофская катэгорыя
- •28. Гисторыка-филасофскае бачанне матэрыи.
- •30. Прыродазнаучае разуменне матэрыи
- •31. Сутнасть уяуленняу аб рэчыва-полевай матэрыи
- •32. Матэрыи и рух, асноуныя формы руху.
- •33. Виртуальнасть и карпускулярна хвалевы дуализм.
- •34. Энергетызм і пытанне цепл смерці сусвету.
- •35. Прастора и час як форма быцця матэрыи.
- •36. Тыпалогия рэальных прасторау.
- •37. Свядомасть. Варыянтнасть яе тлумачэння.
- •38. Дыялектыка и яе прынцыпы
- •39. Дыялектычныя законы
- •40. Синэрггетыка
- •41. Каэвалюцыя прыроды і грамадства.
- •42. Метафизіка, яе сутн и асн ф-мы
- •43. Филасофск разуменне исцины
- •44. Законы гнасіялаг.І прагнастычн ф-цый
- •45. Пачуццёвае и рацыянальнае пазнанне
- •46. Навука як спецыфичны тып пазнання
- •47. Логика развицця сацыяльнай филасофии.
- •48. Грамадства як систэма
- •1)Фармацыйная мадэль
- •2)Цывилизацыйная мадэль
- •50. Тэхнагенная цывілізацыя
- •51. Філасофія тэхнікі
- •52. Прыродныя асновы грам жыцця. Пасіянарнасть.
- •53. Культура.
- •55. Экзістэнцыялізм: быццё сапраўднае і несапраўднае.
- •54. Філасофія Жыцця.
- •56. Фенаменалогія
- •57. Неапазітывізм.Фізікалізм ў сацыялогіі.
- •58. Герменэутыка
- •60. Прагматызм
- •61. Філасофская думка Беларусі.
- •62. Руская ф 19-20
60. Прагматызм
Выключна амерык фія(па паходжанню і прызнанню).Пачаў афармляцца у 19 ст. Найвыш разв-20ст. Пачынальнік-У. Чэмс, Ч. Пірс. Прагм цалкам адмаўляе палажэнне аб прыроднасці чалага вопыту. Вопыт узнікае толькі пад час вырашэння практычных задач.Ісціна-нішто іншае, як карыснасць. Пр не прызнае прызнаванне Бога, але карыснаць ідэі Бога для пр вельмі значна.Бог патрэбен чалу,каб у патрэбны момант падштурхнуць чала да дзеяння.
61. Філасофская думка Беларусі.
У філасофскай думцы ВКЛ доўгі час панавалі філасофска-тэалагічныя формы свядомасці. Гэта было звязана з рэальным становішчам рэлігіі і царквы, а таксама са спецыфікай Рэфармацыі і Контррэфармацыі ў ВКЛ, пад час якіх узмацняліся ўплывы заходнееўрапейскіх традыцый на філасофскую думку айчыннай гісторыі.
У адраджэнскай філасофіі ВКЛ выразна вулучаюцца тры перыяды:
ранняе Адраджэнне (16 ст.) -- ад Скарыны да Рэфармацыі. У гэты час асэнсоўваюцца рэнэсансна-гуманістычныя каштоўнасці.
Філасофская думка эпохі Адраджэння і Рэфармацыі (другая палова 16 ст.). У гэты час назіраецца спроба перагляду рэлігійна-філасофскіх каштоўнасцей і прапаганда вольнадумства.
Позняе Адраджэнне і Контррэфармацыя (17-18 ст.ст). У гэты час на першы план выходзіць этычна-філасофская праблематыка.
Францыск Скарына (1490-1551гг.) -- першадрукар, асветнік, гуманіст, доктар медыцыны. На працягу 1517-1519 гадоў надрукаваў 23 кнігі Бібліі і зрабіў да іх свецкія каментары.
На самае вострае пытанне "ці створаны свет Богам, ці ён існуе спрадвеку?", Скарына адказваў у межах традыцыйна-хрысціянскага разумення. Разам з гэтым Скарына супастаўляў хрысціянскае вучэнне аб стварэнні свету з "нічога" і высновай Арыстоцеля "З нічога і нічога не можа ўзнікнуць".
Ідэал Скарыны -- чалавек, які спалучае ў сабе біблійскую мудрасць і мудрасць філасофскую.
Сымон Будны (1530-1593) -- адзін з ідэёлагаў антытрынітарызму, радыкальнай плыні беларускай Рэфармацыі, якая крытычна ставілася да дагмата аб святой траякасці Бога (бог-айцец, бог-сын і бог-дух святы). С.Будны прапагандаваў вяршэнства розума над верай, тлумачыў шмат якія цуды Бібліі як абумоўленыя прыродай падзеі
Казімір Лышчынскі (1634-1689). Асноўнай працай К.Лышчынскага з'яўляецца трактат "Аб неіснаванні бога", за якую 30 сакавіка 1689г. ён быў спалены на вогнішчы.
Згодна К.Лышчынскага, немагчыма сродкамі логікі даказаць быццё Бога, без пасылкі-аксіёмы, што бог існуе, як гэта рабілі ў сярэднія вякі схаласты, у прыватнасці Тамаза Аквінат (Фама Аквінскі). Пагэтаму ілжывыя мудрацы-прарокі ашукваюць чалавека аб існаванні бога, а самі ўпадабляюцца тым сляпым, якія хлусяць, што яны бачаць у цемры.
Бог, згодна Лышчынскага, гэта стварэнне чалавечага розуму, вынік ягоных фантазій. Адсюль вынікала, што рэлігія -- гэта ашуканства, пагэтаму яна не з'яўляецца асновай чалавечай маралі.