Zależności między popytem a podażą:

C ena równowagi – cena wyznaczana przez punkt przecięcia się krzywej popytu i podaży. Jest to cena, po której ilość dobra, którą chcą kupić nabywcy równa jest ilości tego dobra, którą chcą sprzedać sprzedawcy.

Nadwyżka konsumenta – pieniężna miara satysfakcji z konsumpcji. Wyraża się różnicą między wydatkami poniesionymi przez konsumenta na zakup określonej ilości dobra X po obowiązującej cenie rynkowej P a wydatkami, jakie byłby on w tym celu skłonny ponieść.

Nadwyżka producenta – różnica między przychodem uzyskanym ze sprzedaży określonej ilości dobra X po obowiązującej cenie rynkowej P a przychodem koniecznym do skłonienia producenta do dostarczenia tej ilości dobra X.

Klasyczna krzywa zależności podaży I popytu:

K rzywa AS, odzwierciedlająca ilości produktu oferowane przez przedsiębiorstwa przy różnych ogólnych poziomach cen, biegnie pionowo, ponieważ dzięki giętkości cen i płac na wszystkich rynkach podaż i popyt bardzo szybko się zrównują (klasycy założyli doskonałą giętkość cen i płac). Toteż przedsiębiorstwa dają podaż równą wielkości produktu potencjalnego bez względu na to, co się dzieje z cenami i inflacją.

Jeżeli wskutek zwiększenia podatków lub wprowadzenia bardziej rygorystycznej polityki pieniężnej konsumenci albo przedsiębiorstwa postanawiają wydawać mniej, ceny i płace szybko się zmieniają i przywracają pełne zatrudnienie.

Keynesowska krzywa zależności podaży I popytu:

K rzywa AS, w przypadku Keynesowskim, w początkowej fazie biegnie poziomo co spowodowane jest założeniem, że płace i ceny, w odróżnieniu od modelu klasycznego, są zupełnie sztywne i że istnieją niezatrudnione zasoby. Dzieje się tak w wyniku działania wielu czynników jak np.: związki zawodowe ( nie pozwalające na obniżenie płac), monopolizacja rynku. Na tym etapie wzrost produkcji (a co za tym idzie dochodów) można osiągnąć poprzez zwiększenie zatrudnienia. W środkowej fazie krzywa AS jest prostą nachyloną, co spowodowane jest faktem zmniejszającej się liczby ludzi bezrobotnych, a przede wszystkim liczby wykwalifikowanych bezrobotnych. Ceny zaczynają rosnąc gdy zatrudnienie osiągnie maksimum – tzn. dalsze zwiększanie produkcji nie jest możliwe, ponieważ nie można zwiększyć już zatrudnienia (wówczas większy dochód można osiągnąć tylko poprzez wzrost cen).

Produkt krajowy I narodowy brutto – pkb I pnb

Produkt krajowy brutto (PKB) – jest miarą produkcji wytworzonej przez czynniki wytwórcze zlokalizowane na terytorium danego kraju, niezależnie od tego, kto jest ich właścicielem.

Produkt narodowy brutto (PNB) – miernik całkowitych dochodów osiąganych przez obywateli danego kraju powiększonych o dochody netto z tytułu własności za granicą. Dochody netto są różnicą między dochodami otrzymanymi z tytułu własności za granicą a dochodami wypłacanymi z tytułu własności cudzoziemcom.

Jeżeli odpływ dochodów otrzymywanych z tytułu usług czynników produkcji będących własnością kapitału zagranicznego jest większy niż przypływ dochodów z tytułu posiadanych czynników produkcji za granicą, wówczas PKB > PNB i odwrotnie.

Słabe strony PNB:

• nie uwzględnia kosztów amortyzacji

• problem „podwójnego liczenia”

• powstawanie efektów zewnętrznych

• szara strefa

SNA – System of National Accounting – system rachunkowości narodowej

MPS – Material Product System

NEW – miernik, który teoretycznie koryguje PKB o szarą strefę

Produkt narodowy netto (PNN) – jest to produkt narodowy brutto pomniejszony o koszty amortyzacji (zużycia kapitału). Jest miarą sensowniejszą niż PNB, ale rzadziej stosowaną ze względu na trudności w oszacowaniu kosztów amortyzacji. Ponadto w okresach jednorocznych zmiany PNB i PNN są mniej więcej równoległe.

PNN = PNB - koszty amortyzacji