Плотин. - Третья эннеада. - 2004

270 Плотин. Эннеады. Трактат III. 5

μεν ούρανίαν Ουρανού λέγοντες είναι, την δε εκ Διός και Διώνης, την των τηδε εφαπτομενην εφορον γάμων άμ/ητορα δε εκείνην και επεκεινα γάμων, οτι μηδ* εν ουρανω γάμοι. Την δε ούρανίαν λιεγομενην εκ Κρόνου νου οντος εκείνου ανάγκη φυχην $ειοτάτην είναι εύΒνς εξαύτοΰ άκηρατον ακήρατου μ&ινασαν άνω, ως μηδέ εις τα τηδε ελ^εΐν μιψε εδελήσασαν μάμε δυναμλνην [οτι ην φύσεως], μ/η κατά τά κάτω φΰσαν βαίνειν χωριστην ουσάν τίνα ύπόστασιν και άμ&τοχον ύλης ούσίαν ο&εν αύτην τούτω ηνίττοντο, τφ άμ/ητορα είναι ην δη και ^εον αν τις δικαίως, ού δα/μονα ειποι άμικτον ουσαν και κα&αράν εφ* εαυτής μενουσαν. Το γάρ εύ$νς εκ νου πεφυκός κα&αρόν και αυτό, ατε Ισχύον κα& εαυτό τφ εγγύ^εν, ατε και της επιθυμίας ούσης αύτη και της ιδρύσεως προς το γέννησαν ικανόν ον κατεχειν ανω* ο&εν ούδ* αν εκπέσοι ψυχή νου εξηρτημενη πολύ μαΧλον η ήλιος αν εχοι εξ εαυτού όσον αυτόν περιλάμπει φως το εξαύτοΰ εις αυτόν συνηρτημενον. ΈφεπομΑνη δη τφ Κρόνφ η, ει βούλει, τω πατρί του Κρόνου Ούρανφ ενήργησε τε προς αυτόν και φκειώ^η και ερασ^εισα "Ερωτα εγεννησε και μετά τούτου προς αυτόν βλέπει, και η ενέργεια αύτης ύπόστασιν και ούσίαν είργάσατο, και άμφω εκείβλίπει, και η γειναμλνη και ο καλός "Ερω? ό γεγενημενος ύπόστασις προς άλλο καλόν άει τεταγμένη καιтоείναι εν τούτφ έχουσα μεταξύ ωσπερ πο%ΰντος καί πο^ουμΑνου, οφθαλμός ό του πο^οΰντος παρέχων μεν τω ερώντι δι* αύτοΰ το όράν το πο$ούμενον, προτρεχων δε αυτός και πριν εκείνφ παρασχείν την του όράν δι* οργάνου δύναμιν αυτός πιμπλάμενος του θεάματος, πρότερος μεν, ού μη\ν ομοίως ορών τω ενστηρίζειν μεν

εκείνφ το όραμα, αυτόν δε καρποΰσδαι την $εαν του κάλου αυτόν παρα&εουσαν.

3. 'Ύπόστασιν δε είναι και ούσίαν εξ ουσίας ελάττω μεν της ποιησαμενης, ουσαν δε όμως, απιστειν ου προσήκει. Και γαρ η ψυχή εκείνη ουσία ην γενομένη εξ ενεργείας της προ αυτής [και ζώσα] και της των όντων ουσίας και προς εκείνο ορώσα, ο πρώτη ην ουσία, και σφόδρα ορώσα. Και πρώτον ην όραμα αύτη τούτο και εώρα ως προς αγαθόν αυτής και εχαιρεν ορώσα, και το όραμα τοιούτον ην, ως μνη πάρεργον ποιεΐσ^αι την bkav το ορών, ως τη οίον ηδονή και τάσει τη προς αυτό και σφοδρότητι της $εας γεννησαί τι παρ αυτής άξιον αυτής και του οράματος. Έξ" ουν του ενεργούντος συντόνως περί

