15.Фарміраванне беларускай народнасці. Пахожанне назвы Белая Русь.

Как и всякого этноса(народа), было связано, прежде всего, с заселением определенной территории. Территорія, на которой формировалась бел. Народнасть, включала преимущественно земли, где в 8-9вв. Сложились племенные объединения восточных славян: кривичи-полочане, дреговичы, радимичи. В процессе заселения территории Беларуси славянскими племенами произошла их ассимиляция(слияние определенных этнических групп с основным этносом) с местными балтийскими племенами. В результате славянизации балтского населения сложились предпосылки для формирования бел. Нар.

Народность- это историческая общность людей, которая складывается на основе общей территории, языка, хозяйственной жизни, культуры. Народность приходит на смену роду и племени и предшествует нации. Процесс формирования народностей содействует появлению единого языка, самосозания, укреплению государственности.

Период формирования русской, польской и других народностей Европы совпадает с периодом становления феодальных отношений. Формирование бел. Народн. Проходило в 8-16вв. Этническую основу белорусов составили кривичи-полочане, дреговичи, радимичи. В формирование этнического состава населения Бел. Определенную роль сыграла также польское и балтское население. На территории, где сформировалась бел. Нар., с середины 18в складывалось ВКЛ.

Версии происхождения названия “Белая Русь”.1)Восточная сторона света,белый цвет обозначал восток.2)Цвет одежды, (светлые)волосы,(белый цвет)лица.3)Христианская православная вера, православная вера-белая, значит, чистая в отличие от язычества.4) Незахваченная, свободня часть территории.5)Привилигированное положение Полоцкой и Витебской земель в ВКЛ, что название “Бел. Русь” означало своеобразное”привилигированное” положение некоторых восточных земель Бел. В составе ВКЛ.

В 14-15вв. Жители территории Бел. Уже выделяли себя среди других народов, находившихся в составе ВКЛ. Название “русины”, а с конца 15-начала17 в. и “белорусцы” относились преимущественно к населению Подвинь И Поднепровья(Витебской, Могилевской области), название “литвины”- чаще к жителям Верхнего Понеманья (Гродненская область), более позднее название “полешуки” –к тем, кто жил на Полесье(Брестскиая и Гомель обл.

17. Асаблівасці канфесійных адносін на Беларусі ў хуi- чуш стст. Хрысціянская царква ў Беларусі. Узаемаадносіны праваслаўнай і каталіцкай канфесій.

18. Рэфармацыя і Контррэфармацыя на беларускіх землях.

Праваслаўе да 1385 года было амаль дзяржаўнай рэлігіяй. Але пасля Крэўскай уніі пануючай рэлігіяй у ВКЛ становіцца каталіцтва. На глебе барацьбы паміж свецкай і духоўнай уладамі прарасла Аармацыя. Рэфармацыя - грамадска-палітычны і рэлігійны рух, накіраваны супраць каталіцкай царквы як ідэйнай асновы феадалізму. У Рэфармацыі можна выдзяліць тры напрамкі:1) каралеўска-княжацкі, які абараняў інтарэсы манархаў і свецкіх феадалаў ва ўмацаванні сваёй улады і захопе зямных багаццяў царквы;2) бюргерска-буржуазны з яго пропаведдзю "мірскога аскетызму" і рэспубліканскага ўладкавання царквы;3) народны, які патрабаваў ліквідацыі царквы, феадальнага прыгнёту і ўзаконення роўнасці.Шляхту і заможных гараджан Рэфармацыя прывабіла магчымасцю падарваць магутнасць царквы, якая ўшчымляла іх правы.Найбольшае пашырэнне ў княстве атрымаў кальвінізм, абаронцам якога стаў Мікалай Радзівіл Чорны. Ён заснаваў у Вільні першую пратэстанцкую абшчыну.У 60-я гады XVI стагоддзя на Беларусі, у Літве і на Украіне з кальвінізму вылучыўся больш радыкальны напрамак - арыянства, ці антытрынітарызм.Папства зрабіла стаўку ў выратаванні каталіцкай царквы на ордэн езуітаў. У ВКЛ езуіты з'явіліся на наступны год пасля Люблінскай уніі, выкліканыя віленскім біскупам для барацьбы з Рэфармацыяй.К канцу XVII стагоддзя контррэфармацыя ў княстве перамагла.Да сярэдзіны XVII стагоддзя польскія каралі практычна падпарадкавалі сабе праваслаўную царкву.Такім чынам, на працягу ўсяго існавання Рэчы Паспалітай беларускі народ вымушаны быў весці цяжкую барацьбу за сваю веру, мову, культуру.