138. Синергетика философиясы.

Синергетика әр нәрсенің қалпына келуі, көп нәрсе су ауа да ,бұзылған нәрсе қалпына келеді

139. XXғ.басында Қазақстандағы қоғамдық-саяси ойлар.

Дулатов, торайғыров, байтұрсынов. Екі мәселе қазаққа тәуелсіздік әкелу, потриохалдықты тезірек жою, әсіресе әйелдер.

140. А.И.Герцен «Табиғатты ұғыну туралы хаттар»

141. Корпускулды-толқынды дуализм –физикадағы дағдарыстан шығудың мысалы ретінде.

142. Танымдағы тарихилық және логикалықтың арақатынасы.

Тарихилық болған нәрсені айту, логикалық соның қортындысын айту

143. Қазақстанның Европадағы қауіпсіздік және ынтымақтастық ұйымының 2010жылы төреғасы болып сайлануының тарихи және философиялық маңы.

144. Философияның негізгі қызметте рі, методологиялық,қөзкарастың,әлеуметтік,гуманистік,сыншылдық,болжаушылық,әдістемелік.

145. А.Эйнштейннің жалпы және арнаулы қатыстық теориясы қазіргі кеністік пен уақыт концепциясы ретінде.

146. Философия мен жеке ғылымдардың табиғаттың,қоғамдық,өзара байланысы.

147. Қазақ ағартушылыгының қалыптасу-қоғам өмірінің демократикалық бағыты Ш.Уалиханов,Ы.Алтынсарин.

Олар ресейдің білімін алу үшін күресті. Ш.Уалиханов еңбегін бағаламады, тыңшы болып қашқарияға. Ы.Алтынсаринді инспектрлік орнынан алып тастады.соғанда қарамастан елден ақша жинап балалар оқытты.

148. Қоғам дамуындағы куш көрсету мен зорлау мәселесі.Геополитика

идеялары.Терроризм мәні мен әлеуметтік себептері.

149. Феодалдық қоғам философиясы.универсалдар туралы тартыстар.Фома Аквинский,Уильям Оккам.

«Оккам ұстарасы» — ағылшынның франсискнт-монахы, философ-номиналисты Уильям Оккамның(Ockham, Ockam, Occam; шамамен1285—1349) есімімен аталған методологиялық принцип. Ол қысқаша түрде былай айтылады:«Қажет емес жағдайда бар нәрсені көбейту дұрыс емес» (немесе «Қажет емес жағдайда жаңа нәрселерді қатыстыру дұрыс емес»). Бұл принцип методологиялық редукционизмнің немесе үнемдеу принципінің (экономия принципі) негізін құрайды.

Бірақ та «Оккам ұстарасын» ойлап тапқан У. Оккамның өзі емес, ол жай ғана Аристотельзаманынан бері келе жатқан логикадағы «жеткілікті негіз принципін» түрлендірді. «Оккам ұстарасы» — бұл оныңатрибуциясы(авторға сілтеу) емес, жай ғана атауы

Фома Аквинский (1225-1274) - италияндықдіниойшыл. Католикалық шіркеудің ең ірі ойшылы. Дегдар отбасынан шықса да, ол ата-анасының қарсылығына қарамастан, доминикалық діни ұйымға кіреді.ПариждегіСенжак монастырында, кейін Париж университетінде дәріс береді. Италияға қайтыпРимПапасының сарайында болады. Сол жылдар олАристотельдіңфилософиясын тереңдетіп, өз ілімінің негізіне айналдырады.1269жылы Парижге қайтып оралып, Құдай тану қосындысы жұмысын жалғастырады.1274жылы Неапольдан Лионға шіркеулік кеңеске бара жатып қайтыс болады. Философия қарама қайшылыққа ұрынған шағында, оның көмекке дінді шақыруы қажет. Фома Аквинский - теоретикалық теологияның негізін қалаушы. Фома Аквинский ілімінің негізіне құдайды қойып, бірте-бірте періште мен адамдарға түсіп, шіркеу мен мистика арқылы болашақ өмір іліміне көтеріледі.1879жылы Папа Лео 13 католикалық унтер мен сименариялардағы сабақ берудің тым төмен дәрежесіне таң қалып, Фома Аквинский зерттеуді оқу бағдарламасының міндетті шартына айналдырады. Міне сол кезде ғана Мерьсе неотомистік ілім ашып, оны кейінгі шәкірттері томизмді жаңаша ағымдар - феноменология мен экзистенциализммен біріктіруге тырысқан.Ол мемлекеттің жағымды рөлін мойындады, оған құдайдың еркін жүзеге асырушы деп бағалады. Рухани және зайырлы биліктердің арақатынасын жан мен тәннің арақатынасы ретінде қарастырды. Бірақ, рухани билік (шіркеу) мемл. биліктен жоғары тұрғанда ғана шіркеу мен мемл. қатар өмір сүріп, өзара әрекеттесе алады деген пікірінен танбады. Әйтсе де, оның көптеген пікірлері Аристотельдің саяси ойларымен үндесіп жатыр. Мысалы Аквинский мемлекеттік биліктің дербес, табиғи жолмен қалыптасуын жақтады, оған діндарлардың араласуына қарсы шықты. Әсіресе, Аквинский әрқылы басқару пішімдерінің — монархияның, аристократия мен демократияның лайықты “таза” пішімдерін бойына жинақтаған мемлекетті ұлықтады. Абсолюттік монархия мен саяси монархияның ара-жігін аша түсіндіріп, монарх билігі заң шеңберінде айқындалатын соңғысын, яки, монархияның саяси түрін дәріптеді.^[1][2