το ορώμενον και εκ του οίον απορρέοντος από του ορωμενου όμμα πληρωθέν, οϊονμετ" ειδώλου ορασις, "Ερως εγενετο τάχα που και της προσηγορίας εντεύθεν μάλλον αύτφ γεγενημενης, οτι εξ οράσεως την ύπόστασιν έχειεπει το γε πό&ος από τούτου εχοι αν την επωνυμίαν, είπερ πρότερον ουσία μνη ουσίας καίτοι τό γε πό£ος «εραν» λέγεται και είπερ «έρως αυτόν έχει τούδε», απλώς δε ούκ αν λεγοιτο έρως. Ό μεν δη της ανω ψυχής "Ερως τοιούτος αν είη, ορών και αυτός ανω, ατε οπαδός ων εκείνης και εξ εκείνης και παρ4 εκείνης γεγενημενος και $εών ογκούμενος $εφ. Χωριστην δε εκείνην την ψυχην λέγοντες την πρώτως ελλάμπουσαν τφ ούρανώ, χωριστόν και τον "Ερωτα τούτον Βησόμε^α ει και οτι μοΧιστα ούρανίαν την ψυχην είπομεν επει και εν ημιν λέγοντες τό εν ημίν άριστον είναι χωριστόν όμως τ&εμε$α αυτό είναι μόνον εκεί έστω, ου η ψυχή η ακήρατος. Έπει δε και τούδε του παντός ψυχην

272 Плотин. Эннеады. Трактат III. 5

εΐναι έδει, ύπεστη μετά ταύτης ηδη και ο άλλος 'Έρως όμμα και ταύτης, εξ ορέξεως και αυτός γεγενημΑνος. Ύοΰ δε κόσμου ούσα η Αφροδίτη αυτή και ου μόνον ψυχή ούδε απλώς ψυχή και τον εν τώδε τφ κόσμφ 'Ερωτα εγεννησατο εφατττόμενον ηδη και αυτόν γάμων και, κα& όσον εφάπτεται και αυτός της ορέξεως της ανω, κατά, τοσούτον κινουντα και τάς των νέων ψυχό^ς και την φυ%ην η σνντετακται αναστρέφοντας κα& όσον και αύτη εις μνήμην εκείνων πεφυκεν ιεναι. Паста γαρ εφίεται του άγαμου και η μεμιγμενη και η τινός γενομένη* έπε/ και αυτή εφεξής εκείνη και εξ εκείνης.

4. τΑρλ ούν και εκάστη ψυχή έχει έρωτα τοιούτον εν ούσίφ και ύποστάσει; Ή δ/α τι η μεν ολη εξει και η του παντός ύποστατόν έρωτα, η δέ εκάστου ημών ου, προς δέ και η εν τοίς άλλοις ζωοις απασι; Και άρα ο έρως ούτος εστίν ο δαίμων, ον φασιν εκάστφ συνεπεσ^αι, ό αύτου εκάστου έρως; Ούτος γάρ αν ειη και ό εμποιών τάς επιθυμίας κατά φύσιν εκάστης της φυχης όριγνωμενης άνάλογον εκάστης προς την αύτης φύσιν και τον έρωτα γεννώσης εις τε άξίαν και προς ούσίαν. Έχετω δη η μεν ολη όλον, αϊ δ* εν μέρει τον αύτης εκάστη. КаУ όσον δέ εκάστη προς την ολην έχει ούκ άποτετμ/ί\μενη, εμπεριεχόμενη δε, ως είναι πάσας μίαν, και ό έρως έκαστος προς τον πάντα αν έχον συνειναι δ' αυ και τον εν μέρει τη εν μέρει και τη ολη τον μεγαν

δαίμονας εν αύτω γενομενας μετ" "Ερωτος, ·υείσας εξ 'Αφροδίτης τίνος 'όλης, εν μ,έρε/ πολλας εκείνης εξηρττιμενας μετά ιδίων ερώτων, ε/'περ ι/^χτ? μητηρ έρωτος, 'Αφροδίτη δε φυχη, έρως δε ενέργεια φυχης άγαμου όριγνωμενης. Άγων τοίνυν εκάστην ούτος ο έρως προς την άγαμου φύσιν ο μεν της ανω S-εός αν εϊη, ος αεί φυχην εκείνω συνάπτει, δαίμων δΧ 6 της μεμιγμενης.

