4.2.7. Πραγματολογικοί ορισμοί του ύφους

Πραγματολογία είναι ο κλάδος της Γλωσσολογίας που εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στα γλωσσικά σημεία και τους χρήστες ή ερμηνευτές της γλώσσας.

κάνει κρύο εδώ μέσα = κάποιος πρέπει να κλείσει το παράθυρο: πραγματολογική κατανόηση της πρότασης: μια πρόταση παίρνει σημασία με βάση κάποιους εξωγλωσσικούς παράγοντες, όπως η αιτιώδης σχέση ανάμεσα στο κρύο και το ανοιχτό παράθυρο.

• Το ύφος θεωρείται ότι βρίσκεται όχι μέσα στο κείμενο αλλά στη δυναμική περιοχή του κοινωνικού λόγου (social discourse, discourse based stylistics) Στην κριτική ανάλυση λόγου(discourse analysis),ανιχνεύονται τα υφολογικά χαρακτηριστικά του λόγου για να εντοπιστεί το κοινωνικό μήνυμα που κρύβεται πίσω τους, οι σχέσεις εξουσίας, οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις που εκφράζει.

• Η μορφή και το περιεχόμενο θεωρούνται αδιάσπαστο σύνολο.

• Έχει στενή σχέση με την κοινωνιογλωσσολογία και με τη δυναμική θεωρία γιατί:

-Στην έννοια του ύφους συνυπολογίζεται ο πομπός, ο δέκτης, η προθετικότητα του ομιλητή / συγγραφέα, η επίδραση που ασκεί στον ακροατή / αναγνώστη.

-(Sandig): συμβατικά ή χρηστικά ύφη: το ύφος διερευνάται σε χρηστικά κείμενα της καθημερινής ζωής και εξυπηρετούν διάφορους επικοινωνιακούς σκοπούς ( ωροσκόπιο, μικρές αγγελίες, συνταγές μαγειρικής, διαφημίσεις, ειδήσεις )

4.2.8. Λειτουργική υφολογία

Απόψεις Ρώσων και Τσέχων φορμαλιστών: το ύφος από την οπτική της λειτουργικότητάς του ( χρήσης, αποτελεσματικότητας) σε όλες τις επικοινωνιακές περιστάσεις. Το ύφος καθορίζεται από εξωτερικούς παράγοντες: θέμα της συζήτησης, συνομιλητής, επικοινωνιακή περίσταση (βλ. παράμετροι επικοινωνιακής περίστασης).

Γίνεται διάκριση ανάμεσα στα χρηστικά ύφη τα οποία μπορεί να μιμηθεί κανείς ευκολότερα και το λογοτεχνικό και ποιητικό ύφος όπου υπερισχύει το ατομικό σε αντιπαράθεση με το συλλογικό ύφος. π.χ. τα δημόσια έγγραφα έχουν συλλογικό ύφος.

Τα χρηστικά ύφη είναι τυποποιημένοι τρόποι χρήσης της γλώσσας, σκόπιμα προσανατολισμένοι σε μια περιοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας και εκπληρώνουν μια κοινωνική αποστολή. Κυριαρχεί η λειτουργική σκοπιμότητα γι αυτό έχει σταθερά γνωρίσματα, αντικειμενικά εξακριβώσιμα, στερεοτυπικά. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για τους αυτοσχεδιασμούς του ατομικού ύφους.

4.3. Ύφος και σημασία

Η διάκριση σε ύφος και σημασία στηρίζεται στη γνωστή διάκριση περιεχόμενο/ μορφή (σημαινόμενο/ σημαίνον) του γλωσσικού σημείου, δηλαδή τι λέω και πώς το λέω.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, σύμφωνα με τη συναισθηματική υφολογία (3.1.3.) το ύφος γίνεται κατανοητό ως έμφαση (εκφραστική, συναισθηματική ή αισθητική) η οποία προστίθεται στην πληροφορία που μεταφέρει η γλωσσική δομή, χωρίς αλλαγή στη σημασία, πράγμα που σημαίνει ότι η γλώσσα εκφράζει και το ύφος τονίζει.

Σύμφωνα με την επιλεκτική υφολογία (3.1.4.) το λογοτεχνικό ύφος είναι αποτέλεσμα επιλογής ανάμεσα σε προαιρετικές γλωσσικές δυνατότητες. Οι επιλογές είναι σημασιολογικά ισοδύναμες (δηλαδή συνώνυμες), αλλά έχουν διαφορετικό υφολογικό αποτέλεσμα.

Ο Spillne λέει ότι η υφολογία και η κοινωνιογλωσσολογία ( δες 3.2.6.) ασχολούνται με γλωσσικές εξωτερικεύσεις¹³(expressions) που έχουν την ίδια πληροφορία και σημασιολογική αξία (σημασία), αλλά διαφέρουν σε επιπρόσθετη πληροφορία η οποία μπορεί να είναι είτε αισθητική ( υφολογικές ποικιλίες) είτε να εντάσσει τον ομιλητή σε μια κοινωνική ομάδα (κοινωνιόλεκτα). Στα τοπικά ιδιώματα και διαλέκτους προστίθεται πληροφορία για την καταγωγή του ομιλητή, αλλά με αυτό ασχολείται η διαλεκτολογία..

Οι παραπάνω θεωρήσεις αντιμετωπίζουν το ύφος σαν επιπρόσθετη πληροφορία και θεωρούν ότι η σημασία παραμένει ίδια. Αντίθετα, σύμφωνα με την πραγματολογία, όπως ήδη αναφέραμε (3.2.7.) μια πρόταση παίρνει σημασία με βάση κάποιους εξωγλωσσικούς παράγοντες, όπως η αιτιώδης σχέση ανάμεσα στο κρύο και το ανοιχτό παράθυρο, οπότε μορφή και περιεχόμενο αποτελούν αδιάσπαστο σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι αν αλλάζει το ύφος, η μορφή, αλλάζει και η σημασία, το περιεχόμενο.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι υπάρχουν δύο αντίθετες απόψεις για τη σχέση ύφους και σημασίας.