Заключэнне
Такім чынам, у
другой палове 13 – першай палове 16 ст.
працягваўся працэс фарміравання новай
этнічнай супольнасці – беларускай
народнасці. Склаліся і яскрава вызначаліся
асноўныя прыкметы гэтай супольнасці:
тэрытарыяльнае адзінства, адносная
агульнасць мовы, культуры, пэўныя
гаспадарчыя сувязі, этнічная самасвядомасць
і саманазва.
Але гістарычная
супольнасць усходнеславянскага народа,
адзіная рэлігія і мова продкаў тармазілі
працэс дыферэнцыяцыі рускага і беларускага
народаў. Значны час насельніцтва
беларускай тэрыторыі Вялікага княства
Літоўскага называла сябе рускімі і сваю
мову рускай. Гэта абумовіла такую
акалічнасць, што самасвядомасць і
саманазва беларусаў фарміравалася
пазней за іншыя этнічныя прыкметы.
Літаратура
-
Гісторыя Беларусі:
У 2 ч. Ч.1. – Мн., 2000. С.137-142.
-
Ковкель И.И.,
Ярмусик Э.С. История Беларуси: с древнейших
времен до нашего времени. – Мн.,2001. С.36
– 44.
-
Нарысы гісторыі
Беларусі: У 2 ч. Ч.1.-Мн., 1994. С.192 - 200.
-
Пилипенко М.Ф.
Возникновение Белоруссии: новая
концепция. - Мн., 1991. С.83 – 113.
-
Энцыклапедыя
гісторыя Беларусі: У 6 т. Т. 1 – 6. – Мн.,
1991 – 2001.
Размещено
на A
9