5. Αλλά τ/ς η δαίμονος και όλως η δαιμόνων φύσις, περί ης και εν Συμποσίφ λέγεται, η τε των άλλων και η αύτοΰ του "Ερωτος, ως εκ ΥΙενίας και Πόροι; Μττμιδός εστί γεγενημενος εν τοις 'Αφροδίτης γενε^λίοις; Το μεν οΰν τον κόσμον ύπονοείν λεγεσ$αι τόνδε τω Πλάτων/ τον

"Ερωτα, άλλα μη του κόσμου τον εν αύτφ εκφύντα "Ερωτα, πολλά τα εναντιούμενα τη δόξγ) έχει, του μεν κόσμου λεγομένου εύδαίμονος ЗвоС και αυτάρκους είναι, του δε "Ερωτος τούτου όμολογουμενου τω άνδρί ούτε $εου ούτε αυτάρκους, άεί δε ενδεούς είναι. Είτα ανάγκη, ε/'περ ό κόσμος εστίν εκ φυχης και σώματος, η δε ψυ%η του κόσμου η 'Αφροδίτη εστίν αύτω, μέρος το κύριον του "Ερωτος την 'Αφροδίτην είναι* η, ει κόσμος η φυχη εστίν αύτοΰ, ώσπερ και άνθρωπος η ανθρώπου φυχη, τον "Ερωτα την 'Αφροδίτην είναι. Ε/τα διά τι ούτος μεν δαίμων ων ο κόσμος εσται, οι δ" άλλοι δαίμονες δηλον γαρ от/ εκ της αύτης ουσίας είσίν ού και αυτοί έσονται; Κα/ ό κόσμος εσται σύστασις αύτο τοΰτο εκ δαιμόνων. Ό δε έφορος κάλων παίδων λεχθείς είναι πώς αν ό κόσμος εϊη; Ύο δε αστρωτον και άνυπόδητον και αοικον πώς αν εφαρμόσειε μ/rç ού γλίσχρως και άπςώόντως;

274Плотин. Эннеады. Трактат III. 5

6.Αλλά τι δη χρη λέγειν περί του "Ερωτος και της λεγομένης γενέσεως αύτοΰ; Δηλον δη οτι δείλαβείν τις η ΥΙενία και τις 6 Πόρος, και πώς αρμόσουσιν ούτοι γονείς είναι αύτφ. Δηλον δε οτι δε? και τοΐς άλλοις δαίμοσι τούτους άρμοσα/, είπερ δε? φύσιν είναι και ούσίαν μίαν κάδο δαίμονες δαιμόνων, ει μη κοινον όνομα εξουσι μόνον. Αάβωμεν τοίνυν πη ποτέ διορίζομεν δεούς δαιμόνων, και ει πολλάκις και δαίμονας δέους λ&γομεν είναι, αλλ" όταν γε το μεν έτερον, το δε έτερον λεγωμεν αυτών είναι γένος, το μεν δη δεών απο&ες λεγομεν και νομίζομεν γένος, δαίμωσι δε προστίδεμεν πά$η, αίδίουςλΑγοντες εφεξής τοίς δεόις, ηδη προς ημάς, μετάξι) δεών τε και του ημέτερου γένους. ΥΙη δη ουν ουκ εμ&ιναν απαδεις ούτοι, πη δε κατεβησαν τη φύσει προς το χείρον; Kai δη και τούτο σκεπτεον, ποτέρα δαίμΑον εν τφ νοητφ ούδε είς και αΰ εν τφ κόσμφ τφδε δαίμονες μόνον, δέος δε εν τφ νοητφ αφορίζεται, η είσι και ενταΰδα δεοι και ο κόσμος δεός, ώσπερ σύνηδες λΑγειν, τρίτος και οι μέχρι σελήνης έκαστος δεός. Βελτιον δε μηδενα εν τφ νοητφ δαίμονα λέγειν, αλλά και ει αύτοδαίμων, δέον και τούτον είναι, και αυ εν τφ αίσδητφ τους μέχρι σελήνης δέους τους ορατούς δεούς δεύτερους μετ' εκείνους και κατ* εκείνους τους νοητούς, εξηρτημενους

εκείνων, ώσπερ αίγλην περί εκαστον αστρον. Ύούς δε δαίμονας τί; ΤΑρά γε φυχης εν κόσμφ γενομένης το αφ* εκάστης ίχνος; Δια τί δε της εν κόσμω; "Οτι η καδαρα δεόν γεννφ, και δέον εφαμεν τον ταύτης έρωτα. Πρώτον δη δια τί ού πάντες οι δαίμονες έρωτες; Erra πώς ου καδαροί και ούτοι ύλης; "Η έρωτες μΑν, οϊγεννώνται φυχης εφιεμένης του άγαδοΰ και καλού, και γεννώσι πασαι

