13. Становішча вкл у палітычнай сістэме рп

РП – федэратыўная дзяржава. Такім чынам, кіраўнік гэтай дзяржавы быў аздіны: Кароль польскі, Вялікі князь літоўскі. Так сама быў агульны сойм і сенат. Усё астатняе (адмін.апарат, заканадаўства, суд.арганізацыя, выйска, мова, тытул і пячатка) былі розныя ў Каралеўства Польскага і ВКЛ.

Палітычная вага вялікакняжацкай шляхты, асабліва магнацтва, была ўжо не тая, як ў сваёй незалежнай дзяржаве. Ліцвінскім кіраўнікам патрэбна бало дзяліць уладу х польскімі ўраднікамі. А яшчэ і зямлю.

Насуперак Люблінскаму акту уніі на працягу 70-8-х гадоў XVIст у ВКЛрэгулярна збіраліся соймы ў Вільні. У 1581 г ствараецца Галоўны трыбунал, але самым важным здабыткам ў барацьбе за дзярж.самастойнась было прыняцце Статута 1588г, які адмяняў многія пастановы Люблінскай уніі.

Такім чынам мы можам бачыць, што становішча ВКЛ ў РП было складаным.

61. Утварэнне і дзейнасць палітычных партый, грамадскіх арганізацый, аб’яднанняў і рухаў. Фарміраванне шматпартыйнай сістэмы

На рубяжы 80–90-х гадоў ХХ ст. пачаўся працэс фарміравання шматпартыйнай сістэмы. Па стану на 10 сакавіка 1993 г. у Рэспубліцы Беларусь дзейнічала больш за 500 палітычных партый, грамадскіх арганізацый, аб’яднанняў і рухаў. У 2000 г. прайшлі перарэгістрацыю 1326 грамадскіх аб’яднанняў і 17 палітычных партый. Сярод вядомых партый ліберальна-буржуазнага накірунку адзначым Аб’яднаную грамадзянскую партыю і Партыю беларускага народнага фронту, цэнтрысцкіх партый – Беларускую сацыял-дэмакратычную партыю “Народная грамада”, Сацыял-дэмакратычную партыю народнай згоды, сярод левакамуністычных партый – Камуністычную партыю Беларусі і Партыю камуністаў Беларусі.

Мноства створаных палітычных партый, арганізацый і рухаў сведчаць аб спектры поглядаў, якія існуюць у беларускім грамадстве. Разам з тым няздзейсненыя абяцанні, дадзеныя народу, нерэалізаваныя праграмы і праекты, здрада былых кіраўнікоў КПСС у цэнтры і на месцах, а таксама народных дэпутатаў розных узроўняў выклікалі недавер да дзейнасці любых палітычных арганізацый. Большасць палітычных партый і грамадска-палітычных рухаў Беларусі малалікія, з імі мала хто звязвае свае надзеі. Яны дзеляць грамадства на часткі, проціпастаўляюць сябе той частцы народа, якая не пайшла за імі.

Ні адно грамадска-палітычнае згуртаванне не мае яснай канцэпцыі палітычнага, сацыяльна-эканамічнага і духоўнага развіцця. Нягледзячы на тое, што ўсе яны выступаюць за пераход да рынку, за дэмакратыю і прававую дзяржаву, суверэнітэт Беларусі і г.д., аднак у іх праграмах адсутнічае механізм такога пераходу. Усе ведаюуь, што трэба рабіць, але амаль ніхто не ведае, як гэта рабіць. Ды і прапановы, якія маюцца ў арсеналах партый і рухаў, патрабуюць аналізу, каб вызначыць іх прыгоднасць з пункту гледжання гістарычнага вопыту. Напрыклад, стварэнне ўрада народнага даверу, кааліцыі палітычных сіл магчыма толькі на перыяд знішчэння старога ладу і утапічна на этапе кіравання краінай, калі розныя думкі і падыходы прыводзяць да хаосу, разарэння ўсёй сістэмы. Аб гэтым сведчыць вопыт Расіі сакавіка – кастрычніка 1917 г., дзейнасці Часовага буржуазнага ўрада, а таксама вопыт перабудовы, суверэнізацыі і капіталізацыі краін СНД.

