Uczucia Cię zgubią.

Animator według umowy zawieranej między biurem a nim, ma być kontaktowy ale nie.. łatwy - zakaz bliższych kontaktów z gośćmi, zakaz zapraszania kogokolwiek na teren hotelu, kto nie jest gościem, z drugiej strony brak czasu na poznanie kogoś bliżej - efekt - 90% animatorów nie jest w związkach, nie kocha, bo kochać nie może... a nawet, jeśli ktoś przed wyjazdem kogoś miał - jak znieść rozłąkę trwającą 2 lata?

Dodatkowo trzeba wspomnieć o warunkach kontraktu - w każdej chwili firma ma prawo przenieść pracownika do innego hotelu ( tak niestety przenieśli naszą szefową animacji - w ciągu tygodnia została przeniesiona z Tunezji na Dominikanę - były łzy, wielki żal, ale takie są warunki kontraktu...)

Rozmawiaj, słuchaj, daj się lubić, zapamiętaj imiona a po dwóch tygodniach po prostu zapomnij - animator musi pokazać, że każdego gościa traktuje szczególnie, że pamięta o jego przyzwyczajeniach, preferencjach, zna imiona jego dzieci, uśmiecha się i zamieni słowo z każdym i zawsze - nawet, jeśli ma rzekomą przerwę obiadowa lub kończy pracę o 24. Po dwóch tygodniach żegna, widzi płaczące dzieci, nawet dorosłych, podaje swojego maila i przyjmuje następne 5 autokarów gości. Przedstawiać się nie musi, bo każdy z nich czytał o nim na forach w internecie. Uczucia i przywiązanie nie wchodzi tu w grę - tęsknisz - cierpisz. A animator nie może chodzić smutny, nie mieć ochoty na zabawę - przecież to jego praca - uśmiechać się i dawać szczęście innym.

Samotni wśród tłumu?

To zdanie pasuje w tym wypadku idealnie. Ktoś powie - przecież pracują w zespole, mają siebie. Niestety są tylko obok siebie. Każdy ma program do realizacji, każdy pracuje tak naprawdę sam. Gdy rozmawiają w ciągu dnia-  rozmawiają o pracy. Gdy miałam chwile słabości, gdy czułam się samotna po 12 godzinach rozmów z ludźmi (nigdy o tym, co czułam i nigdy o przywarach hotelu - to jest zabronione) okazję do rozmów z koleżankami po fachu miałam po północy, gdy wszyscy kończyli pracę, napisali maile do bliskich, wrócili z budek telefonicznych. Konwersacje jednak nigdy nie były długie, bo trzeba było iść spać i zregenerować siły przed kolejnym długim dniem.

A gdy jednak ktoś popełni błąd i przywiąże się do kolegów po fachu - za parę miesięcy będzie pracował w innym hotelu ,z zupełnie innymi ludźmi, tęskniąc za poprzednimi współpracownikami - rzadko ten sam skład się powtarza.

A więc dlaczego?

Co więc skłania tych ludzi, by zrezygnowali z rodziny, normalnego życia i czasu wolnego?

Zarobki? Niestety nie jest to praca przynosząca wysokie zarobki. Jedyną jej zaletą jest darmowe zakwaterowanie i jedzenie przez cały rok.

A więc?

Często sama zadawałam sobie to pytanie. Dlaczego przynajmniej raz w tygodniu słyszę, że mają już dość i dlaczego wiem, że i tak przedłużą kontrakt? Moja koleżanka, z którą właśnie w tym sezonie pracowałam, to animatorka z krwi i kości - urodziwa 30 letnia Senegalka, pracująca 7 lat w animacji dla najlepszych biur. Wysportowana, mówiąca paroma językami (jak większość animatorów), z garderobą, której zazdrościły jej wszystkie dziewczęta w hotelu, tańcząca, że aż zapierał dech w piersiach. Postanowiła, że ten sezon będzie jej ostatnim - zebrała się na odwagę i... rzeczywiście wróciła do rodzinnego domu. Minęły 2 miesiące - tydzień temu dostałam od niej maila, że wraca do animacji, obecne życie już ją nudzi. Nudzi? Może iść gdzie chce, poznawać, kogo chce, ma własną kafejkę internetową, więc o pieniądze się nie martwi. Dodatkowo jej miejscowość leży nad oceanem i przez 12 miesięcy świeci tam słońce. Zapytałam więc: dlaczego?

Bo w Senegalu, jak wychodzi z pokoju, jest anonimowa, nie czeka na nią 1000 gości hotelowych, nikt nie robi jej zdjęć, nie prosi o 5 minut rozmowy, nie daje prezentów, nie prawi komplementów i nie bije brawo w wieczornych przedstawieniach. Bo każdy dzień wbrew pozornemu grafikowi jest inny i niespodziewany. Eksperci mówią, że 4 lata pacy animatora to jak 16 lat pracy przeciętnego człowieka..