Υφολογια / стилистика основные вопросы.

1. Γλωσσικό σύστημα (langue) και ομιλία (parole).

Η γλώσσα είναι έμφυτη ικανότητα (competence). Ο άνθρωπος είναι εξοπλισμένος βιολογικά με την ικανότητα για λόγο. Διαθέτει τους πνεύμονες και τις φωνητικές χορδές για την παραγωγή του λόγου και τον εγκέφαλο για τη νοητική διεργασία (το γλωσσικό κέντρο του εγκεφάλου βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο).

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Γάλλος Saussure, ο οποίος θεωρείται θεμελιωτής της σύγχρονης γλωσσολογίας, έκανε το διαχωρισμό της γλώσσας σε langue (γλώσσα) και parole (ομιλία, λόγος). Ο όρος langue (γλώσσα) αναφέρεται στο γλωσσικό σύστημα σημείων και κανόνων, ενώ ο όρος parole (ομιλία, λόγος) αναφέρεται στη συγκεκριμένη πραγμάτωση, στη χρήση της γλώσσας. Το γλωσσικό σύστημα (langue ) έχει κοινωνικό-συλλογικό χαρακτήρα και αποτελεί το μηχανισμό ο οποίος επιτρέπει την παραγωγή του λόγου (parole) ο οποίος έχει ατομικό χαρακήρα. Είναι ένας θησαυρός (που περιέχει όλα τα γλωσσικά στοιχεία, τους κανόνες του συστήματος, τις γλωσσικές ποικιλίες) από τον οποίο ο κάθε ομιλητής επιλέγει τα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει. Η γλώσσα – langue είναι ιδεατή, κινείται σε αφηρημένο επίπεδο, με την έννοια ότι κανένας ομιλητής δεν την κατέχει ολόκληρη. Αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι οι συγκεκριμένες πραγματώσεις συγκεκριμένων χρηστών της γλώσσας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, κάθε άτομο έχει πρόσβαση στη γλώσσα ως α)συλλογικό-κοινωνικό προϊόν, δηλαδή ως γλωσσικό σύστημα κανόνων το οποίο είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας που το χρησιμοποιεί β) και ως ατομικό προϊόν, ως χρήση δηλαδή του συστήματος από το ίδιο το άτομο που είναι διαφορετική από άτομο σε άτομο.

2. Πολιτισμικά παλίμψησία και συνομιλικό υπονόημα

Τα πολιτιστικά παλίμψηστα συναντώνται με μεγάλη συχνότητα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο γιατί προσελκύουν το ενδιαφέρον και την περιέργεια του αναγνώστη. Το γενικό χαρακτηριστικό τους είναι η μερική παραποίηση παγιωμένων πολιτισμικών εκφράσεων μέσα από μια δημιουργική χρήση και ανασύσταση των άμεσων συστατικών τους. Στις παγιωμένες εκφράσεις που παραποιούνται εντάσσονται στερεότυπες πολιτισμικές εκφράσεις (εκφράσεις, λαϊκές ρήσεις, ιδιωτισμοί, παροιμίες), αλλά και προϊόντα πολιτιστικά, όπως τίτλοι βιβλίων, συγγραφικές ρήσεις, λόγια γνωμικά, τίτλοι κινηματογραφικών έργων, διαφημιστικά μηνύματα. Δηλαδή, ένα νέο μήνυμα επικαλείται ένα παλιό, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση της σημασίας του. Η σημασία τους είναι περιστασιακή και συμφραστική.

Τα παλίμψηστα είναι εκφωνήματα με πολιτισμική ή πολιτιστική φόρτιση, επειδή για την αποκωδικοποίηση του μηνύματός τους επικαλούνται την κοινή πολιτισμική αλλά και πολιτιστική (ειδικές γνώσεις ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο, την εκπαίδευση, τη λογοτεχνική ενημέρωση) γνώση, επικαλούνται , με άλλα λόγια, τη συλλογική ταυτότητα των ομιλητών. Το κομμάτι αυτό της σημασίας είναι αυτονόητο για τους ομιλητές της γλωσσικής κοινότητας, αποτελεί μέρος των γενικών γνώσεων (κοινή γνώση) που κατέχει αυτή για τον κόσμο γι’ αυτό είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό από ξένους που δε μετέχουν σε έναν πολιτισμό. Στο λεξικό δεν περιγράφεται η σχέση των ομιλητών με τα γλωσσικά σημεία, γιατί παραλείπεται το πολιτισμικό κομμάτι της σημασίας, αυτό που ονομάσαμε πολιτισμικό φορτίο των λέξεων.

