Вопрос 35

(Соц-экон сос бел губерний в 1900-1914гг. Столыпаграрная реформа и её провед на Б.)

Столы́пинская аграрная рефо́рма — реформа крестьянского землевладения в России, проходившая с 1906 по 1917 годы. Разрешение выхода из общины на хутора , укрепление Крестьянского банка, принудительное землеустройство и усиление переселенческой политики (перемещение сельского населения центральных районов России на постоянное жительство в малонаселенные окраинные местности — Сибирь, Дальний Восток и Степной край как средство внутренней колонизации) были направлены на ликвидацию крестьянского малоземелья, интенсификацию хозяйственной деятельности крестьянства на основе частной собственности на землю, увеличение товарности крестьянского хозяйства. Основные цели реформы

Укрепление социальной базы.

Отменив оставшиеся выкупные платежи, дать возможность всем крестьянам свободно выходить из общины и закреплять за собой надельную землю в наследуемую частную собственность. В рез-те должен был быть решен извечный для России аграрный вопрос.

«Разбавление» национальных границ империи.

Освоение и пост «обжитие» новых земель.

Отвлечение крестьян от вопроса о помещичьей земле.

Подъём экономики

Сел хоз приобрело устойчивый характер

Увелич покупательная способность населения

Увелич валют поступл, связанное с вывоз зерна

Хуторское хоз завело лишь 10% хозяйств

Зажит крест чаще вых из общины, чем бедняки

20% крестьян, взявшие ссуды, разорились

16% переселенцев вернулись обратно

Ускорилось расслоение

Правител не удовлетвор нужд крестьян в земле

В. Ленин считал, что самодержавие лишь сделало определенные шаги в сторону буржуазной

Столыпинская реформа имела несистемный характер, видоизменяя лишь характер сельских общественных отношений. Создание новых рабочих мест в городах, куда выкидывались массы крестьян, разорившихся в рез-те развития в деревне рыночных отношений, планами Столыпина не предусматривалось. Численность городского населения начала быстро расти за счет низов Даже случайное ухудшение экономического положения массы людей, перебивающихся случайными заработками, могло привести к революционному возмущению. Столыпинская реформа была чревата социальным взрывом, проложив магистральный путь к победе большевиков в 1917 году.

-

Вопрос 36

(Общ-полит жизнь Рос Имп в нач 20 ст . Революц события 1905-1907 гг на Бел.)

Канец XIX – пачатак XX ст. – час стварэння і станаўлення палітычных партый. У другой палове 90-х гг. сярод сацыял-дэмакратаў шматнацыянальных заходнiх губерняў пераважала тэндэнцыя да стварэння рабочых арганiзацый па нацыянальнай прыкмеце. У Расii ствараюцца буйныя гарадскiя i рэгiянальныя сацыял-дэмакратычныя арганiзацыi. Усё гэта выклiкала неабходнасць аб’яднання сацыял-дэмакратаў у адзiную партыю. Iнiцыятарам аб’яднальнага працэсу стаў пецярбургскi “Саюз барацьбы за вызваленне рабочага класа”. у Мiнску прайшоў з’езд, якi прыняў рашэнне аб аб’яднаннi прадстаўленых на iм арганiзацый у РСДРП i выбраў ЦК партыi.Летам адбыўся ІІ з’езд РСДРП. Ён прыняў праграму у якой абвяшчалася пралетарская рэвалюцыя, заваяванне дыктатуры пралетарыяту і пабудова сацыялізму. Адбыўся раскол РСДРП. Рэвалюцыйную частку расійскіх сацыял-дэмакратаў пачалі называць бальшавікамі, а прыхільнікаў рэфармісцкага накірунку – меншавікамі.У 1902 г. прыхiльнiкi iдэй народнiцтва стварылi Партыю сацыялiстаў-рэвалюцыянераў (эсэраў). Эсэры мелі на мэце звяржэнне самадзяржаўя, знiшчэнне памешчыцкага землеўладання i ўстанаўленне ў Расii федэратыўнай дэмакратычнай рэспублiкi.На рубяжы XIX–ХХ стст. з агульнадэмакратычнага руху вылучаецца беларуская нацыянальная плынь. У канцы 1902 – пачатку 1903 гг. аформiлася Беларуская рэвалюцыйная грамада (БРГ). На сваiм I з’ездзе ў 1903 г. БРГ прыняла праграму, дзе называла сябе сацыяльна-палiтычнай арганiзацыяй беларускага працоўнага народа. Тэарэтычныя погляды БРГ спалучалi iдэi рэвалюцыйнага дэмакратызму i народнiцтва. Партыя выступала за звяржэнне самадзяржаўя, знiшчэнне капiталiзму i ўсталяванне дэмакратычнага ладу, прызнавала правы народаў Расii на аўтаномiю.

Рэвалюцыя 1905-1907 гг. На Беларусі.У пачатку ХХ ст. у Расii склалася рэвалюцыйная сiтуацыя. Эканамiчны крызiс 1900–1903 гг. i руска-японская вайна 1904–1905 гг. садзейнiчалi абвастрэнню ўсiх супярэчнасцей. Рэвалюцыйны выбух у Расii стаў непазбежным.У палiтычнай барацьбе вылучаюцца тры лагеры: урадавы, лiберальна-буржуазны i дэмакратычны. Кожны з iх меў свае мэты i задачы. Урадавы лагер iмкнулся захаваць самадзяржаўе i не дапусцiць карэнных змен у дзяржаўна-палiтычным ладзе Расii. Лiбералы марылi аб палiтычных свабодах, жадалi лiквiдаваць перажыткi феадалізму. Агульнай мэтай дэмакратау было знiшчэнне ўсiх рэшткаў феадалізму, у тым лiку i памешчыцкага землеўладання, звяржэнне самадзяржаўя i ўсталяванне дэмакратычнай рэспублiкi.9 студзеня 1905 г. у Пецярбургу было растраляна мiрнае шэсце рабочых, якiя накiроўвалiся да цара з просьбай палепшыць становiшча народа. Гэтая падзея выклiкала магутную хвалю пратэсту.У лютым – сакавiку колькасць палiтычных выступленняў рэзка зменшылася, але адбылося значнае павелічэнне эканамiчных забастовак.Вясною 1905 г., як следства ўздзеяння рабочага руху, на Беларусi разгарнуўся масавы рэвалюцыйны рух сялянства. Ва ўсёй Расii баставала звыш двух мiльёнаў чалавек. ў Мiнску на плошчы адбыўся мiтынг, у якiм удзельнiчалi каля 20 тыс. чалавек.. У Маскве яна перарасла ва ўзброенае паўстанне. Забастоўка ахапiла большасць чыгуначных вузлоў Беларусi. У апошнія месяцы 1905 г. зноў узрос сялянскi рух.Аднак збiць рэвалюцыйную хвалю ўладам ўсё ж такi ўдалося. У пэўнай ступенi гэтаму спрыяў Манiфест 17 кастрычнiка.Пасля снежаньскiх падзей 1905 г. рэвалюцыйны рух паступова iдзе на спад.

-