Партыі і рухі маюць вузкую сацыяльную базу. Яны, як правіла, абапіраюцца на частку інтэлігенцыі, студэнтаў і навучэнцаў, іх слаба падтрымліваюць рабочыя і сяляне. Гэта тлумачыцца тым, што погляды многіх сучасных палітыкаў разыходзяцца з інтарэсамі і палітычным вопытам шырокіх колаў народа, што многія сённяшнія палітыкі ўжо не адзін раз увялі ў зман, здрадзілі людзям. Сучасным партыям і рухам не хапае арганізаванасці, здольнасці мяняць сваю тактыку ў новых умовах і г.д. Працэс фарміравання шматпартыйнай палітычнай сістэмы беларускага грамадства працягваецца.

14. Церковно-религийные отношения в ВКЛ и РП.

XYI-XYII стагодзе - характарызуюцца значнымi зрухамi амаль ва усiх га¬лiнах духоунага жыцця Беларусi. На гэты перыяд прыпадае росквiт рэнесанса¬вай культуры у Беларусi i ва усiм Княстве, узнiкненне кiрылiчнага, а паз¬ней лацiна-польскага кнiгадруку, распаусюджваннi рэфармацыйных iдэй i ру¬хау, пранiкненне свецкiх гуманiстычных i асветнiцкiх павевау у культуру. Важную ролю у развiццi беларускай i усходнеславянскай культуры адыграла кнiгадрукаванне заснаванае асветнiкам,гуманiстам i рэфарматарам Францыскам Скарынам (каля 1490-каля 1551 гг). У канцы другога - пачатку трэццяга дзе¬сяцiгоддзя XYI ст. Фр. Скарына займауся iнтэнсiунай лiтаратурна-пiсьменнi- цкай i выдавецкай дзейнасцю у Празе, Вiльнi. Скарына пераклау, адрэдагавау пракаменцiравау,падрыхтавау да друку i выдау 23 кнiгi Старога запавету:Бiб лiя, Псалтыр i г.д. Выданнi Скарыны прапаведавалi гуманiстычныя iдэi,жыццё ёвую актыунасць на карысць грамадства, сумленныя маральныя прынцыпы,павагу да духоунай i гiстарычнай спадчыны рознычх народау.

Гуманiстычна-асветнiцкiя традыцii Скарыны працягвау i развiвау Сымон Будны (каля 1530-1593), адзiн з заснавальнiкау i супрацоунiкау Нясвiжскай друкарнi, аутар першых друкаваных на беларускай мове творау: "Катэхiзiса", 1562, "Аб апрауданнi грэшнага чалавека перад Богам", 1562, "Новы запавет", 1574 г. Будны крытыкавау кананiчную хрысцiянскую дагматыку, царкоуныя тра¬дыцыi. Ен станоуча ацэньвау культуру еурапейскага Адраджэння, выступау за развiццё пiсменнасцi i кнiгадрукавання на роднай мове, культурныя сувязi, адмоуна ставiуся да цэнзуры.

Паплечнiкамi Буднага па сацыяльных i рэлiгiйных поглядах быу не багаты беларускi шляхцiч,гуманiст, кнiгавыдавец, пiсменнiк i перакладчык - Васiль Цяпiнскi (г.н.невядомы - 1599г.).У маентку Цяпiна ен заснавай друкарню на царкоунаславянскай i беларускай мовах Евангелле (1570-я г.)Прадмова да кнi гi - лепшы узор беларускай гуманiстычна-асветнiцкай патрыятычнай публiцыс¬тыкi.У гэты час жылi i тварылi Мiкола Гусоускi (1470-1533) "Песня пра зуб¬ра",Ян Вiслiцкi (1485-1520) "Пруская вайна", Леу Сапега, Мялецi Сматрыцкi, Афанасiй Фiлiповiч,Iван Фёдарау,Петр Мсцiславец,Андрэй Рымша i мн.др.

Даунiя гiстарычныя традыцыi мела на Беларусi манументальная архiтэктура Уражвалi велiчнасцю i прыгажосцю палацава-замкавыя пабудовы у Мiры,Геранё-нах,Смаляках,Нясвiжы.

У выяуленчым мастацтве прыцягвалi адыгрываць вялiкую ролю iканапiс,драу ляная скульптура.Але усе больш распаусюджваецца партрэтны жывапiс, кнiжная мiнiяцюра,гравюры.Тады ж з'яуляюцца першыя свецкiя хоры,капэлы. Утвараюцца пры навучальных установах тэатры.Наiбольш старажытнай хрысцiянскай царквой на Беларусi была праваслауная.На чале праваслаунай царквы стаяу кiеускi, а потым маскоускi мiтрапалiт.Праваслауе адыгрывалi значную ролю у грамадскiм жыццi Беларусi.Яна звязвала беларускiя тэрыторыi з iншымi усходне славянскi мi.

