Заключэнне

Мікрабіялогія — навука пра мікраарганізмы: бактэрыі, архебактэрыі, мікраскапічныя грыбы і водарасці, часта гэты спіс дапаўняецца найпростымі і вірусамі. Вывучае марфалогію, фізіялогію, біяхімію, генетыку, экалогію, філагенію мікраарганізмаў, іх пашырэнне, ролю ў прыродзе (у кругазвароце рэчываў, забруджванні і ачыстцы навакольнага асяроддзя, глебаўтвваральных, геахімічных і іншых працэсах), у жыцці і дзейнасці чалавека (у развіцці хвароб чалавека, жывёл і раслін, страваванні, тэхналагічных працэсах сельскагаспадарчай і прамысловай вытворчасці, утылізацыі адходаў і інш.). Распрацоўвае метады выкарыстання карысных мікробаў і барацьбы са шкоднымі (дыягностыкі, лячэння і прафілактыкі інфекцыйных хвароб, санітарнай ацэнкі і ачысткі асяроддзя і інш.).

Мікрабіялогія цесна звязана з альгалогіяй, протазаалогіяй, мікалогіяй, фітапаталогіяй, імуналогіяй, цыталогіяй, малекулярнай біялогіяй, генетыкай, біяхіміяй, эпідэміялогіяй, біятэхналогіяй і інш. Мае важнае значэнне для медыцыны, ветэрынарыі, сельскай гаспадаркі, мікрабіялагічнай, харчовай прамысловасці і інш.

Узнікненне апісальнай мікрабіялогіі звязана з пачаткам назіранняў і апісання мікробаў (А. Левенгук, 1683), фарміраванне мікрабіялогіі як навукі (2-я пал. 19 ст.) — з устанаўленнем мікробнай прыроды браджэння, гніення, інфекцыйных хвароб (Л. Пастэр), з распрацоўкай методыкі атрымання чыстых культур мікраарганізмаў і крытэрыяў выяўлення ўзбуджальнікаў хвароб (Р. Кох).

Літаратура

1. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 12: Палікрат — Праметэй. — 576 с.

2. Белоусова, Р. В. Ветеринарная вирусология. — КолосС, 2007. — 448 с.

3. Гусев, М. В., Минеева Л. А. Микробиология. — 9-е изд., стер. — М.: Издательский центр «Академия», 2010. — 464 с.

4. Лысак, В. В. Микробиология: учеб. пособие. — Минск: БГУ, 2007. — 426 с.

5. Скороходов, Л. Я. Как развивалась микробиология. — М.: Медицина, 1965. — 50 с.