Вопрос №31 Правапис складаных прыслоуяу (разам, праз злучок).

Разам: 1) прыслоуя утвораныя ад прыслоуяу пры дапамозе прыставак за, на, не (ня), пи, а таксама постфикса сьци, 2) прыслоуи утвораныя ад личэбникау: удвух, утрох, удзвюх, удваих, утраих, (па двух, па трох, па двое па трое), 3) прыслоуи утвораныя ад каротких и поуных прыметникау: зрэдку, злева, 4) прыслоуи, утвораныя ад назоуникау ва ускосных склонах: дадому, зверху, 5) прыслоуи, утвораныя ад займеникау пры дапамозе прыставак: нашто, навошта, зусим, 6) складаныя прыслоуи, першай часткай яких зъяуляецца займенник: штогод, штодзень, таксама, мимаволи.

Праз злучок: 1) прыслоуи з прыстаукай па, утвораная ад давальнага склону поуных прыметникау и прыналежных займенникау, 2) прыслоуи з прыстаукай па, утвораныя ад прыметникау на ы, 3) складаныя прыслоуи, у каторых паутараюцца аднолькавыя або близкия словы з мэтай узмацнення, ци прыблизнага абазначэння прыметы, колькасци, часу, месца, 4) прыслоуи з прыстаукай абы и постфиксам небудзь.

Вопрос №32 Личэбник: асабливасци ужывання, правапис, скланенне.

Личэбник – гэта самастойная часцина мовы, якая абазначае абстрактныя лики, колькасць прадметау, Але парадак их пры личэнни.

Личэбник мае марфалагичныя асабливасци: амаль усим личэбникам уласцива скланенне, личэбники, якия абазначаюць парадак прадметау пры личэнни, змяняюцца па ликах и родах, змяняюцца па ликах.

Синтаксичныя асабливасци: спалучэнне личэбникау тольки з назоуниками, у сказе личэбники, або спалучэнни личэбникау з назоугиками могуць выконваць ролю дзейника, выказника, дапаунення, акаличнасци.

Вопрос №33 Дзеяслоу. Асабливасци спражэння дзеясловау.

Дзеяслоу – гэта самастойная часцина мовы, якая абазначае дзеянне ци стан прадмета як працэс и мае уласцивыя ёй граматычныя катэгорыи.

Спражэнне – гэта змяненне дзеясловау па асобах и ликах ц цяперашним (будучым простым) часе абвеснага ладу.

Вопрос №34 правапис суфиксау дзеясловау.

Суффикс ава (ява) пишацца у неазначальнай форме и прошлым часе дзеясловау, якия у 1-й асобе адзиночнага лика канчаюцца на ую (юю).

Суффикс ива (ыва) у неазначальнай форме, прошлым и цяперашним часах дзеясловау пишацца пасля спалучэння зычных, у яких апошни р, л, м.

Суффикс ва у неазначальнай форме, у прошлым и цяперашним часе пишацца пасля адзиночных зычных, а таксама пасля спалучэння зычных, у яких апошни не р, л, н.

Вопрос №35 Дзеепрыметник, Яго утварэнне и ужыванне.

Дзеепрыметник – гэта неспрагальная дзеяслоуная форма, што абазначае прымету прадмета паводле дзеяння, якая праяуляецца у часе.

Утварэнне и ужыванне дзеепрыметникау.

Дзеепрыметники незалежнага стану: абазначаюць прымету паводле дзеяння, якое ажыццяуляе сама асоба ци прадмет. Дзеепрыметники незалежнага стану цяперашняга часу утвараюцца ад асновы неазначальнай формы пры дапамозе суфиксау л, ш, уш, и канчаткау прыметникау. Дзеепрыметники незалежнага стану цяперашняга часу утвараюцца ад асновы дзеясловау цяперашняга часу пры дапамозе суфиксау уч (юч), ач (яч) и канчаткау прыметникау. Дзеепрыметники незалежнага стану прошлага часу з суффиксам л пашыраны у беларускай мове.Дзеепрыметники незалежнага стану прошлага часу у беларускай мове ужываюцца з суффиксами ш, уш, аб, а у цяперашним часе з суффиксами ач, яч, уч, юч, ем, им.

Дзеепрыметники залежнага стану: абазначаюць прымету паводле дзеяння, якое утвараецца иншым прадметам ци асобай. Дзеепрыметники залежнага стану прошлага часу утвараюцца ад асновы неазначальнай формы пры дапамозе суфиксау н, ен, ан, он, ён, т, и канчаткау прыметникау. У беларускай мове дзеепрыметники залежнага стану прошлага часу пишуцца з адным н. Дзеепрыметника залежнага стану прошлага часу з суффиксами ан, ен, н, т шырока выкарыстоуваюцца у беларускай мове.