II вопрос

Образование Киевской Руси—объединенного древнего восточнославянского государства.

Важнай крыницай, якая апавядае аб рассяленни усходних славян и утварэнни сатаражытнаславянскай дзяржавы з’яуляецца «Аповесць минулых гадоу». У ей расказваецца, што яшчэ да утварэння Киеускай Руси иснавали самастойныя плямянныя княжанни, некаторы яз яких, напрыклад, Полацкая зямля, захавали сваю самабытнасць и незалежнасць и у час иснавання гэтай дзяржавы. У «Аповесци минулых гадоу» утварэнне усходнеславяскай дзяржавы звязана з варагами. Летаписец Нестар сцвяржау, што славяне сами запрасили варажскага князя для навядзення парадку, бо палітычны лад славянскіх пляменаў, якія засялілі тэрыторыю сучаснай Беларусі, Расіі і Украіны вызначаўся адсутнасцю моцнага дзяржаўнага і грамадскага парадку, кіруючыя эліты кожнага княжэння лічылі свае звычаі і законы больш дасканалымі і справядлівымі, а звычаі і парадкі суседзяў няправільнымі і дрэннымі. На гэтай глебе ўсходнія славяне вялі неспынныя войны ад якіх цярпелі ўсе. «Аповесць мінулых гадоў» паведамляе, што ў славян «паўстаў род на род, і была ў іх усобіца вялікая», і пачалі ваяваць адно з адным». Князь Рурык прыйшоу са сваей дружынай и паклау пачатак вяликакняжацкай дынастыи Рурыкавичау.

Иснуе 2 тэорыи паходжання Киеускай Руси—нарманская и антынарманская. Старонники нарманскай тэорыи личаць, што Киеуская русь узникла з дапамогай варагау, антынарманисты даказваюць абсалютную самабытнась славянскай дзяржаунасци.

У 882 пераемник Рурыка князь Алег з дружынай, які кіраваў у Ноўгарадзе, захапіў Кіеў. Алег аб'яднаў большую частку славянскіх княжэнняў у межах адной дзяржавы са сталіцай у Кіеве. Гэтая дзяржава атрымала назву Старажытнарускай. Киеуская дзяржава уяуляла сабой своеасабливую федэрацыю напалову незалежных княствау, якия падпарадкоувалися вяликаму князю Киеускаму. У некаторых з их доуги час захоувалися мясцовыя княжацкия дынастыи. Киеуския князи имкнулися захаваць уладу, але барацьба за гэта расцягнулася на усе X стагоддзе. Аб’яднальникам киеускай Руси стау князь Уладзимир. Ен ликвидавау мясцовыя княжанни и пасадзиу у палитычных цэнтрах сваих сыноу. У 988 ен прымае хрышчэнне па грэчаскаму узору. Зрабиу ен гэта, кааб умацаваць уладу, зрабиць яе больш стабильнай. Гэта мела яшчэ и мижнароднае значэнне, таму што з гэтага часу Киеуская Русь станавилася роунай иншым хрысциянским краинам.

III вопрос

Раннее и высокое Средневековье в Европе: утверждение христианства и феодализма.

Еурапейская цывилизацыя была выникам аб’яднання трох асноу: рымскай имперыи, хрысциянства и варварская свету. Рымская имперыя у гэты перыяд была у заняпадзе. Гэта было абумоулена, па-першае, крызисам у пытанни аб пераходзе у спадчыну прастола, брэмем непамерных падаткау, сацыяльными и эканамичными цяжкасцями. У мэтах больш дасканалага упраулення Рымскай имперыяй Яна была падзелена на Усходнюю и Заходнюю. На некаторы час Рымская имперыя аднавила сваю магутнасць, Але хутка зноу пачалися беспарадки. Па-другое, на культуру и вераванни Еуропы значна пауплывала узникненне хрысциянства. Неглядзячы на праследванни хрысциянских апосталау, у Рымскай имперыи были добрыя умовы для распаусюджвання хрысциянства. Рашучы зварот адбыуся у 4 ст, кали императары дазволили спавядаць веру у Исуса и Рымская имперыя стала хрысциянскай. Спасчатку яно распаусюдзилася у гарадах. Хрысциянския абшчыны узначальвалися епискапами, якия выбиралися веруючыми. Епискап мае вышэйшую духоуную уладу, ен быу першай асобай у горадзе. У канцы 6 ст. ен атрымливае асабистае права называцца Папам и становицца главой царквы.

Еурапейския варвары рэгулярна урывалися у Имперыю. У 476 быу звержаны апошни императар и заснаваны дробныя и буйныя варварския каралеуствы. Колькасна заваеуники саступали меснаму насельництву, таму рымская культура была устойлива на большай часке былой Имперыи, а потым пачала распаусюджвацца памиж заваеуникау. У 481 кароль Хлодзвиг заснавау каралеуства франкау са сталицай у Парыжы. И у 496 ен хрысциуся са сваими дружынниками. Разам з хрысциянствам сюда праникла рымская цывилизацыя.

У Брытании сляды рымскай имперыи зникли пад нацискам других народау. К канцу 6 ст. тут утварылася некальки англасаксонских каралеуствау.. У канцы 7 ст. пачалася хрысциянизацыя англаскаксау. У сяр. 8 ст. з’явиуся абрад памазання, яки меу вяликае значэннее—гэта знаменавала умацаваннее саюза царквы и дзяржавы.

Найбольш важным працэсам у сацыяльна-эканамичнай сферы было усталяваннее феадальных адносин, асновай яких з’яулялася феадальная уласнасць на зямлю. Яе фармираванне адбывалася двумя шляхами: канцэнтрацыя зямли у руках вярхушки абшчыны, якая выступала як частка класса феадалау, и шляхам падаравання каралем. Або другими буйными землеуладальниками сваим прыближаным. Спачатку участак зямли (бенефицый) давауся Тольки на умовах службы и тольки на срок службы, але потым, пры вернасци и адданасци свайму валадару, бенефицый усе часцей станавиуся амаль поунай уласнасцью, перахадзиу ад бацьки да сына. Зямля называлася феод, уласник феода—феадал, уся систэма грамадска-эканамичных адносин—феадализм. У сярэднявеччы фармируюцца два асноуных классы феадальнага грамадства: феадалы (уласники зямли), сяляне (трымальники зямли). Сяляне были асабиста-свабодныя и асабиста-залежныя. Асабиста-свабодныя магли пакинуць сваяго гаспадара, адмовицца ад сваих зямельных трыманняу, Яны плацили фиксираваныя грашовыя падатки и выконвали пэуныя работы у свайго гаспадара. Залежныя сяляне таксама абкладвалися падатками, не карысталися свабодай перамяшчэння. Усе грамадския адносины будавалися па прынцыпу «Няма чалавека без гаспадара», не прызнавалася иснаванне проста свабоднага, ни ад каго незалежнага чалавека.