MOVA №8

ІмпрэЗа

ШТО? ДЗЕ? КАЛІ? –

Інтэлектуальны клуб, БДПУ, у сераду.

Гасне святло, Гучыць урачыста Штраўс. Мы пачынаем.

Такое хоку прыходзіць на розум, калі ўспамінаеш спалучэнне слоў ШТО? ДЗЕ? КАЛІ?. Знаёмыя словы з самага

маленства.Усупрацоўнікаўрэдакцыісапраўдыцёплыяўспаміныпратыячасы,каліўсёйсям’ёйзбіраешся каля тэлеэкранаў і паглыбляешся ў свет інтэлекту і кемлівасці. Класічны твор Рыхарда Штрауса «Што казаў Заратустра» ўжо больш ні з чым не асацыіруецца, акрамя тэлеперадачы, якую яшчэ ў савецкія часы прыдумаўУладзімірВарашылаў.Студэнтамфакультэтабеларускайірускайфілалогіівельміпашэнціла,бо на базе нашага ўніверсітэта кожную сераду, а 17 гадзіне ладзіцца свой беларускамоўны варыянт гульні

«Што? Дзе? Калі?». Ініцыятарамі мерапрыемства сталі актыў факультэта і прафсаюзнае бюро. «МOVА» ж з’яўлецца не проста назіральнікам і першым фанатам гульняў, але і інфармацыйным партнёрам.

ІмпрэЗа

Знаёмцеся – «Вожык»!

Сустрэчапрайшлаўсценахкабінетабеларускай літаратуры. Юлія Францаўна (дарэчы, яна з’яўляецца першай жан- чынай-рэдактарам названага часопіса) распавяла пра гісторыю ўзнікнення і развіцця выдання. Галоўны рэдактар зазначыла, што за 74 гады сваёй дзейнасці часопіс неаднаразова перажыў творчыя ўзлёты і падзенні. Адметны і той факт, што на старонках «Вожыка» свае матэрыялы змяшчалі многія класікі беларускай літаратуры (маюцца на ўвазе літаратурныя дзеячы другой паловы XIX ст.): Я. Сіпакоў, Р. Барадулін, Б. Сачанка і многія іншыя. За ўвесь перыяд свайго існавання ў

РазмоVа

Як вядома, з 24 сакавіка па 3 красавіка ў спартыўнай зале БДПУ праходзілі міжфакультэцкія спаборніцтвы па валейболе. Для філфака гэты год стаў адмысловым: дзяўчаты «адваявалі» ў сваіх супернікаў ганаровае трэцяе месца. Такога факультэт не бачыў ужо больш як дзесяць студэнцкіх вёсен. Віншуем нашых спартсменак і трэнеракамандыВольгуПятроўнуКруталевічздоўгачаканайперамогай!

Спартыўны Алімп

НАТАЛЛЯ МАРФІНА (разрада няма, у валейбол гуляе са школьных год):

«Уражанні вельмі добрыя, бо ўпершыню за столькі год мы занялі прызавое месца. Мы вельмі-вельмі шчаслівыя – у гэтым і ўсе эмоцыі».

ТАЦЦЯНА БАКЕВІЧ (разрада няма, у валейбол гуляе з 8-га класа):

«Эмоцыі пазітыўныя. Вельмі хацелася перамагчы, даказаць, што мы лепшыя. Аддалі ўсе сілы. Вельмі рады таму, што атрымалася заняць доўгачаканае прызавое месца. Дзякуй дзяўчатам,зпершагакурсаразамгуляем.Нуанашамнавічкам хочаццца пажадаць упэўненасці, цярпення ў дасягненні сваіх мэт . У наступным годзе будзем разам прадстаўляць наш факультэт».

