1. Месца тэорыі літаратуры ў сістэме навук аб мастацтве.

Прадмет тэорыі літаратуры - найбольш агульныя заканамернасці літ-ры і літ-нага працэсу. Гэты аспект вывучэння літаратурна-мастацкай прытомнасці, спецыфічны для тэорыі літ-ры, абумоўлівае яе адмысловае, метадалагічнае значэнне для літаратурнай навукі ў цэлым. Тэорыя літ-ры апыняецца найболей строгай і дакладнай сярод іншых літ-ных навук.

Тэорыя літ-ры актуалізуе найболей істотныя праблемы літ-най навукі на кожным этапе яе развіцця. Засяроджваючыся на пытаннях, прынцыповых для мастацкай прытомнасці літ-ры эпохі і яго навуковага асэнсавання, яна спрыяе інтэнсіўнаму кантакту літаратуразнаўчай і філасофскай думкі, выяўляе і ўзмацняе адмысловы, эстэтыка-ідэалагічны характар літ-най навукі.

Нарэшце, актыўнасць кантактаў тэорыі літ-ры са шматлікімі - гуманітарнымі і натуральнымі - навуковымі дысцыплінамі (мастацтвазнаўствам, лінгвістыкай, эстэтыкай, філасофіяй, гісторыяй, сацыялогіяй, псіхалогіяй, фізіялогіяй, інфарматыкай і інш). Дазваляе ёй не губляць сувязяў з рухам навуковай думкі часу, уключаючыся ў актуальную для яго праблематыку рашэннем сваіх, адмысловых пытанняў.

Літаратуразнаўства аб'ядноўвае 3 літаратурныя дысцыпліны:

- Тэорыю літ-ры (вывучае спецыфіку, сац. прыроду, грамадскую ролю і заканамернасці развіцця мастацкай літ-ры);

- Гісторыю літ-ры (даследуе працэс літ-нага развіцця ў храналагічнай паслядоўнасці);

- Літ-ную крытыку (адгукаецца на найважныя літаратурныя падзеі часу). Літаратурная крытыка звернутая да сучаснага літаратурнага

2. Паходжанне мастацтва. Яго функцыі. Тэорыі паходжання мастацтва.

На ранніх стадыях развіцця свету, калі людзі жылі радавым ладам, мастацкія творы яшчэ не былі такімі. У іх худ.содержание знаходзілася ў нерасчлененном адзінстве з іншымі бакамі грамадскага свядомасці - міфалогіяй, магіяй, мараллю, полуфантастическими паданнямі. Такое адзінства атрымала назву "сінкрэтызм". Першабытнае тб-ць было синкретично ў сваім содержании.Основным прадметам першабытнага свядомасці і тб-ва была прырода, жыццё раслін і жывёл, розныя з'явы прыроды. Хар-най рысай свядомасці і тб-ва была вобразнасць. Усе з'явы яны прадстаўлялі ў выглядзе асабліва моцнага і яркага індывідуальнага яго ўвасаблення. Людзі перабольшвалі сілу, значнасць, памеры ў сваім уяўленні, несвядома тыпізаваных з'явы прыроды. Спектаклі і вобразы адрозніваліся ступенню фанатычна. Характэрнай рысай быў антрапамарфізму - усведамленне жыцця прыроды па падабенстве з чалавечай Людзі імкнуліся ўздзейнічаць на прыроду пры дапамозе магіі, лічачы, што тыя ці іншыя з'явы можна выклікаць шляхам пераймання або знарочыста штучнага прайгравання. Яны малявалі звяроў, выразалі з каменя і дрэва фігуры, якія спрыяюць паляванні, або прайгравалі жыццё жывёл. З развіццём гаворкі узнікаюць "жывёлы" казкі на аснове увасабленне жывёл. З сінкрэтычны тб-ва сталі развівацца мастацтва, перш за ўсё выяўленчыя - жывапіс, скульптура, сцэнічная пантаміма і эпічная славеснасць. З развіццём з'яўляюцца абрадавыя карагоды - да-лективная скокі, сопровождамая спевам і часам пантамімай зародкі ўсіх асноўных экспрэсіўных відаў мастацтва: худы. танца, музыкі, славеснай лирики.Позднее ўзнікае драма - злучэнне пантомимического дзеянні і эмацыйнай прамове дзеючых асоб. З харавой, абрадавай песні паступова ўзнікла лірычная паэзія. Падобным шляхам развівалася і музыка як адмысловы від мастацтва, а таксама мастацтва танца. Усе віды мастацтва зарадзіліся ў першабытным сінкрэтычны па ідэйнаму зместу народным тб-ве. Функцыі мастацтва: пазнавальная, рекреативная, эстэтычнае асалода, гульнявая (тэатр) - гульня слоў, вобразаў, гукаў, асацыяцый павучальная, дыдактычная (байкі, павучанні, літ-ра соц.реализма), камунікатыўная.