τούτον τον Βαίμ^ονα ai εν τώδε' οι δε άλλοι δαίμονες άπο φυχής μλν και οΰτοι της του παντός, δυνόψ&η δε ετεραις γεννώμενοι κατά χρείαν του όλου συμπληροΰσι και συνδιοικοΰσι τω παντι έκαστα. "Εδει γαρ άρκείν την φυχην του παντός τφ παντι γεννησασαν δυνάμεις δαιμόνων και πρόσφορους τω εαυτής ολω. Αλλά πώς και τίνος ύλης μετεχουσιν; Ου γαρ δη της σωματικής, ή ζφα αισθητά εσται. Και γαρ ει σώματα προσλαμβάνουσιν αέρινα ή -πύρινα, αλλά δει γε πρότερον διάφορον αυτών την φύσιν είναι, Ίνα και μετάσχωσι σώματος' ου γαρ ευαυς το κα$αρον παντη σώματι μίγνυταν καίτοι πο)λοΐς δοκεΐή ουσία του δαίμονος κο№ όσον δαίμων μετά τίνος σώματος

ήάερος ή πυρός είναι. Αλλα διά τι ή μλν σώματι μίγνυται,

ήδε ου, ει μ/η τις είη τη μιγνυμλνη αιτία; Ύίς ουν ή αιτία; "Ύλην δεί νοητην ύπο$εσ$αι, Ίνα το κοινώνησαν εκείνης ήκη και εις ταύτην την των σωμάτων δι* αύτης.

7.Δ/ό και εν τη γενέσει του "Ερωτος ο Πλάτων φησί τον Πόρον την μΑΒην εχειν του νεκταρος οίνου ουπω οντος, ώς προ του αισθητού του 'Ερωτος γενομένου και της ΥΙενίας μετεχούσης φύσεως νοητού, αλλ" ουκ ειδώλου νοητού ούδ* εκείθεν εμφαντασ^εντος, αΚΚ εκείγενομένης και συμμιχβείσης ώς εξ εΊδους και αοριστίας, ην (ην) έχουσα ή φυχ?η πριν τυχεΐν του άγαμου, μαντευομενη δε τι είναι κατά αόριστον και άπειρον φάντασμα, την υπόστασιν του "Ερωτος τεκούσης. Αόγος ουν γενόμενος εν ου λόγω, άορίστω δε εφεσει και νποστάσει άμυδρφ, εποίησε το γενόμενον ού τελεον ούδε ικανόν, εΚλιπες δε, ατε εξ εφέσεως αορίστου και λόγου ικανού γεγενημλνον. Καί εστί λόγος ούτος ού καθαρός, ατε έχων εν αύτφ εφεσιν

276 Плотин. Эннеады. Трактат III. 5

αόριστον και αλογον και άπειρον ου γαρ μτφιοτε πλη­ ρώνεται, εως αν εχη εν αύτω την του αορίστου φύσιν. Έξηρτηται δε φυχής ώς εξ εκείνης μεν γενόμενος ώς αρχής, μίγμα δε ών εκ λόγου ού μ&ίναντος εν αύτφ, αλλά μιχβίντος αοριστίφ, ουκ αύτοΰ άνακρα^εντος εκείνη, αλλά του εξ αύτοΰ εκείνη. Και εστίν ό έρως οίον οίστρος άπορος τη εαυτού φύσει9 bio και τυγχάνων άπορος πάλιν ού γαρ έχει πληροΰσ^αι δια το μιη εχειν το μίγμα9 μόνον γαρ πληρούται αληθώς, οτιπερ кол πεπληρωται τη εαυτού φύσει9 ο δε δια την συνοΰσαν ενδειαν εφίεται, καν παραχρήμα πληρωΒη, ού στεγεί9 επει και το εύμ/ηχανον αύτω διά την ενδειαν, το δε ποριστικόν διά την του λόγου φύσιν.