СВЯТЛАНА КУКУЦЬ

Своеасаблівам штуршком для напісання гэтага артыкула паслужыла канферэнцыя, якая праводзілася па выніках педагагічнай практыкі. Па словах пераважнай большасці выступоўцаў, сённяшнія мінскія (спынімся на мясцовых установахагульнайсярэдняйадукацыі) школыз’яўляюццаледзь незямнымраемдляпрактыкантаў зпедагагічнайВНУ. Аднак я, адна са студэнтак-практыкантак, спяшаюся вас запэўніць у тым, што…не ўсё тое золата, што блішчыць. Дык вось! Крыху ніжэй я распавяду, якія ёсць самыя распаўсюджаныя байкі пра сучасную школу, каб вас, шаноўнае студэнцтва, папярэдзіць і маральна падрыхтаваць да ўсялякага роду расчараванняў.

ЗамоVа

ТЫП ПЕРШЫ – «я такі класны, што нічога рабіць не буду»

Вучні першага тыпу вельмі стылёвыя, сімпатычныя і з багатых сем’яў. Яны заўсёды чакаюць, што іх вылучаць, пахваляць, але для гэтага рабіць нічога не будуць. Толькі з непрыкрытай абыякавасцю пазіраюць прама ў вочы.

ТЫП ДРУГІ – «я вельмі разумная, таму я буду сядзець і маўчаць»

Гэтыя дзеці на некалькі інтэлектуальных ўзроўняў вышэйшыя за астатніх, але паказаць свае веды ці то саромеюцца, ці то проста не хочуць вылучацца. Часцей за ўсё іх трэба за вушы цягнуць, каб прымусіць працаваць у поўную моц.

ТЫП ТРЭЦІ – «я такі круты, што буду ўсюды ўстаўляць свае пяць капеек»

Такія вучні ніколі не дэманструюць высокі ўзровень ведаў, але на кожным уроку цягнуць руку, перабіваюць аднакласнікаў і сыплюць бязглуздзіцу, каб павесяліць сяброў і ўразіць настаўніка. Іх нельга спыніць нават запісам у

дзённіку або дрэннай адзнакай.

ТЫП ЧАЦВЁРТЫ – «я такі незалежны,

што буду ўсіх ігнараваць»

Падлеткі чацвёртай катэгорыі нахабна ігнаруюць заданні настаўніка, ніколі не выконваюць дамашнія заданні, а калі за кантрольную работу выстаўляецца дрэнная адзнака, узнікае раптам пытанне: «А за што?»

ТЫП ПЯТЫ – «я сумняваюся, але паспрабую»

Больш за ўсіх мне падабаюцца такія дзеці. Яны, можа, і не ведаюць дасканала матэрыял, але заўсёды стараюцца запоўніць свае прабелы. Падлеткі з пятага

тыпу ведаюць свае сілы і ніколі не крыўдзяцца на справядлівыя, хоць і не вельмі высокія адзнакі.

ТЫП ШОСТЫ – «я такая прывабная, таму

пастаўце мне «выдатна»

Самая непрыемная катэгорыя. Звычайна да гэтага тыпу можна аднесці дзяўчынак. Як інструмент для здабычы добрых адзнак, яны выкарыстоўваюць сваю абаяльнасць. Ні ў якім выпадку нельга паддавацца на іх салодкія словы, на занадта шчырыя ўсмешкі.

ТэАрт

Хаця рэдакцыя «МOVы» і трапіла на некаторы час у школьную «ссылку», гэта не перашкаджала вашай пакорнай служцы развівацца духоўна. Як заўжды, бяззменнай аўтарцы гэтай рубрыкі не сядзелася дома, і замест таго, каб правяраць вучнёўскія сшыткі, яна накіравалася ў Нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя Максіма Горкага.

ЦікаVа

«Не можаш пісаць – не пішы», – кажуць звычайна пра людзей, у якіх пісьмовая творчая праца ідзе, блытаючыся ў сваіх жа нагах. Але як не пісаць, калі ты вучышся ў школе і настаўніца ўсё роўна патрабуе ад цябе бліскучых прац? Застаецца адзіны выхад – пісаць пра ўсё тое, што хаваецца ў закутках твайго вучнёўскага мозгу. Моршчыць лоб, ссоўваюць бровы і рабіць засяроджаны выгляд, вымалёўваючы незразумелыя каракуліны ў сшытку.