Каталiцызм на Беларусi пачау распаусюджвацца з сярэдзiны XIII ст.,асаб¬лiва пашырыу свой уплау пасля Крэускай вунii ( 1385г.) Каталiцызм у канцы XIY ст. быу прыняты кiруючымi коламi ВКЛ.

У першай палове XYI ст. Рэфармацыя ахапiла большасць краiн Еуропы.Рэфар мацыя на Беларусi з'яулялася састауной часткай еурапейскай.Асноунымi рэфар мацыйнымi плынямi на Беларусi i Лiтве з'яуляюцца: кальвiнiзм, лютэранства, антытрынiтарызм.Асноунай сацыяльнай апорай рэфармацыi з'ячулялася шляхта i частка магнатау (Радзiвiлы,Сапегi,Хадкевiчы,Кiшкi). Гараджане i сяляне за¬хавалi сваю прыхiльнасць да праваслауя.У царкеуным жыццi ВКЛ,Польшчы,а па¬зней Рэчы Паспалiтай пэунае месца адводзiцца унiяцкай царкве. Берасцейскi сабор 1596 г. абвясцiу аб стварэннi унiяцкай царквы. Яна прызнавала верха¬венства рымскага папы i захоувала абрадавасць праваслаунай.Розныя колы Рэ¬чы Паспалiтай аднеслiся адмоуна да царкоунай вунii,асаблiва на першым эта¬пе.Гэтаму сведкай "Вiцебскi бунт",пад час якога быу забiты унiяцкi архiепi скап Iясафат Кунцэвiч.

15. Рэфармацыя ў ВКЛ

Идеи возрождения и реформации оказали большое влияне на формирование общественной мысли и культуры нашего края. Реформация – широкое общественно-политическое и идеологическое движение в зап. Европе в 16 в. Было направлено против католической церкви и носило антифеодальный характер.

Реформация пришла на Беларусь из Германии.

Главные цели: 1) лишение католицизма идеологического и политического господства в государстве

2) уменьшение церковного землевладения

3) укрепление внутренней веры людей

В результате реформации возникло новое христианское учение – протестантизм. (лютеранство, баптизм, кальвинизм и т.д.) Протестанты заявляли, что единый источник веры – Библия, не признавали монастырей и монашество, в своих церквях не вывешивали икон и выступали за идею недорогой церкви.

Социальной опорой реформ в ВКЛ были:

- магнаты; видели в реформации средство ликвидации католицизма с помощью протестантской церкви; желали сократить обособленность своего государства от католической Польши.

- шляхта; притягивало требование ограничения церковного землевладения, уменьшение податей на содержание церковной верхушки.

- горожане; стремились избавиться от вмешательства церкви в городское самоуправление, желали упростить церковь.

Большая часть крестьян осталась безразличной к реформации (были сильны позиции православия).

Наибольшее распространение на территории Беларуси получил кальвинизм. Укрепление кальвинистской церкви в ВКЛ связано с деятельностью богатейшего магната Н. Радзивила Черного, виленского воеводы, великого канцлера ВКЛ.

В 1553 году Н.Р. Черный основал в Бресте первую кальвинистскую общину. Скоро на Беларуси их стало приблизительно 50, а при них находились церкви, школы , типографии. Крупнейшие реформ. центры – Брест, Несвиж, Новогрудок и др. Протестанты содействовали развитию книгопечатания (в Несвижской типографии Радзивила работали С. Будный, В. Цяпинский). Богатый вклад реформация внесла и в образование Беларуси. Кальвинистские школы в Вильни, Сморгони, Новогрудке.

Реформация сыграла положительную роль в культурно-просветительском развитии края, содействовала расширению просвещения, книгопечатания, распространению гуманистической идеологии. Реформация способствовала развитию терпимости к различным религиям ВКЛ. В тоже время реформация в Беларуси не имела такого широкого размаха, как в Европе. Увлечение реформацией магнатами оказалась недолгой. Противодействие католических верхов, гос. санкции, внутренние противоречия обусловили падение реформации. Но основной причиной падения реформации была узкая социальная база (не поддержание реформации большинством населения).

Свой вклад в развитие белорусской культуры внес просветитель и гуманист С. Будный (1530-1593). Родился в деревне Буда, окончил Краковский универ. С 1560-го являлся кальвинистским проповедником в г. Клецке. Издал на бел. языке «катэхизис». 1574 – «Новый завет» с комментариями. 1576 – «про наиважнейшее положение христианской веры».