ΔεΓ δε και παν το δαιμόνιον τοιούτον νομίζειν και εκ τοιούτων9 και γαρ εκαστον εφ" ω τετακται ποριστικόν εκείνου και εφιεμενον εκείνου και συγγενές και ταύτη τω Έρωτ/ και ού πλήρες ούδ* αυτό, εφιεμενον δε τίνος των εν μέρει ώς αγα&ών. "0$εν και τους ενταύθα αγαθούς, ον εχουσιν έρωτα, του απλώς άγαμου και του όντως εχειν ούκ ερωτά τίνα έχοντας9 τους δε κατ άλλους δαίμονας τεταγμένους κατ* άλλον και άλλον δαίμονα τετάχβαι, ον απλώς εΐχον άργον άφεντας, ενεργούντος δε κατ* άλλον δαίμονα, ον είλοντο κατά το σύμφωνον μέρος του ενερ­ γούντος εν αύτόις, ψυχής. Οι δε κακών εφιεμενοι τοις κακαις εγγενομεναις επιΒνμίαις επεδησαν πάντας τους εν αύτοΐς έρωτας, ωσπερ και λόγον τον όρ&όν, όστις σύμφυτος, κακαις ταΐς επιγενομεναις δόξαις. 0/ μεν ούν φύσει έρωτες και κατά φύσιν καλοί9 και οι μεν ελάττονος ψυχής ελάττους εις άξίαν και δύναμιν, οι δε κρείττους,

πάντες εν ούσίφ. Οι δε παρά φύσιν σφαλεντων πά^ιη ταΟτα χα/ ούδαμή) ουσία ούδε υποστάσεις ουσιώδεις ού παρά ψυχής ετι γεννώμενα, άλλα συνυφιστάμενα κακίφ ψυχής όμοια γεννώσης εν δια&εσεσι και εξεσιν ήδη. Κα/ γαρ άλως κινδυνεύει τά μλν άγα$ά τά άλήάή κατά φύσιν ψυχής ενεργούσης εν ώρισμενοις ουσία είναι, τά δ" άλλα ουκ εξ αυτής ενεργεΐν, ούδεν ί% άλλο ή πάΒη είναιώσπερ ψευδή νοήματα ουκ έχοντα τάς υπ* αυτά ουσίας, καΒ-άπερ τά άλτβή όντως και άίδια και ώρισμενα ομοΰ το νοειν και το νοητον και το είναι έχοντα ού μόνον εν τω απλώς, άλλα και εν εκάστφ περί το νοητον όντως και νουν τον εν εκάστφ, ει δεί και εν εκάστφ ημών τ/'&εσθα/ καθαρώς νόησιν και νοητον και μ/η ομοΰ και ημών τοΰτο και απλώς ο$εν και τών απλών ημίν 6 έρωςκαι γάρ αϊ νοήσειςκαι εϊτίνος τών εν μέρει, κατά συμβεβηκός, ώσπερ, ει τόδε το τρίγωνον, δύο όρ$άς θεωρεί, κα& όσον απλώς τρίγωνον.

8. 'Αλλα τις 6 Ζευς, ου τον κήπονλέγει, εις ον εισήλ^εν 6 Πόρος, και τις ο κήπος ούτος; Ή μεν γάρ 'Αφροδίτη ψυχή ήν ημίν, λόγος δε ελεγετο τών πάντων ο Πόρος. Ταί/τα δε τί δεί Т/ЭЕСГЭШ, τον Δ/α και τον κήπον αύτοΰ; Ούδε γάρ ψυχήν δεί τ/'&εσ&α/ τον Δ/α τήν Άφροδίτην τούτο Κεντάς. Δε?δή λαβείν και ενταίζ&α παρά Πλάτωνος τον Δ/α εκ μεν Φαιδρού ήγεμάνα μεγαν λέγοντος αύτοΰ τοΰτον τον $εόν, εν άλλοις δε τρίτον, ο/μα/, τοΰτον σαφεστερον δε εν τφ Φιλήβφ, ηνίκ αν φή εν τω Δ// είναι βασιλικην μεν ψυχήν, βασιλικον δε νουν. Ε/ ουν 6 Ζευς νους εστί μέγας και ψυχή και εν τοις αιτίοις τάττεται, κατά δε το κρειττον δει τάττειν διά τε τά άλλα και от/ αίτιον και το βασιλικον δε και το ήγούμενον, 6 μεν εσται

278 Плотин. Эннеады. Трактат III. 5

κατά τον νουν, η de Αφροδίτη αυτού ούσα και εξ αυτού και συν αύτφ κατά την φυχήν τετάζεται κατά το καλόν και αγλαον και το της φυχης ακακον και αβρον 'Αφροδίτη

'Αφροδίτης αστέρα εν ούρανω Ήρας λεγουσιν.