Για παράδειγμα, ο τίτλος ‘οι...άθλιοι των Αθηνών’, παραπέμπει τους αναγνώστες στον τίτλο του μυθιστορήματος του Β. Ουγκώ ‘οι άθλιοι των Παρισίων’.

Με το συνομιλιακό υπονόημα έχει ασχοληθεί η Πραγματολογία (pragmatics) η οποία είναι ο τομέας της Γλωσσολογίας που μελετά ττο ρόλο που παίζουν τα γλωσσικά και κυρίως τα εξωγλωσσικά συμφραζόμενα (context) στη σημασία.

Στην περίπτωση του συνομιλιακού υπονοήματος, σε μια συνομιλία η σημασία υπονοείται. Π.χ. λέμε ‘κάνει πολλή ζέστη εδώ μέσα’ κι εννοούμε ‘ας ανοίξει κάποιος το παράθυρο’. Ο ομιλητής εκφράζει μια πρόταση εννοώντας κάτι που ξεπερνά τη συμβατική της σημασία. Σύμφωνα με τον Grice, η κατανόηση της σημασίας του συνομιλιακού υπονοήματος στηρίζεται στην αρχή της συνεργασιμότητας (cooperative principle), δηλαδή στην πρόθεση των συνομιλητών να συνεργαστούν προκειμένου να επιτευχθεί η κατανόηση της σημασίας και η επικοινωνία

3. Γλωσσική ικανότητα και επικοινωνιακή ικανότητα

Αντίστοιχα με τους όρους langue και parole του Saussure, ο Chomsky χρησιμοποίησε τους όρους γλωσσική ικανότητα (competence) και γλωσσική επιτέλεση (performance) που αναφέρονται στη γνώση του γλωσσικού συστήματος και στη χρήση του γλωσσικού συστήματος αντίστοιχα, από έναν χρήστη της γλώσσας (ομιλητή).

Συνεπώς, ο κάθε ομιλητής προκειμένου να παράγει λόγο (γλωσσική επιτέλεση) χρειάζεται να έχει γλωσσική ικανότητα, δηλαδή να γνωρίζει τη δομή του συστήματος της γλώσσας (τη μαθαίνει φυσιολογικά κατά την προσχολική ηλικία και αργότερα με τη διδασκαλία στο σχολείο). Όταν ο παραγόμενος λόγος είναι σύμφωνος με τους κανόνες του γλωσσικού συστήματος είναι γραμματικά σωστός.

Όμως, δεδομένου ότι πάνω απ’ολα η γλώσσα είναι κώδικας επικοινωνίας, ο παραγόμενος λόγος (parole) εκτός από γραμματικά σωστός πρέπει να είναι και επικοινωνιακά κατάλληλος. Επικοινωνιακά κατάλληλος είναι ο παραγόμενος λόγος όταν λαμβάνονται υπόψη οι παράμετροι της περίστασης επικοινωνίας (ποιος λέει τι, σε ποιον, κάτω από ποιες συνθήκες, γιατί, με ποιο κανάλι).

Συνεπώς, ο παραγόμενος λόγος πρέπει να είναι σωστός γραμματικά αλλά και κατάλληλος επικοινωνιακά, δηλαδή να έχει γραμματική ακρίβεια και επικοινωνιακή καταλληλότητα.

Η γνώση των γραμματικών κανόνων ονομάζεται γλωσσική ικανότητα, ενώ η γνώση των επικοινωνιακών κανόνων ονομάζεται επικοινωνιακή ικανότητα. Στην επικοινωνιακή ικανότητα ανήκει η επίγνωση των κοινών κοινωνικών συμβάσεων σχετικά με τη γλωσσική χρήση, η γνώση της χρήσης των κοινωνικών κανόνων. Τον όρο επικοινωνιακή ικανότητα τον πρότεινε ο Hymes (1970) για να περιγράψει το γενικό είδος γνώσης και ικανότητας που έχουν οι φυσικοί ομιλητές (native speakers) μιας γλώσσας που τους επιτρέπει να παράγουν εκφωνήματα όχι μόνο γραμματικά σωστά αλλά και επικοινωνιακά κατάλληλα για την εκάστοτε περίσταση επικοινωνίας.

Μπορεί ένα άτομο να έχει περιορισμένες γλωσσικές δεξιότητες , δηλαδή περιορισμένη γλωσσική ικανότητα, αλλά σε ορισμένες περιστάσεις να επικοινωνεί με επιτυχία επειδή έχει αυξημένη επικοινωνιακή ικανότητα. Κάποιο άλλο άτομο να έχει γλωσσικές δεξιότητες, αλλά, εξαιτίας ανεπαρκώς ανεπτυγμένων δεξιοτήτων κοινωνικής επαφής, να μην επικοινωνεί με επιτυχία.(Baker Colin).