Думка згінула ў палёце

Але не хвалюйся, любы вучань, часопіс «МОVA» і яго чытачы ацэняць твой пісьменніцкі талент! Мы нікому не раскажам, хто ты такі. Мы проста падорым іншым людзям крыху ўсмешак!

Аналiз твора ГЕНРЫХА ДАЛIДОВIЧА «Губаты»

1. «У творы ўздымаецца праблема кінутых дзяцей. Ляснік кінуў Губатага, які быў яму, як сын».

2. «Асацыяцыі да слова «бесчалавечнасць»- жывёлы ў прамысловасці, шубы, да слова «чалавечнасць» - вегетарыянства».

Водгук на верш МАКСIМA БАГДАНОВIЧА «Слуцкiя ткачыхi»

1. «Максім піша нам пра цяжкую працу слуцкіх ткачых» 2. «Зараз верш непапулярны, таму што непапулярны слуцкія паясы, таму і верш непапулярны». 3. «…і тчэ забыўшая рука».

4. «…вы павінны шкадаць ткачых, праяўляць інтанацыю і рабіць паўзы». 5. «Іскуства рэзка змяняецца на прымус».

Тэст i сачыненне па аповесцi ВАСIЛЯ БЫКАВА «Жураўлiны крык»

1. «У мінулым яму (Свісту) прыходзілось быць звязаным з махлярамі, якія спекулявалі хлебам». 2. «Жыццё Быкава звязана з жыццём Глечыка. Яго бацьку забіла токам».

3. «(Васіль Быкаў) загадаў рассыпаць свой прах з самалёта над месцам, дзе памёрлі яго саслужыўцы». 4. «Праблемы (ў аповесці): вайна, не справядлівасць, сквапнасць, жорсткасць, сталінскіе вырадкі». 5. «Матыў сапраўды безыскусен».

6. «…але ўжо тады ён (Фішар) пачаў разумець, што ў ім ёсць што-то мужчынскае».

7. «Пшанічны ушоў да немцаў, бо ў яго забралі сало. А еслі забралі сала, то эта вабщэ капэц». 8. «…песня развітання з загінулым і заклічны заклік, які ўзвяшчае пра смяротную небяспеку…» 9. «(Свіст) палюбіў Лёльку. Падзельнікі таксама любілі Лёльку».

10. «Я шчытаю, што ў вайне нет пабедзіцелей, так как з усіх старон пагібаюць людзі, што яўляецца бальшой патэрай для стран»

ГАННА КІСЛУШЧАНКА

ФотапаляV анне

Вандроўкі зайца Зміцера

Сябар «MOVы» заяц Зміцер вельмі захапляецца нашай сталіцай. Ён мог бы напісаць цэлую паэму пра самыя цікавыя патаемныя месцы горада, але не стаў. Затое згадзіўся дасылаць нам серыі фотаздымкаў, прысвечаных краявідам Мінска. У гэтым нумары мы змяшчаем вынікі вандровак Зміцера па месцах бетонных джунгяў, дзе ўсталяваны самыя мадэрновыя скульптуры. Час ад часу творы манументальнага мастацтва знаходзяцца на самых нечаканых пляцоўках гораду.

P.S. Прапаноўваем вам адгадаць, дзе ж можна знайсці гэтыя скульптуры. Свае адказы можаце пакідаць у суполцы часопіса (http://vk.com/mova_fbrf) ў спецыяльнай тэме. Карыстальнікі смартфонаў змогуць перайсці на старонку інтэрактыва па QR-коду. Самыя ўважлівыя атрымаюць падарунак ад рэдакцыі .

ПаЛітра

ных вёсак і паквітаўся з ненавісным заляцальнікам, прыгнятальнікам люду паспалітага—панам. Так мы займелі яшчэ аднаго героязаступніка, а не разбойніка. Пра што і напісаў у сваёй паэме «Магіла льва» Я. Купала.