9. Ό ούν Πόρος λόγος ων των εν τω νοητώ και νω και μάλλον κεχμμ&νος και οίον απλωθείς περί φυχην αν γένοιτο και εν φυχη. Ύο γαρ εν νω συνεσπειραμενον, και ού παρά άλλου εις αυτόν, τούτω δε με$νοντι επακτόν το της πληρώσεως. Ύο δ* εκεί πληρούν του νεκταρος τί αν είη ή λόγος από κρείττονος αρχής πεσών εις ελαττονα; Έν ουν τη φυχη από νου ό λόγος ούτος, οτε η 'Αφροδίτη λέγεται γεγονεναι, είσρυεις εις τον κψτον αύτου. Κήπος δε

παρά του νου αύτου εις την φυχην έλ£όντα αγλαίσματα.

τα κοσμήματα ή οι λόγοι οι παρ αύτου -υεντες; Ομού δε οι λόγοι ό Πόρος, η εύπορία και ό πλούτος τών καλών, εν εκφάνσει ηδη· και τουτό εστί το μεΒνειν τω νεκταρι. Ύί γαρ $εοΐς νέκταρ ή ο το Β'είον κομίζεται; Κομίζεται δε το

γέννημα και ύπόστασις μετά νουν και ούκετι αυτού ων, αλλ* εν αλλω, εν τω του Διός κηπω λέγεται κεϊσ^αι τότε κείμενος, οτε η 'Αφροδίτη εν τοίς ουσιν ύποστηναι λέγεται. Δει δε τους μύθους, είπερ τούτο έσονται, και μερίζειν χρόνοις α λ&γουσι, και διαιρεΐν απ αλλήλων πολλά των όντων ομού μεν οντά, τάξε/ δε η δυνάμεσΊ διεστώτα, οπού και οι λόγοι και γενέσεις των άγεννητων ποιούσι, και τα ομού οντά και αύτοϊ διαιροΰσι, και διδάξαντες ως δύνανται τω νοησαντι ηδη συγχωροΰσι συναιρείν. Ή δε συναίρεσις· ψυχή νω συνοΰσα και παρά νου υποστατά και αυ λόγων πληρω^εϊσα και καλή καλοίς κοσμ/η$εΐσα και εύπορίας πληρω&εΊσα, ως είναι εν αύτη όράν πολλά αγλαίσματα

και των καλών απάντων εικόνας, Αφροδίτη μεν εστί το παν, οι δε εν αύτη λόγοι πάντες εύπορία και ΥΙόρος άπο των ανω 'υεντος του εκεί νεκταρος* τά δε εν αύτη αγλαίσματα ως αν εν ζωη κείμενα κήπος Διός λέγεται, και ευδειν εκεί ο Πόρος οΐς επληρώ&η βεβαρημένος. Ζώης δε φανείσης και ούσης άεί εν τοίς ουσιν εστιασ$αι οι $εοι λέγονται ως αν εν τοιαύτη μ/ικαριότητι οντες. Άεί δε ού­ τως ύπεστη οδε εξ ανάγκης εκ της ψυχής εφέσεως προς το κρείττον και αγαθόν, και ην άεί, εξ ούπερ και ψυχή, 'Ερως. 'Εστί δ* ούτος μικτόν τι χρήμα μετεχον μεν ενδείας, η πληρουσ$αι $ελει, ούκ αμοιρον δε εύπορίας, η ου έχει το ελλεΐπον ζητε? ού γάρ δη το πάμπαν αμοιρον του άγαμου το άγα&όν αν ποτέ ζη^τησειεν. Έκ Πόρου ούν και Πεν/ας λέγεται είναι, η η ελλειψις και η εφεσις και των λόγων η μνημ/η όμοΰ συνελ$όντα εν ψυχή εγεννησε την ενεργειαν την προς το αγαθόν, έρωτα τούτον οντά.

Ή δε μΐητηρ αύτω Πενία, οτι άει η εφεσις ενδεούς. "Ύλη